36

Στον απόηχο της τραγωδίας με την πτήση 477 της Air France που εξαφανίστηκε στον Ατλαντικό, πιλότοι και ειδικοί επισημαίνουν η εμβέλεια των ραντάρ δεν επαρκεί για υπερατλαντικές πτήσεις και η τεχνολογία του GPS θα έπρεπε ήδη να χρησιμοποιείται στα επιβατικά αεροπλάνα.

Αν και η αμερικανική κυβέρνηση εξετάζει από τη δεκαετία του 1990 την ιδέα χρήσης GPS στα επιβατικά αεροσκάφη, ελάχιστες αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν περάσει στη νέα τεχνολογία. Τα αεροπλάνα διαθέτουν μεν συσκευές προσδιορισμού στίγματος μέσω δορυφόρων, ωστόσο οι μετρήσεις δεν μεταδίδονται αυτόματα στον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας.

Ένας σοβαρός λόγος είναι το κόστος, καθώς η υλοποίηση ενός τέτοιου συστήματος στις ΗΠΑ εκτιμάται ότι θα κόστιζε 35 δισ. δολάρια.

Παρόλο που ο Αμερικανός υπουργός Μεταφορών Ρέι ΛαΧουντ έχει αναδείξει την ανάγκη ως προτεραιότητα κατά τη θητεία του Μπαράκ Ομπάμα, οι αερομεταφορές εκτιμάται ότι θα συνεχίσουν να βασίζονται στο υφιστάμενο σύστημα για τουλάχιστον μια δεκαετία.

Η καθυστέρηση είναι ήδη μεγάλη: «Η τεχνολογία υπάρχει -είναι διαθέσιμη εδώ και 15 χρόνια αλλά σχεδόν τίποτα δεν έχει συμβεί» σχολιάζει ο Μάικλ Μπόιντ, αναλυτής θεμάτων αεροπλοΐας που εργάζεται στο Κολοράντο. «Το Blackberry μου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό μου, οπότε γιατί να μη γίνεται το ίδιο και με τα αεροπλάνα;».

Τα ραντάρ, εξηγεί ο Μπόιντ, μπορούν να εντοπίσουν τα αεροσκάφη περίπου μέχρι τα 320 χιλιόμετρα από τις ακτές. «Αν ένα αεροπλάνο πέσει [μακριά από τις ακτές] και υπάρχου επιζώντες, ίσως δεν μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί έγκαιρα […] Αν συμβεί πειρατεία στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού, δεν θα το καταλαβαίναμε μέχρι το αεροπλάνο να επανεμφανιστεί κάπου αλλού».

«Το σύστημα που χρησιμοποιούν σήμερα είναι χοντροκομμένο. Για 100 δολάρια μπορεί να αγοράσει κανείς ένα σύστημα GPS, να το βάλει στο αυτοκίνητο και να ξέρει που βρίσκεται. Τα αεροπλάνα όμως δεν το έχουν» συμφώνησε ο Ρόμπερτ Πουλ, ειδικός του οργανισμού Reason Foundation.

Σήμερα, στη διάρκεια υπερατλαντικών πτήσεωμ οι πιλότοι είναι αναγκασμένοι να επικοινωνούν περίπου ανά μία ώρα με τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας και να δίνουν το στίγμα τους. Το σύστημα αυτό είναι ανεπαρκές σε περιοχές όπως η Νότιος Αμερική, όπου η κάλυψη των ραντάρ και της ραδιοεπικοινωνίας είναι γεμάτη «τρύπες», αναφέρει ο Βον Κορνλτ, συνταξιούχος πιλότος. «Η περιοχή της Νοτίου Αμερικής μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνη επειδή ορισμένες φορές οι πιλότοι πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις» προειδοποιεί.

Το δορυφορικό σύστημα προσδιορισμού στίγματος εκτιμάται ότι όχι μόνο θα βελτίωνε την ασφάλεια των πτήσεων αλλά θα εξοικονομούσε και καύσιμα επιταχύνοντας τη διαδικασία προσγείωσης.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,Associated Press

Ειδήσεις Σήμερα: