Εικόνες σκληρές, ακραίες. Η επιθυμία, το σεξ, τα ναρκωτικά, ο θάνατος αποτελούν στοιχεία που επαναλαμβάνονται στο έργο του Γάλλου φωτογράφου Αντουάν Ντ’ Αγκατά. Δεν είναι μόνο φωτογραφία. Είναι η ζωή του. Και, όπως είπε ο ίδιος κατά τη διάρκεια ομιλίας του στην ΑΣΚΤ στην Αθήνα, «η ζωή είναι πιο σημαντική από τη φωτογραφία».

«Ξεκίνησα αργά τη φωτογραφία» είπε στην κατάμεστη αίθουσα Giorgio de Chiricο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στην Πειραιώς, καλεσμένος της ομάδας ART/IF/ACT για μια ομιλία και ένα masterclass.

«Ταξίδευα στη Μασσαλία, κάνοντας πολλά χαζά πράγματα. Κάποια στιγμή εξαντλήθηκα. Ψυχικά, σωματικά. Ήθελα να σταματήσω. Η φωτογραφία ήταν ένας τρόπος να ξεκινήσω μια ζωή» θυμάται. «Η φωτογραφία ήταν ένας τρόπος να συνεχίσω να είμαι πιστός στον τρόπο ζωής που είχα επιλέξει, αλλά παράλληλα να έχω τον έλεγχο σε αυτόν τον τρόπο ζωής» συμπληρώνει.

Το 1983 φεύγει από τη Γαλλία και πηγαίνει στην Αμερική, όπου μένει τα επόμενα 20 χρόνια. Αρχίζει να ασχολείται με τη φωτογραφία το 1993 και παρακολουθεί σεμινάρια όπου διδάσκουν ο Λάρι Κλαρκ και η Ναν Γκολντίν.

Από το 2004 είναι μέλος του Magnum Photos, ένας «αιρετικός» του Magnum, όπως τον χαρακτηρίζουν πολλοί. Έχει παρουσιάσει ήδη έξι βιβλία (Mala Noche, Hometown, Vortex, Insomnia, Stigma και Manifeste) και δύο ταινίες (μία μικρού και μία μεγάλου μήκους).

Θολές εικόνες, στοιχεία που μοιάζουν βγαλμένα από πίνακες του Κέβιν Μπέικον, σεξουαλικές εμπειρίες, πόρνες και τοξικομανείς επιστρέφουν εμμονοληπτικά στο έργο του Ντ’Αγκατά. Ο ίδιος δηλώνει ότι το κάνει για να δείξει μια διαφορετική, μη στερεοτυπική εικόνα του κόσμου.

Τονίζει ότι ήταν τυχερός γιατί από την αρχή ήξερε για ποιο πράγμα ήθελε να μιλήσει ως φωτογράφος, μιας και είναι μέρος του κόσμου που απεικονίζει στις φωτογραφίες του.

«Η φωτογραφία είναι ένα μέσο για να υπάρχεις με έναν διαφορετικό τρόπο, να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες, να αισθάνεσαι περισσότερο: έτσι παίρνω δύναμη» επισημαίνει ο Ντ’ Αγκατά.

Για τον ίδιο η φωτογραφία είναι αληθινή μόνο όταν κάποιος εμπλέκεται στις καταστάσεις που απεικονίζει. Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να «εισχωρεί» όλο και περισσότερο μέσα στις φωτογραφίες του, προσπαθεί να είναι «μέσα στην κινηματογραφική εμπειρία», δίνοντας σε ανθρώπους που γνωρίζει τη φωτογραφική του μηχανή, μπαίνοντας στο κάδρο και φτάνοντας στα όρια φωτογραφίας και πραγματικότητας.

Όσο για το πως αισθάνονται οι άνθρωποι που φωτογραφίζει, λέει ότι συνήθως δεν πηγαίνει, βγάζει φωτογραφίες και φεύγει. Πρέπει να «πληρώσει» -όπως λέει- αυτούς τους ανθρώπους με σεβασμό. «Όλα είναι θέμα σεβασμού και εμπιστοσύνης» δηλώνει. «Κανείς δεν πρέπει να προσβληθεί ή να νιώσει ότι θα τον εκμεταλλευτείς».

Πολλοί είναι χρόνια φίλοι του, άλλοι είναι άνθρωποι που μόλις γνώρισε στις περιπλανήσεις του, και με κάποιους πέρασε απλά ένα διάστημα της ζωής του μαζί τους. Δεν αρέσουν σε όλους οι φωτογραφίες του και δεν τις δείχνει σε όλους.

Λέει ότι τα τελευταία χρόνια δουλεύει με έναν πιο «απεγνωσμένο τρόπο» θέλοντας να φτάσει την φωτογραφική εμπειρία στα όριά της. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια ως τα πιο έντονα της ζωής του. «Η πίεση που ασκώ στο να δείξω περισσότερα πράγματα ανοίγει τον δρόμο προς την τρέλα» δηλώνει.

Προσθέτει ότι το να κρατάει ένα επίπεδο «λογικής» αποτελεί για αυτόν έναν συνεχή αγώνα και αφήνει ακόμα και μήνες να περάσουν χωρίς να τραβήξει φωτογραφίες, προκειμένου να διατηρήσει αυτό το «επίπεδο λογικής». «Πειραματίζομαι με ναρκωτικά εδώ και 30 χρόνια, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια έχω δει πολύ τρέλα» διαπιστώνει.

Λέει ότι αν και τα τελευταία χρόνια προσπάθησε να βρει τρόπους να καταγράψει τα πράγματα, πίεσε τόσο πολύ τις καταστάσεις στα όριά τους που ξέχασε τη φωτογραφία, με αποτέλεσμα να χάνει πράγματα (σε φωτογραφικό επίπεδο), αλλά να κερδίζει σε επίπεδο εμπειρίας.

«Αλλά η ζωή είναι πιο σημαντική από τη φωτογραφία» καταλήγει.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: