Ο Γιώργος Αρμένης μιλάει για τα δύσκολα παιδιά του χρόνια και τον Κάρολο Κουν που ένιωθε πατέρα του.
Θυμάστε τον πρώτο σας ρόλο; «Ηταν το ’67, στο έργο «Με το ίδιο μέτρο» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Εκανα τις αλλαγές στα έπιπλα του σκηνικού. Θεώρησα ρόλο ακόμη και αυτό το πέρασμα. Εβγαινα στη σκηνή κρατώντας ένα κερί. Και όλη μου η αγωνία ήταν μία: να μη σβήσει. Και την ίδια αγωνία έχω και σήμερα: να μη σβήσει μέσα μου η φλόγα».
Λόγω ανέχειας; «Η φτώχεια ήταν τότε γενική, αλλά τα κουτσοκατάφερνε η μάνα μου, με τις θείες μου και τη γιαγιά μου. Πατέρας δεν υπήρχε. Γιατί ο πατέρας μου ήταν δίγαμος. Είναι μια ιστορία για αγρίους. Δεν θέλω πλέον να τη σκαλίζω. Δεν πέρασα πάντως καλά. «Mπάσταρδο», «μπαστί» με φώναζαν στο χωριό μου στην Ηπειρο. Και μετά, όταν κατεβήκαμε στην Αθήνα, παρ’ όλο που τότε μοσχοβόλαγε από γιασεμιά και αγιοκλήματα, υπήρχε μια αγριάδα. Στο σχολείο εδώ στην Αθήνα, όταν με γράψανε, επειδή μίλαγα ηπειρώτικα, είχα παρενοχλήσεις από τα παιδιά. Και στον Κουν όταν πήγα, πάλι γιαννιώτικα μίλαγα. Αλλά εκεί μπήκα γρήγορα στα γράμματα, στο διάβασμα, έφτιαξα τη λαλιά μου, τον λόγο καθαρό. Δεν δυσκολεύτηκα, γιατί αυτό έψαχνα: έναν άνθρωπο να με καθοδηγήσει και ο Κουν ήταν δάσκαλος, πατέρας, ήταν τα πάντα για εμένα. Είκοσι δύο χρόνια έμεινα μαζί του».
Για πρώτη φορά, η ζωή του Νίκου Ξυλούρη ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι από τη Stages Network και τα Αθηναϊκά Θέατρα, με το έργο Ο Αρχάγγελος της Κρήτης. Έως τις 31 Ιανουαρίου στο θέατρο ΗΒΗ.
Μια από τις πιο ωραίες φωνές της γενιάς της, η Βιολέτα Ίκαρη επιστρέφει στη δισκογραφία με το EP Σύννεφα Μπαλόνια, αλλά και στον Σταυρό του Νότου στις 26 Δεκεμβρίου.
Φροίξος Φυντανίδης
WIDGET ΡΟΗΣ ΕΙΔΗΣΕΩΝΗ ροή ειδήσεων του in.gr στο site σας