Οι δύο Ελλάδες

Η Χρυσή Αυγή δεν βρίσκεται πλέον στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Οι πρώην παλικαράδες του αρχηγού τον εγκαταλείπουν τρέχοντας να σώσουν το τομάρι τους. Το ίδιο κάνει και αυτός με αυτούς. Ολα καλά επομένως; Δυστυχώς όπως έδειξαν τα Γιαννιτσά, η Νάουσα, τα Βρασνά, ο ακαλλιέργητος ρατσιστής Αλέκος Αλεξανδρής, που εζήλωσε την παλαιότερη δόξα του άλλου ρατσιστή Βασίλη Τσιάρτα, ο κήρυκας του μίσους στα πρωινάδικα σεβασμιότατος μητροπολίτης Πειραιώς, με αποκορύφωμα τους νεαρούς μαθητές που ζητούσαν να μην επιτρέπεται στους μετανάστες να εντάσσονται σε ελληνικά σχολεία, οι χρυσαυγίτες είναι εδώ.

Δεν με φοβίζουν όμως τόσο οι «αλεξανδρηδοτσιάρτες». Τέτοιοι υπάρχουν σ’ όλη την Ευρώπη. Ισως και περισσότεροι απ’ όσο εδώ. Το πρόβλημα είναι ότι σ’ αυτή την κουλτούρα του φόβου συμμετέχουν με θέρμη άνθρωποι που το 2008, πριν από την κρίση και το Facebook αυτοπροσδιορίζονταν ως «φιλελεύθεροι». Ενας «φιλελεύθερος» μισανθρωπισμός γεννιέται. Αυτός σαν μπακάλης (συγγνώμη από τους συμπαθείς επαγγελματίες) μετρά τους ανθρώπους στις βάρκες και όσους δεν είναι από τη Συρία τους βαπτίζει «μετανάστες».

Στο μετρό γνώρισα ένα ζευγάρι Αφγανών που είχε σ’ ένα καρότσι το ανάπηρο τρίχρονο παιδί του, από βόμβα που έπεσε πριν από ένα χρόνο στο «ασφαλές» Αφγανιστάν. Σίγουρα αφού δεν προέρχονταν από τη Συρία ήταν «λαθροεισβολείς» που ήρθαν να μας πάρουν τις δουλειές και να «μας αλλάξουν» την πίστη. Δεν υποτιμώ το πρόβλημα και την ανάγκη «άμεσου νέου προγράμματος ευρωπαϊκής μετεγκατάστασης» που ζητά ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης. Αντιθέτως το υποτιμούν όσοι χαρακτηρίζουν εισβολή την ανάγκη συνανθρώπων τους να ζήσουν καλύτερα.

Υπάρχει όμως και μια δεύτερη Ελλάδα. Αυτή είναι τα αξιολάτρευτα παιδιά και οι δάσκαλοί τους του Μουσικού Σχολείου Σερρών που διοργάνωσαν μία γιορτή υποδοχής για τα προσφυγόπουλα. Είναι ο κήρυκας της αγάπης, ο σεμνός μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός που παραχωρεί χώρους της μητρόπολής του για εγκατάσταση των μεταναστών. Είναι ο συγκινητικός Κωφίδης για τον οποίο «Ελλάδα δεν είναι να «τσικνίζεις» τον πεινασμένο και αθλητισμός δεν είναι να κλωτσάς τον κτυπημένο».

Ο Βολταίρος προσευχόμενος στον Θεό ζητούσε: «Κάνε όσοι ανάβουν κεριά μέρα μεσημέρι για να σε υμνήσουν να ανέχονται όσους αρκούνται στο φως  του ήλιου σου». Στο ίδιο πνεύμα στη δεύτερη Ελλάδα ο σεβασμιότατος Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος έγραφε στα «ΝΕΑ» (09-11-2019) πως «για την Εκκλησία, το μεγάλο ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών, αποτελεί πρωτίστως και κυρίως θέμα ανθρωπισμού.

Με άλλα λόγια, άπτεται των θεμελιωδών αρχών και αξιών Της». Εξάλλου ο Βολταίρος ποτέ δεν είπε αυτή την ανοησία «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες», αντιθέτως έγραφε πως πρέπει «οι άνθρωποι να μην είναι φανατικοί για να αξίζουν την ανεκτικότητα». Σήμερα θα έλεγε στην πρώτη Ελλάδα πως δεν αξίζει καμίας ανοχής και θα συμπορευόταν με τη δεύτερη. Βγάλτε τον σκασμό λοιπόν «κήρυκες του μίσους».

Το βιβλίο του Γιώργου Σιακαντάρη «Το πρωτείο της Δημοκρατίας. Η σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια