Η φήμη άργησε να φτάσει, κι όταν το έκανε έφτασε τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Ήταν το 2000 και η Volkswagen παρουσίαζε το νέο της Golf Cabrio μέσω μιας διαφήμισης στην οποία τέσσερις άνδρες οδηγούσαν με κατεβασμένη οροφή κάτω από πανσέληνο, ακούγοντας ένα τραγούδι. Η διαφήμιση σημείωσε τεράστια επιτυχία, με το άγνωστο μέχρι τότε τραγούδι να είναι ένας από τους λόγους. Ήταν το Pink Moon του Νικ Ντρέικ, το ομώνυμο τραγούδι του τρίτου και τελευταίου άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 1971. Μέσα σε 30 χρόνια, το LP είχε πουλήσει μόλις 6.000 αντίτυπα. Τρεις μήνες αφότου βγήκε το διαφημιστικό, ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί σε 70.000.

«Κανονίσαμε session για να ακούσουμε μουσική και αυτός έφερνε πάντα την κιθάρα του και έπαιζε. Ο Νικ Ντρέικ ήταν ένας από τους πιο καλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν μπορούσες να τον φανταστείς να φωνάζει σε κάποιον ή να τσακώνεται. Είχε αίσθηση του χιούμορ, αλλά ήταν χρόνια ντροπαλός.»


Έτσι έγινε ο άτυχος Νικ Ντρέικ, ο οποίος πέθανε το 1974 σε ηλικία 26 ετών στο σπίτι των γονιών του από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών που μπορεί να ήταν ή να μην ήταν τυχαία, ένας cult καλλιτέχνης, δεκαετίες μετά την «αναχώρησή» του από τον κόσμο.

Η σύντομη ζωή του ήταν αρκετά περιπετειώδης. Λίγοι μόνο σύγχρονοι του Ντρέικ, όπως ο Ρίτσαρντ Τόμσον, ο Τζον Κέιλ και ο Τζον Μάρτιν θαύμαζαν τη συναισθηματική φωνή του, τον ιδιαίτερο τρόπο που έπαιζε την κιθάρα και τις μελαγχολικές μελωδίες του. Μετά το θάνατο του τραγουδοποιού, την κληρονομιά του τιμούσαν άλλοι μουσικοί, όπως η Λουσίντα Γουίλιαμς, ο Πίτερ Μπακ των R.E.M., ο Πολ Γουέλερ και ο Ρόμπερτ Σμιθ, ο οποίος λέει ότι το όνομα του συγκροτήματός του The Cure προήλθε από έναν στίχο του Ντρέικ.

Οι indie rockers της δεκαετίας του 1990 λάτρευαν τον Ντρέικ, και η επιρροή του ήταν αισθητή στη δουλειά των Belle and Sebastian, του σκωτσέζικου συγκροτήματος που στις πρώτες του μέρες δεν ακουγόταν παρά σαν μια αναγέννηση του ίδιου του μουσικού.

Η σιωπηλή αποχώρηση

Σήμερα, η επιρροή του Νικ Ντρέικ σε χιλιάδες καλλιτέχνες είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά όταν πέθανε, μόλις και μετά βίας έγινε είδηση. «Νομίζω ότι το έμαθα μέσω ενός φίλου. Δεν νομίζω ότι δημοσιεύτηκε πουθενά, εκτός από ένα άρθρο στην τοπική εφημερίδα», δήλωσε στην El País ο Πολ ντε Ρίβαζ, φίλος του θρυλικού μουσικού από το κολέγιο και κάτοχος ενός από τους σπάνιους δίσκους του.

Πράγματι, ο τραγουδοποιός είχε μια σχεδόν εξ ολοκλήρου υπόγεια καριέρα. Άφησε πίσω του τρία άλμπουμ που είχαν συναντήσει απογοητευτικές πωλήσεις: Five Leaves Left (1969), Bryter Layter (1971) και Pink Moon (1973). Έδωσε μόνο μία συνέντευξη και πραγματοποίησε περίπου 30 συναυλίες. Δεν εμφανίστηκε ποτέ στην τηλεόραση ούτε βιντεοσκοπήθηκε ποτέ. Ήταν πολύ ψηλός, λεπτός, με θλιμμένο βλέμμα – όμορφος με έναν μελαγχολικό τρόπο.

Λένε ότι ήταν εύθραυστος, γοητευτικός και εξαιρετικά ντροπαλός. Υπέφερε από κατάθλιψη, συχνά απέφευγε τη σωματική επαφή και στα τραγούδια του, εμφανίζεται ως μοναχική φιγούρα, σαν ένα εσωτερικό τείχος να τον εμπόδιζε να δημιουργήσει βαθιές σχέσεις. Ο Ντρέικ παρουσιάζει τον εαυτό του ως κάποιον που θα έδινε τα πάντα για να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Σήμερα, η εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν έχει γίνει μάλλον μυθική. Ο Ντρέικ, ένα άπιαστο ον, ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος για αυτόν τον κόσμο.

Ένας άλλος Νικ Ντρέικ

Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ αγαπητός. Γεννήθηκε το 1948 στη Μιανμάρ, τότε γνωστή ως Βιρμανία, σε μια βρετανική οικογένεια της ανώτερης μεσαίας τάξης. Όταν η ασιατική χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της, επέστρεψαν στην Αγγλία και ο Ντρέικ πέρασε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία στο τεράστιο οικογενειακό σπίτι σε μια πόλη κοντά στο Μπέρμιγχαμ. Το 1967, αφού τελείωσε το λύκειο, πήγε να ζήσει για ένα χρόνο στη νότια Γαλλία πριν αρχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Λένε ότι ήταν ευτυχισμένος και εκεί. Εκείνη τη χρονιά, ξεκίνησε επίσης μια περιπέτεια με τον φίλο του Ρίτσαρντ Τσάρκιν, αποφασισμένος να διασχίσει οδικώς το Μαρόκο. Η ιδέα ήταν να δουν τον κόσμο και να καπνίσουν ατελείωτα τσιγάρα με χασίς. Το αποκορύφωμα του ταξιδιού ήταν όταν κατέληξε σε ένα καφέ στο Μαρακές με τους Rolling Stones και ο Νικ Ντρέικ τους έδωσε μια αυτοσχέδια συναυλία.

Ο Ντε Ρίβαζ γνώρισε τον Ντρέικ λίγους μήνες μετά από εκείνο το ταξίδι, στο Κέιμπριτζ. «Κανονίσαμε session για να ακούσουμε μουσική και αυτός έφερνε πάντα την κιθάρα του και έπαιζε. Ο Νικ Ντρέικ ήταν ένας από τους πιο καλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν μπορούσες να τον φανταστείς να φωνάζει σε κάποιον ή να τσακώνεται. Είχε αίσθηση του χιούμορ, αλλά ήταν χρόνια ντροπαλός. Του άρεσε να παίζει κιθάρα, άλλοτε δικές του συνθέσεις, άλλοτε διασκευές», θυμάται ο Ντε Ρίβαζ.

The Making of Five Leaves Left

Για δεκαετίες, οι κληρονόμοι του Ντρέικ αρνούνταν να κυκλοφορήσουν οποιοδήποτε ακυκλοφόρητο υλικό. Δεν ήθελαν να δημοσιεύσουν τίποτα που ο Ντρέικ δεν θα είχε δώσει το «πράσινο φως» όταν ήταν ακόμα ζωντανός. Γι’ αυτό και η δισκογραφία του, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, αποτελούνταν επί μακρόν από επανακυκλοφορίες των τριών επίσημων άλμπουμ του.

Τελικά, όμως, τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε το The Making of Five Leaves Left, ένα boxset τεσσάρων άλμπουμ με υλικό που δεν είχε ακουστεί ποτέ, το οποίο φαίνεται να ρίχνει φως στη διαδικασία πίσω από το πρώτο του άλμπουμ, ένα project 13 μηνών στο οποίο ο Ντρέικ συνεργάστηκε με τον παραγωγό Τζο Μπόιντ, τον ηχολήπτη Τζον Γουντ και τον φίλο του και ενορχηστρωτή Ρόμπερτ Κίρμπι. Η ιδέα ήταν να εξανθρωπίσει λίγο την αγγελική εικόνα του Ντρέικ, να δείξει ότι η δουλειά του δεν προέκυψε ως θείο δώρο, αλλά ήταν μάλλον προϊόν πολύμηνης προσπάθειας και αποτυχιών.

Ο Ντε Ρίβαζ συνεισέφερε το πιο ιδιαίτερο συστατικό της έκδοσης, μια ηχογράφηση πρόβας που παρέχει μια νέα οπτική του Ντρέικ. Δεν είναι πια ένα αιθέριο, δειλό ον, αλλά ένας μουσικός με ξεκάθαρες ιδέες και ένας υπέροχος κιθαρίστας – ένας ρόλος που συχνά ξεχνούν οι θαυμαστές του.

«Νομίζω ότι παραπονέθηκε στην ηχογράφηση ότι ήταν λίγο μεθυσμένος ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορούσες να το καταλάβεις, έπαιζε καταπληκτικά»


«Το 1968, ο Νικ είχε μια συναυλία που πλησίαζε και ήταν νευρικός, επειδή δεν είχε παίξει ποτέ τα τραγούδια του δημοσίως. Είχα ένα κασετόφωνο Grundig και μου ζήτησε να πάω μαζί του στο δωμάτιο του Ρομπ Κίρμπι », λέει ο Ντε Ρίβαζ. Ο Κίρμπι επρόκειτο να παίξει με τον Ντρέικ.

«Έφτασα, έβαλα στην πρίζα το μαγνητόφωνο και κάθισα. Δεν είπα τίποτα. Σχεδόν τα πάντα ειπώθηκαν από τον Νικ. Έπαιζε αποσπάσματα ενός τραγουδιού, σταματούσε και έλεγε: ‘Τώρα θα μπει το φλάουτο’ ή ‘εδώ, τα βιολιά’. Ο Κίρμπι παρενέβαινε ελάχιστα. Ο Ντρέικ είχε καλή διάθεση. Νομίζω ότι παραπονέθηκε στην ηχογράφηση ότι ήταν λίγο μεθυσμένος ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορούσες να το καταλάβεις, έπαιζε καταπληκτικά», λέει ο Ντε Ρίβαζ.

Δεν ξαναείδε σχεδόν καθόλου τον μουσικό. Εκείνη η συναυλία της 23ης Φεβρουαρίου 1968, στην οποία ο Ντρέικ άνοιξε τη συναυλία των Fairport Convention, δεν καταγράφηκε. Ο Ντε Ρίβαζ δεν τον είδε ποτέ ζωντανά. «Δεν είχα την ευκαιρία. Εκτός αυτού, απομακρυνθήκαμε μεταξύ μας. Μετά από εκείνο το απόγευμα, τον είδα πολύ λίγο. Έγινε όλο και πιο εσωστρεφής, εγκατέλειψε το κολέγιο και το μόνο που άκουγα από αυτόν ήταν οι δίσκοι του. Νομίζω ότι οι μισοί από τους ανθρώπους που αγόραζαν τους δίσκους του όταν ζούσε τον γνώριζαν στο Κέιμπριτζ», λέει ο ντε Ρίβαζ, ο οποίος ωστόσο κράτησε κρυφή την ηχογράφηση για σχεδόν μισό αιώνα. «Αντιστάθηκα στον πειρασμό να τη σβήσω, γιατί πάντα πίστευα ότι ο Νικ είχε ένα σπουδαίο μέλλον μπροστά του. Έκανα λάθος τότε, αλλά το μέλλον μπορεί να σε εκπλήξει».

*Πηγή: El País

Ειδήσεις Σήμερα: