ΣΥΡΙΖΑ: Όταν ένα κόμμα της αριστεράς κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει την αριστερά

Ένα από τα πράγματα που θεωρούνταν στην ΚΝΕ έως και ισότιμο με την καλή γνώση των απάντων του Λένιν ήταν η σωστή τεχνική στο ζεϊμπέκικο. Μάλιστα, οι παλαιότεροι μπορεί να θυμούνται ακόμη τις σχετικές εξασκήσεις σε διάφορες ταβέρνες και στα φεστιβάλ.

Αρκετοί μπορεί να τα θυμήθηκαν όλα αυτά βλέποντας τον Παύλο Πολάκη να ανεβάζει στο προσφιλές του μέσο κοινωνικής δικτύωσης τις χορευτικές του επιδόσεις σε γνωστή μουσική σκηνή της Αθήνας.

Μόνο που δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τις χορευτικές επιδόσεις του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, αλλά ένα άλλο γεγονός, που συνέπεσε χρονικά τη με τη νυχτερινή έξοδο του κ. Πολάκη.

Την ίδια ώρα που ο κ. Πολάκης μεράκλωνε, ένας για χρόνια σύντροφος, φίλος και συνάδελφός του, με κοινή διαδρομή από την Ιατρική Σχολή Αθήνας μέχρι τα κινήματα στο χώρο της υγείας, αλλά και την ΚΝΕ αρχικά και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά μετά, ο κ. Παναγιώτης Παπανικολάου, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας των νοσοκομειακών γιατρών και δημοτικός σύμβουλος Περιστερίου, προσαγόταν, μαζί με την επίσης ιατρό σύζυγό του, από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, επειδή πάρκαρε στο… παρκινγκ του σπιτιού του. Ο κ. Παπανικολάου υποστήριξε ότι το περιστατικό δεν είναι άσχετο με τις καταγγελίες που έχει κάνει για την ανοχή της αστυνομίας σε κυκλώματα της νύχτας στο Περιστέρι.

Ας δούμε και μια σύμπτωση ακόμη: από την ΚΝΕ της Ιατρικής Σχολής Αθηνών προέρχονται όχι μόνο ο κ. Πολάκης και ο κ. Παπανικολάου, αλλά και η πολιτική προϊσταμένη των αστυνομικών που προσήγαγαν τον κ. Παπανικολάου και τη σύζυγό του, υπουργός Προστασίας του Πολίτη Όλγα Γεροβασίλη.

Όλες αυτές οι συμπτώσεις έρχονται να μας θυμίσει πώς μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί την αριστερά στην πραγματικότητα εφαρμόζει πολιτικές και πρακτικές που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την αριστερά αλλά στην πραγματικότητα εκπροσωπούν νοοτροπίες και λογικές τις οποίες υποτίθεται ότι η αριστερά αντιπάλευε.

Άλλωστε, περί αυτού πολλά μπορούν να καταμαρτυρήσουν όλες οι κοινωνικές κατηγορίες που δοκίμασαν να διαμαρτυρηθούν το τελευταίο διάστημα, για να διαπιστώσουν ότι οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, όμως τα ΜΑΤ δέρνουν τον ίδιο τρόπο.

Όταν η αριστερά δικαιολογεί τη λιτότητα

Η δημοσιοποίηση του κειμένου που κατέθεσε το υπουργείο Οικονομικών στο Συμβούλιο της Επικρατείας που συζητάει τις προσφυγές για την επαναφορά των δώρων στους δημοσίους υπαλλήλους, όπως και οι αγορεύσεις των νομικών παραστατών του Δημοσίου, ήταν πολύ αποκαλυπτικές για το πόσο εύκολα μπορούν υπουργεία που έχουν προϊσταμένους υποτίθεται εκπροσώπους όχι απλώς της αριστεράς αλλά και της «αριστερής πτέρυγας» του ΣΥΡΙΖΑ, να βγάζουν απολογητικές της λιτότητας που θα τις ζήλευε και η Τρόικα.

Ουσιαστικά, το κείμενο υπερασπίζεται όχι απλώς το σύννομο αλλά και το αναγκαίο και θεμιτό των περικοπών, επιμένει ότι θα είναι τεράστιο το κόστος για την οικονομία εάν καταργηθούν οι σχετικές προβλέψεις και θεωρεί αυτονόητο το να υπάρχει διαφορετικό μισθολογικό καθεστώς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Ούτως ή άλλως, παρά την ρητορική της, η κυβέρνηση, στην πραγματικότητα, έχει εφαρμόσει με τον πιο συνεπή τρόπο τις πολιτικές των περικοπών και με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που έχει προσυμφωνήσει με τους ευρωπαίους έχει δεσμεύει την οικονομία σε μια σταθερή τροχιά λιτότητας για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Από το «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» στα παιχνίδια με τους θεσμούς

Κάποτε η αριστερά οριζόταν με βάση την υπεράσπιση των θεσμών και της δυνατότητας να υπάρχει ισονομία και να τηρούνται οι νόμοι για όλους.

Ήταν, βλέπετε, η εποχή που ως προς την απονομή δικαιοσύνης ίσχυαν γενικά δύο μέτρα και δύο σταθμά, με τον κόσμο τα αριστεράς να υφίσταται τις τραγικές συνέπειες της μετεμφυλιακής μεροληψίας σε βάρος του. Οπότε η περίφημη «δήλωση θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» ήταν μια πράξη αντίστασης και μια υπεράσπιση της αντίληψης ότι οι κανόνες και εγγυήσεις δικαίου θα έπρεπε να ισχύουν εξίσου για όλους.

Και όμως σήμερα βλέπουμε μια κυβέρνηση υποτίθεται της αριστεράς να αντιμετωπίζει με τον πιο εργαλειακό τρόπο τους θεσμούς και τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Η διαρκής αναζήτηση τρόπων να παρακαμφθούν προβλέψεις του Κανονισμού της Βουλής, ώστε ταυτόχρονα η κυβέρνηση να έχει τη δεδηλωμένη διαρκώς και ο Πάνος Καμμένος να μη χάσει τα όποια προνόμια του αρχηγού κόμματος, είναι από αυτή την άποψη ενδεικτική, μιας περιφρόνησης και για τον τύπο και για την ουσία των θεσμών.

Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τα ζητήματα κάθαρσης. Αντί για πραγματική διερεύνηση των προβληματικών καταστάσεων που επιτρέπουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή έχουμε μια κυβέρνηση που δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη με σκοπό να βρεθούν πολιτικοί αντίπαλοι διωκόμενοι με σοβαρές κατηγορίες, ακόμη και εάν ξέρει ότι στο τέλος αυτές δεν θα στοιχειοθετηθούν, απλώς και μόνο για να εισπράξει άμεσο πολιτικό όφελος.

Όμως, η κατασκευή σκευωριών ποια σχέση με τις παραδόσεις της αριστεράς; Ιδίως όταν η ίδια έχει μια μακρά ιστορία θυματοποίησης με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

Η γοητεία της εξουσίας (και των προνομίων της)

Η υπόθεση Πετσίτη, που αποτελεί αντικείμενο ερευνών της δικαιοσύνης, ήρθε να θυμίσει ότι η εκδοχή αριστεράς που διαμορφώθηκε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ακριβώς ανοσία στα «καλά» της εξουσίας.

Το ακριβώς αντίθετο, φαίνεται η συνάντηση ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομική εξουσία, στο πλαίσιο της διακυβέρνησης, μπορεί να οδηγήσει σε κάθε είδους πειρασμούς.

Μόνο που το πάγιο αίτημα της αριστεράς για αναδιανομή δεν σήμαινε ποτέ ότι απλώς θα αποκτούσε και η αριστερά τις δικές της περιπτώσεις ανθρώπων που «πρόκοψαν» επειδή μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στους διαδρόμους της εξουσίας.

Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως όταν έρθει η ώρα και μπορέσουν φάκελοι να ανοίξουν και συμβάσεις να εξεταστούν, τότε θα φανεί ότι και με διακυβέρνηση της αριστεράς και «δουλειές» έγιναν και διαπλοκή διαμορφώθηκε και κάπου στη διαδρομή το «ηθικό πλεονέκτημα» αντιμετωπίστηκε περισσότερο ως μακρινή ανάμνηση παρά ως ενεργός ηθικός κανόνας.

Η αριστερά στον αστερισμό του κυνισμού

Η πρόσφατη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη διεκδίκηση της ταυτότητας της νέας κεντροαριστεράς, δεν σηματοδότησε απλώς άλλη μια ιδεολογική μετατόπιση ενός κόμματος που κάποτε θεώρησε λύτρωση τη ρήξη με τη ΔΗΜΑΡ. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε και την αφορμή για ένα γενικευμένο συγχωροχάρτι προς πολιτικούς που κάποτε θεωρούσε αντίπαλους.

Γιατί είναι προφανές ότι ένα κόμμα το οποίο σήμερα είναι διατεθειμένο να συνεργαστεί με τον οποιοδήποτε δηλώνει ότι αποδέχεται την τρέχουσα εκδοχή διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς κανέναν άλλο πολιτικό και ιδεολογικό όρο, ακόμη και εάν προέρχεται από τη σκληρή δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, όπως π.χ. η κ. Κατερίνα Παπακώστα, τότε δεν είναι πλέον ένα αριστερό κόμμα αρχών. Είναι αυτό που λέμε «πολυσυλλεκτικό κόμμα».

Μόνο που αυτός είναι ένας βολικός ευφημισμός για κόμματα που κυρίως οργανώνονται γύρω από τη νομή και διαχείριση της εξουσίας, έχουν παραμερίσει ιδεολογίες και πάλαι ποτέ «κόκκινες γραμμές» και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χαρακτηρίσουν τους χτεσινούς ιδεολογικούς αντιπάλους, σημερινούς χρήσιμους συμμάχους.

Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση διαγράφεται εντελώς η όποια υποτιθέμενη διαφορετικότητα της αριστεράς, η έμφαση στα προγράμματα, στις ιδεολογίες και τις αρχές, η υποτιθέμενη αντίθεσή της σε κάθε κυνική προσπάθεια διαρκούς παραμονής στο πολιτικό παιχνίδι.

Όταν η αριστερά υπονομεύει την αριστερά

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρέσκεται να αυτοπαρουσιάζεται ως η δύναμη που δικαίωσε τους αγώνες δεκαετιών των αγωνιστών της αριστεράς.

Στην πραγματικότητα καμιά δικαίωση οραμάτων και αγώνων δεν μπορεί να αποτελέσει η διάψευση προσδοκιών, η πλήρης προσχώρηση στη νεοφιλελεύθερη λογική, η εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητα, η εργαλειακή προσέγγιση θεσμών και διαδικασιών και η κυνική προσκόλληση στην εξουσία.

Ακόμη χειρότερα, με το κάνει την αριστερά να φαίνεται ότι δεν έχει καμιά διαφορά επί της ουσίας όχι μόνο στο πρόγραμμα αλλά και στην πολιτική πρακτική από τη δεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να προσφέρει τη χειρότερη υπηρεσία στην αριστερά και στον κόσμο της.

Γιατί κατάφερε να διαψεύσει έμπρακτα και κατ’ επανάληψη κάθε πεποίθηση ότι η αριστερά μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό ως το πρόγραμμα, την κατεύθυνση και την ηθική της πολιτικής.

Και βέβαια όταν σε ένα κοινωνικό και πολιτικό σύστημα που παραμένει σε βαθιά κρίση η αριστερά δεν μπορεί να παίξει πραγματικά το ρόλο της εναλλακτικής, τότε αποκτά ακόμη μεγαλύτερα ερείσματα η ακροδεξιά. Και αυτό είναι, όπως και να το δει κανείς, μια κακή υπηρεσία.