Μια ξεχασμένη Ελλάδα κατέβηκε στους δρόμους

Κάποτε η αγροτιά ήταν στο επίκεντρο της πολιτικής, αργότερα δεν ήταν τουλάχιστον στο περιθώριο. Είχε μεγάλη βαρύτητα στο εκλογικό σώμα, μεγάλος αριθμός βουλευτών εκλεγόταν στις αγροτικές περιοχές, ακόμη και μετά το μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό κύμα εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης, η συμβολή στο ΑΕΠ ήταν σημαντική και μια ολόκληρη γενιά μπορεί να είχε μετακινηθεί στις πόλεις αλλά δεν ξεχνούσε ποτέ «το χωριό», ούτε τα χωράφια και συχνά επέστρεφε.

Και κάποια στιγμή υπήρξαν και βήματα ανάπτυξης. Νέες καλλιέργειες πιο αποδοτικές, αξιοποίηση των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και έργων άρδευσης και η αγροτιά φάνηκε να στέκεται στα πόδια της. Κατάφερε στα χρόνια της κρίσης να αντέξει περισσότερο από ό,τι οι κάτοικοι των πόλεων που είχαν το μεγαλύτερο χτύπημα, με την κατάρρευση των μισθών και την έκρηξη της ανεργίας.

Όμως, μετά, με την «επιστροφή στην κανονικότητα» τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε να μετατοπίζεται ως προς τις αγροτικές επιδοτήσεις. Η κυβέρνηση προώθησε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που δεν έδινε την ίδια βαρύτητα στην αγροτική παραγωγή, ίσως γιατί δεν προσέλκυε το είδος «επενδυτών» με το οποίο συζητούσε η κυβέρνηση και οι υπουργοί της. Σοβαρά προβλήματα που απειλούν να καταστρέψουν ολόκληρους κλάδους, όπως συμβαίνει με την ευλογιά των προβάτων δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα και αποφασιστικά. Φυσικές καταστροφές, όπως ο «Ντάνιελ» έπληξαν ιδιαίτερα την αγροτιά και το μέλλον προμηνύει ακόμη περισσότερα τέτοια φαινόμενα.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης ήταν να κάνει συνειδητή κακοδιαχείριση των αγροτικών επιδοτήσεων μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ με κριτήρια αμιγώς ψηφοθηρικά, ενισχύοντας και συντονίζοντας παραβατικές συμπεριφορές που κατέληξαν στο να βάλουν τη χώρα στο στόχαστρο των ευρωπαϊκών αρχών, έτσι ώστε αυτή τη στιγμή να διακυβεύονται συνολικά οι αγροτικές επιδοτήσεις.

Στην πραγματικότητα όλο και περισσότερο οι αγροτικές περιοχές γίνονται τμήμα μιας ξεχασμένης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που δεν είναι προτεραιότητα, μιας Ελλάδας στιγματισμένης παρότι οι παραβατικές συμπεριφορές δεν αφορούν τη μεγάλη πλειοψηφία της αγροτιάς, μιας Ελλάδας με την οποία σε τελική ανάλυση κάποιοι θέλουν να ξεμπερδεύουν.

Όμως, η ερημοποίηση της υπαίθρου, ακόμη και εάν αυξήσει τα οικόπεδα δεν σημαίνει πραγματική ανάπτυξη. Και τα φωτοβολταϊκά είναι αναγκαία, αλλά δεν μπορούν να θρέψουν μια χώρα όπως έκαναν τα σιτοχώραφα. Ούτε μπορούμε να σπρώξουμε τους ανθρώπους να αφήσουν τη γη και να πάνε στα ξενοδοχεία. Και μπορεί να υπάρχουν φτηνά εισαγόμενα προϊόντα, αλλά μια χώρα όπως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να έχει διατροφική επάρκεια σε μεγάλο βαθμό.

Πάνω από όλα χρειάζεται να θυμηθούμε ότι σε αυτή τη χώρα κανείς δεν περισσεύει, καμιά κοινωνική κατηγορία, κανένας κλάδος. Εάν είναι να πάμε μπροστά, αυτό θα γίνει μόνο εάν πάμε μπροστά όλοι. Και αυτό περιλαμβάνει και την αγροτιά.

Γι’ αυτό λοιπόν την επόμενη φορά ο πρωθυπουργός ας μην κρυφτεί πίσω από τον αστυνομικό κλοιό και ας πάει να ακούσει την οργή της αγροτιάς από πρώτο χέρι.