Το όνομά της ήταν Αντελίνα Τατίλο (που υποδύεται η Καρολίνα Κρεσεντίνι στη σειρά) και ο Τύπος την αποκάλεσε «Αυτοκράτειρα του Σεξ», αλλά στην πραγματικότητα ήταν πολύ περισσότερα: πρωτοπόρος στον εκδοτικό χώρο, λαμπρή επιχειρηματίας και μια γυναίκα που τόλμησε να μιλήσει για το σεξ και την ελευθερία, όταν η λέξη «φεμινισμός» εξακολουθούσε να χρωματίζεται με χλευασμό. Η σειρά Mrs. Playmen εμπνέεται από το βιβλίο του Ντάριο Μπιάτζι, «Adelina Tattilo. Una favola sexy»: το έργο ανακατασκευάζει το όραμα, τους αγώνες και την πολιτιστική τόλμη της ιδρύτριας, μετατρέποντας την ιστορία της σε ένα σύγχρονο και συναρπαστικό πορτρέτο.

Από την καθολική οικογένεια μέχρι τη συνάντηση με τον σύντροφό της, Σαρό Μπάλσαμο, που σηματοδότησε τη γέννηση του Playmen.

Διαφορετικό πεπρωμένο

Γεννημένη το 1928 στη Μανφρεντόνια της Απουλίας, σε μια βαθιά καθολική οικογένεια, η Αντελίνα μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου η γυναικεία αρετή ήταν συνώνυμη με τη σιωπή και την υπακοή. Αποφοίτησε από ένα σχολείο καλογραιών στην Ιβρέα, όπου σπούδασε λατινικά, φιλοσοφία και ιστορία, ενώ η μεταπολεμική Ιταλία την ανάγκαζε να ονειρεύεται μόνο ένα σπίτι και έναν σύζυγο.

Αλλά εκείνο το κορίτσι με τα καθαρά μάτια και τη ζωντανή νοημοσύνη διαισθανόταν ότι το πεπρωμένο της θα ήταν διαφορετικό.

Η οικογένειά της είχε ευγενείς ρίζες: πήρε το όνομά της από τη γιαγιά της, πρώτη κυρία επί των τιμών της βασίλισσας της Νάπολης, αλλά για εκείνη το όνομα Αντελίνα θα ήταν περισσότερο ένα πεπρωμένο που έπρεπε να ξαναγραφτεί παρά μια κληρονομιά που έπρεπε να σεβαστεί.

Το βιβλίο του Ντάριο Μπιάτζι για την Αντελίνα Τατίλο

«Ο άνθρωπος που έδωσε στην Ιταλία στήθη»

Η αλλαγή ήρθε με τον Ροζάριο «Σαρό» Μπάλασαμο, γνωστό και ως «ο άνθρωπος που έδωσε στην Ιταλία στήθη». Κατά τη διάρκεια της οικονομικής άνθησης, μεταξύ 1964 και 1967, ο Σαρό κυκλοφόρησε το Men και ειδικά το Playmen, ένα γυαλιστερό ερωτικό περιοδικό που συνδύαζε γυμνά των πιο όμορφων ηθοποιών με συνεντεύξεις με μεγάλους συγγραφείς, σκηνοθέτες και καλλιτέχνες.

Το περιοδικό ήταν ένα πολιτιστικό και εμπορικό φαινόμενο: στα εξώφυλλά του εμφανίζονταν γυναίκες που θα γίνονταν icons, συνδυάζοντας γοητεία, ερωτισμό και νοημοσύνη.

Όμως ο Σαρό, όπως αναφέρουν οι ειδήσεις, βυθίζεται στα χρέη, ζει μια ζωή πιο πολυτελή από ό,τι θα του επέτρεπε η τεράστια περιουσία του και απατά την Αντελίνα. Για λίγο καιρό, εκείνη τον ανέχεται, αλλά δεν παραμένει αιχμάλωτη σαν οικιακή γκέισα όπως όλοι περιμένουν: αποφασίζει να αντιδράσει.

Η σύγκρουση με τον Χιου Χέφνερ, τον ιδρυτή του Playboy

Το 1969, εξαγοράζει τις μετοχές του πρώην συζύγου της, εκκαθαρίζει την εταιρεία του και αναλαμβάνει τα ηνία των περιοδικών, διατηρώντας ανέπαφη τη συντακτική ομάδα, που περιλαμβάνει ταλέντα όπως ο Λουτσιάνο Όπο, ο κομψός ανιψιός του Λονγκανέζι, ο Σέρτζιο Μαρτσέτι, ο Πιερ Φραντσέσκο Πινγκιτόρε και ο Φράνκο Βαλόμπρα, εστιάζοντας στην ποιοτική δημοσιογραφία και τα καινοτόμα γραφικά.

Με την Αντελίνα στο τιμόνι, το Playmen γνώρισε εκρηκτική ανάπτυξη: στις αρχές της δεκαετίας του 1970, έφτασε τις 450.000 αντίτυπα την εβδομάδα, ξεπερνώντας το βραζιλιάνικο εβδομαδιαίο περιοδικό ειδήσεων, Epoca, και έγινε σύμβολο της σεξουαλικής ελευθερίας και της ποπ κουλτούρας.

Το περιοδικό αντιμετώπισε εκατοντάδες αγωγές και κατασχέσεις χωρίς ποτέ να υποκύψει στην πίεση της λογοκρισίας, και η εταιρεία επέζησε μιας από τις πρώτες και μακροβιότερες νομικές μάχες με τον Χιου Χέφνερ, τον ιδρυτή του Playboy, ο οποίος ήθελε να απαγορεύσει τη χρήση του ονόματος Playmen στην Ιταλία.

Το όραμα της Αντελίνα Τατίλο να απεικονίσει μια Ιταλία απαλλαγμένη από σεξουαλικά ταμπού, αλλά εκλεπτυσμένη, ικανή να συνδυάζει γυμνό, μόδα και πολιτισμό

Στην ελίτ των σέξι μεγιστάνων των εκδόσεων

Η Αντελίνα θα διασταυρώσει τα ξίφη της πολεμώντας αμείλικτα στα δικαστήρια με τον βασιλιά των κοριτσιών που ντύνονταν κουνελάκια, τον Χέφνερ, ο οποίος δεν μπορεί να ανεχτεί μια ξένη εισβολή στα εδάφη του, πόσο μάλλον από μια γυναίκα.

«Στο αποκορύφωμα της τόλμης της, η Τατίλο δε θα διστάσει ακόμη και να τον προκαλέσει στο ίδιο του το σπίτι, δημιουργώντας το δικό της εκδοτικό γραφείο στη Νέα Υόρκη. Με μερικές θρυλικές αποκλειστικές ειδήσεις, πρώτα απ’ όλα το ρεπορτάζ του Δεκεμβρίου 1972 για την Τζάκι Κένεντι Ωνάση και τον σύζυγό της Αριστοτέλη γυμνούς στο Σκόρπιο, η “έξυπνη και πανέμορφη Ιταλίδα αυτοδημιούργητη γυναίκα” – όπως την αποκάλεσε ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ –, ήδη παγκοσμίως αναγνωρισμένη από ένα άρθρο του Time του Ιανουαρίου 1971, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο για την τόλμη της και καθιερώνεται σταθερά στην ελίτ των σέξι μεγιστάνων των εκδόσεων», γράφει ο Ντάριο Μπιάτζι στο βιβλίο του.

Τα «σπαγγέτι κουνελάκια»

Εν τω μεταξύ, οι Ιταλίδες καλλονές, πιο αυθεντικές και λιγότερο πλαστικές από τις περιβόητες Αμερικανίδες και τα «κουνελάκια» του Χέφνερ, κατέκτησαν το κοινό κι έγιναν οι εμβληματικές «σπαγγέτι κουνελάκια» (κατά το «σπαγγέτι γουέστερν»).

Αντιπροσώπευαν ένα μείγμα αισθησιασμού και ταλέντου, ενσαρκώνοντας το όραμα της Αντελίνα Τατίλο να απεικονίσει μια Ιταλία απαλλαγμένη από σεξουαλικά ταμπού, αλλά εκλεπτυσμένη, ικανή να συνδυάζει γυμνό, μόδα και πολιτισμό. Ήταν το σύμβολο του ιταλικού πορνό-σικ, κομψό και εκλεπτυσμένο, και έγιναν πραγματικά icon του στυλ και της εξέγερσης σε μια περίοδο που ήταν βαθιά φανατισμένη.

Το τρέιλερ του Mrs. Playmen στο Netflix

Μια φρέσκια εκδοτική συνταγή

Το Playmen, όντως σηματοδότησε επίσης τη γέννηση του πορνό-σικ . Δεν ήταν χυδαία ή «σκληρή» πορνογραφία: το Playmen παρουσίαζε καλλιτεχνικά, glossy γυμνά, εκλεπτυσμένη φωτογραφία και κομψές πόζες, συχνά σε εμβληματικά ιταλικά σκηνικά, με μοντέλα και ηθοποιούς που ενσάρκωναν τη μεσογειακή ομορφιά.

Ταυτόχρονα, το περιοδικό παρουσίαζε υψηλής ποιότητας πολιτιστικό περιεχόμενο: συνεντεύξεις με συγγραφείς, σκηνοθέτες, φιλοσόφους και δημοσιογράφους, λογοτεχνικά δοκίμια, κόμικς και βινιέτες από διεθνώς αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, δημιουργώντας μια ισορροπία μεταξύ σέξι ψυχαγωγίας και πολιτιστικών ιδεών.

Η Αντελίνα δεν κατάργησε μόνο τα ταμπού, αλλά και το σταριλίκι των Ιταλίδων και διεθνών σταρ. Μεταξύ των μοντέλων και των ηθοποιών που αποθανατίστηκαν στις σελίδες του Playmen ήταν η Πάμελα Βιλορέσι, η Πάτι Πράβο, η Ορνέλα Μούτι, η Αμάντα Λιρ και όλες οι ηθοποιοί που δημιούργησαν τον μύθο της ιταλικής σέξι κωμωδίας στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αυτές οι γυναίκες, μεταξύ ομορφιάς και αισθησιασμού, ενσαρκώνουν την επανάσταση της Αντελίνα: η γυμνότητα γίνεται εργαλείο έκφρασης, ερωτισμού και, ταυτόχρονα, γυναικείας δύναμης.

Μια γέφυρα μεταξύ υψηλής κουλτούρας και ποπ κουλτούρας

Αλλά το Playmen δεν ασχολείται μόνο με το γυμνό: «όμορφες γυναίκες σε ένα καλειδοσκόπιο ανδρικών απολαύσεων και πολυτελειών: ρούχα, αρώματα, ουίσκι, δέρμα, ρολόγια, κυνηγετικά όπλα, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία».

Το περιοδικό περιλαμβάνει άρθρα από καταξιωμένους όπως ο Maurizio Costanzo (θέατρο), ο Luciano Bianciardi (τηλεόραση), ο Emilio Servadio (ψυχή και σεξουαλικότητα), ο Enrico de Boccard (λογοτεχνία) και δοκίμια από συγγραφείς όπως ο Calvino, ο Moravia, η Dacia Maraini και ο Buzzati, αποδεικνύοντας ότι το περιοδικό ήταν μια γέφυρα μεταξύ της υψηλής κουλτούρας και της ποπ κουλτούρας.

Γενιές κομιστών όπως οι Sempé, Saul Steinberg, Altan, Crepax και Milo Manara συνεργάστηκαν στα κόμικς και τα καρτούν, δημιουργώντας ένα γραφικό εργαστήριο μοναδικό στην ιταλική εκδοτική σκηνή. «Το τελικό μείγμα είναι πολύ πιο πικάντικο και ποικίλο από την αρχική συνταγή και, προφανώς, πλουσιότερο και πιο ενδιαφέρον από το format των περιοδικών Adam, Penthouse, King ή Playboys που άνοιξαν τον δρόμο: πολιτισμός, ηδονισμός και, φυσικά, σεξ».

Μια συνέντευξη της Αντελίνα Τατίλο

Επιχειρήσεις, σεξουαλική χειραφέτηση και το τέλος της εποχής των βιντεοκασετών

Το παιχνίδι της Αντελίνα με τις επιχειρήσεις και τη σεξουαλική χειραφέτηση διήρκεσε καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και του 1980. Το ρετιρέ της στη Ρώμη, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Ενρίκο Τζομπ, έγινε το επίκεντρο της υψηλής κοινωνίας: συγγραφείς, σκηνοθέτες, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και πολιτικοί σύχναζαν στα δείπνα της, με πιο αξιοσημείωτο τον Μπετίνο Κράξι (επικεφαλής του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και Πρωθυπουργό της Ιταλίας από το 1983 έως το 1987), με τον οποίο καλλιέργησε μια στενή φιλία.

Η Αντελίνα, κομψή και πάντα άψογη, ηγούνταν συζητήσεων για την τέχνη, την πολιτική, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, σαν μια πραγματική βασίλισσα των ρωμαϊκών σαλονιών. Εκτός από τα περιοδικά, η Αντελίνα πέρασε και στον κινηματογράφο, ιδρύοντας την Thousand, μια εταιρεία παραγωγής ερωτικών και αστυνομικών ταινιών, η οποία εξέδωσε επίσης τα κριτικά έργα του Κάρλο Λιζάνι.

Τόλμη, γοητεία και γυμνότητα

Εκδοτικά πειράματα όπως η ταμπλόιντ Stress (1970), το φεμινιστικό περιοδικό Libera (1973) και το αθλητικό Special (1987) απέδειξαν τη φιλοδοξία και το θάρρος της, όπως και η επιτυχία του Menelik (1971), ενός «ερωτικού-κωμικού» εβδομαδιαίου περιοδικού που συνδύαζε κόμικς, παρωδίες και ασεβείς άρθρα, συμβάλλοντας στην εδραίωση του μύθου της Αντελίνα ως αντισυμβατικής επιχειρηματία.

Στη δεκαετία του 1990, με την έκρηξη της αγοράς βίντεο πορνογραφίας, η αυτοκρατορία της κατέρρευσε. Ωστόσο, η κληρονομιά της Αντελίνα Τατίλο παραμένει ανέπαφη: έδειξε στην Ιταλία ότι η γυμνότητα μπορεί να είναι κομψή, η σεξουαλική ελευθερία μπορεί να είναι πολιτισμός και η γυναικεία δύναμη μπορεί επίσης να εκφραστεί μέσω της γοητείας.

Χωρίς ηθική ρητορική, η σέξι ιστορία της εξακολουθεί να διδάσκει σήμερα ότι η τόλμη μπορεί να αλλάξει την πορεία ενός έθνους και ότι το θάρρος μιας γυναίκας μπορεί να ανοίξει νέους κόσμους.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη HOT RUNNERZ latest movies (@hotrunnerz_latest_movies)


*Αρχική Φωτό: Wikimedia Commons 

Ειδήσεις Σήμερα: