Στα μέρη από όπου πέρασε τον θυμούνταν για χρόνια.
Να φτάνει στο χωριό, να μιλάει, απλά αλλά ουσιαστικά, να φέρνει το μήνυμα της αντίστασης.
Ειδικά προς το τέλος της Κατοχής ήταν ήδη θρύλος.
Ήταν ο Καπετάνιος.
Το πρόσωπο της αντίστασης, της ελπίδας, της λευτεριάς.
Γέννημα της ιστορίας και δημιουργός της μαζί.
Κομμουνιστής αλλά και ταυτόχρονα ηγέτης μιας ιστορικά πρωτότυπης επανάστασης που δεν την έβρισκες στα εγχειρίδια του «μαρξισμού-λενινισμού».
Γιατί δεν πήγαινε να επιβάλει ιδέες, αλλά να βοηθήσει τον λαό να σταθεί στα πόδια του μόνος του.
Ο λαός τον αγαπούσε, γιατί ήταν παλικάρι αλλά και γιατί μπορούσε να δει τους κινδύνους.
Καταλάβαινε ότι τόσο οι Άγγλοι όσο και οι εκπρόσωποι του παλαιού κατεστημένου τον μεθόδευαν τον Εμφύλιο, για να γκρεμίσουν όσα κέρδισε ο λαός στην Αντίσταση.
Και πρότεινε να δώσουν τη μάχη όσο πιο αποφασιστικά γινόταν.
Το Κόμμα του δεν τον άκουσε. Τον Δεκέμβρη τον έστειλε μακριά από τη μάχη. Τον αποκήρυξε. Και έκανε τη μία καταστροφική επιλογή μετά την άλλη.