Στις 10 Απριλίου 2006 έφυγε από τη ζωή ο ποιητής και μεταφραστής Κλείτος Κύρου, αξιοπρόσεκτη φυσιογνωμία της λογοτεχνίας της Θεσσαλονίκης και ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς.


Πηγή: ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ

Ο Κύρου, ο οποίος είχε γεννηθεί τον Αύγουστο του 1921, σπούδασε στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ και εργάστηκε επί μακρόν στον τραπεζικό τομέα, ενώ διετέλεσε γενικός γραμματέας του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.


Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1944 (στο φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα, με μετάφραση έργου του Λόρκα), ενώ τον επόμενο χρόνο εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο, με μεταφράσεις αγγλόφωνων ποιητών. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Αναζήτηση – Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής, τυπώθηκε το 1949.


Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.

Στο ίδιο πεδίο, των γραμμάτων και των τεχνών, καταπιάστηκε επίσης με την κριτική κινηματογράφου, το κολάζ και τη φωτογραφία.


Ο Κύρου τιμήθηκε το 1988 (για τη συλλογή του Τα πουλιά και η αφύπνιση) με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (προέβη στην αποποίησή του) και το 2005 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.

Το 2016 κυκλοφόρησαν από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) τα «Επτά ανέκδοτα νεανικά ποιήματα του Κλείτου Κύρου» (1943-1946), με επίμετρο του ιστορικού – αρχειονόμου Γιώργου Κουμαρίδη. Τα εν λόγω ποιήματα (για την ακρίβεια, έξι ανέκδοτα και ένα αθησαύριστο, που χαρακτηρίζονται από τον Κουμαρίδη «δοκιμές», «βηματισμοί»), γραμμένα σε μια εποχή μεγάλων γεγονότων και έντονων λογοτεχνικών ανησυχιών του Κύρου, εντοπίστηκαν στο αρχείο του ποιητή, το οποίο βρίσκεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ) του ΜΙΕΤ στη Θεσσαλονίκη.


Από την ανωτέρω έκδοση προέρχεται το ακόλουθο (ανυπόγραφο) ποίημα του Κλείτου Κύρου:


Το ντύμα του πολέμου εφορέσαμε
Και προχωρούσαμε
Προσεχτικοί, αμίλητοι και σκυθρωποί.
Πυργώσαμε το ανάστημά μας
Και γίναμε απρόσιτοι.

Περνάγαν κυκλικά οι μήνες
—Τροχιά εφιαλτική—
Και γύρω μας κλωθογυρνούσαν πάντα
Υφαίνοντας τ’ αλύγιστο μαρτύριο
Ο θάνατος, ο πόλεμος
Κ’ ένα παντοτινό προμήνυμα μιας λεφτεριάς
Π’ αργούσε να χαράξει.

Χτες βράδυ όμως ασωτέψαμε!
Γυμνώσαμε τους οπλισμένους εαυτούς μας
Και ξεσκληραίναμε τις νεανικές ψυχές μας.

Χτες είπαμε τους πόνους μας
Τους πόθους, τις χαρές μας,
Και μια λεπτή, γλυκιά μάς άγγιζε μελαγχολία.
Άγουροι κάποτες ήμασταν έφηβοι
Και χαράζαμε πάνω στην αμμουδιά
Όνειρ’ ασύλληπτα κι αυταπάτες.
Κάποτε δονούνταν μέσα μας τρομαχτικά
Η χορδή της αγάπης,
Κι άλλες φορές ρεμβάζαμε στην αμφιλύκη
Ή ρίχναμε στο αίμα μας αρώματα γαζίας.

Και πνίγαμε τις σκέψεις στο πιοτό,
Αλί γι’ αυτούς που φύγαν απ’ ανάμεσό μας!
(Τι διαφορά με τους συντρόφους τους άλλους
Π’ ανέκφραστοι κι αδιάφοροι μιλούνε για το θάνατο!)
Στίχους παλιούς, αγαπημένους θυμηθήκαμε
Και ξεχειλίσαμε από τα τραγούδια κείνα
Που μας μηνάν την άλλη, την παγκόσμια λεφτεριά.
Κι άλλα πολλά, κι άλλα πολλά…

Χτες βράδυ ασωτέψαμε
Και σκύψαμε στους απύθμενους εαυτούς μας.
Χτες βράδυ ασωτέψαμε
Και νιώσαμε πάλι έντονα την ποίηση της ζωής.

2 Δεκέμβρη 1944

Ειδήσεις Σήμερα: