Μια ακόμα συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Και όμως όχι. Οι δύο συναυλίες του Διονύση Σαββόπουλος το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε δεν έμοιαζαν με καμία άλλη.

Μπορεί ο κοροναϊός να καθυστέρησε λίγο την απόλαυση και ο Νιόνιος να ήταν λίγο καταβεβλημένος αλλά ένα τέτοιο πνεύμα δεν μπορεί να περιοριστεί.

Η σκηνή του Μεγάρου πλημμύρισε με μουσικούς, παρτιτούρες, δοξάρια και κυρίως νιάτα.

Η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ έκανα θαύματα και το ίδιο η χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Αλλά το μεγαλύτερο θαύμα το έκανε ο ίδιος ο Σαββόπουλος.

Οι περισσότεροι που βρεθήκαμε στις συναυλίες το Σαββατοκύριακο τον έχουμε δει ξανά. Άλλοι λιγότερες και άλλοι περισσότεροι φορές.

Αλλά αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Γοητευτικός όπως πάντα, παραμυθάς όπως ελάχιστοι, σπουδαίος συνθέτης.

Και αυτό το τελευταίο ήταν που τονίστηκε όσο ποτέ στο Μέγαρο Μουσικής.

Οι στίχοι του τραγουδοποιού που έχουν σφραγίσει μια ολόκληρη εποχή είναι αυτοί που μας έρχονται πρώτα στο μυαλό μόλις σκεφτούμε την καριέρα του.

Ο Αντώνης Σουσάμογλου και ο Λάζαρος Τσαβδαρίδης κατάφεραν όμως να μεταγράψουν σε συμφωνική τη μουσική του και να μας δείξουν ότι είναι ευρηματική και πολύπλευρη.

Μόνο έργα με τόσο πλούσιες μελωδικές γραμμές, μόνο κομμάτια που χαρακτηρίζονται από ιδιόμορφη σύνθεση και πλούτο μπορούν να γίνουν συμφωνικά και να μην χαθούν.

Σε άλλα με φουλ ορχήστρα, σε άλλα με επιλεγμένα όργανα αλλά όλα με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Έτσι παρουσιάστηκε στο Μέγαρο το έργο του Σαββόπουλο.

Ήταν από τις λίγες φορές που σε μια συναυλία ξέρουμε με μεγάλη λεπτομέρεια το έργο του δημιουργού. Ξέρουμε ακόμα και τις ιστορίες του. Αλλά το ακούσαμε ξανά.. αλλιώς. Και αυτό έγινε μπροστά στα μάτια μας.

Εκείνος φανερά συγκινημένος κάποιες φορές έλεγε συνεχώς ιστορίες. Αυτές που αγαπάει να μας διηγείται. Αυτές που αγαπάμε να ακούμε.

Από τις μεγάλες επιτυχίες, μέχρι μερικά πιο «δύσκολα» τραγούδια το συναίσθημα ήταν πάντα εκεί και δεν καπελώθηκε από την μεγαλοπρέπεια.

Ιδιαίτερη στιγμή το τραγούδι για την Άσπα και φυσικά η φλογέρα στην Συννεφούλα και έφερε δάκρυα στα μάτια σε μικρούς και μεγάλους.

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή όχι με τα κατά καιρούς λεγόμενα του Διονύση Σαββόπουλου, αν τον ακολούθησες στην μουσική του διαδρομή όλες αυτές τις δεκαετίες, οι συναυλίες του είναι πάντα μια σημαντική εμπειρία.

Και στις τόσες όμορφες στιγμές που μας έχει χαρίσει, προστέθηκε προχθές μια ακόμα.

«Να μας έχει ο Θεός γερούς / πάντα ν’ ανταμώνουμε», αυτό σκεφτόμασταν κατηφορίζοντας την Β. Σοφίας το βράδυ του Σαββάτου. Να ανταμώνουμε μαζί του, να ανταμώνουμε με τις δικές μας ιστορίες και τις δικές μας αναμνήσεις, που σε μεγάλο βαθμό συνδέθηκαν με τη μουσική του.

Headlines