Ο Στέφαν Λάσμε είχε ξεχωριστή θέση στην εκπομπή του καναλιού της Ευρωλίγκα «Weekly Show». Με το χαρακτηριστικό «ο παίκτης που φωτίζει τη ρακέτα» η διοργανώτρια αρχή αναφέρεται στον γκαμπονέζο παίκτη του Παναθηναϊκού. Ο ίδιος μιλά για την Αθήνα, τον Διαμαντίδη, το... ποδόσφαιρο και πολλά άλλα
Ο Στέφαν Λάσμε είχε ξεχωριστή θέση στην εκπομπή του καναλιού της Ευρωλίγκα «Weekly Show». Με το χαρακτηριστικό «ο παίκτης που φωτίζει τη ρακέτα» η διοργανώτρια αρχή αναφέρεται στον γκαμπονέζο παίκτη του Παναθηναϊκού.
Διαβάστε αποσπάματα της αφήγησης αλλά και δηλώσεων του «πράσινου» παίκτη:
«Το παιδί δεν ήξερε από μπάσκετ, πριν φτάσει τα 15. «Ήταν τότε που ψήλωσα απότομα και με είδε ο γυμναστής του high school, για να μου προτείνει να δοκιμάσω το σπορ. Έως τότε έπαιζα ποδόσφαιρο» στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γκαμπόν: το… Ωραίο Λιμάνι (Port Gentil). Προφανώς και ό,τι αφορά υπάρχει και αφορά το παιχνίδι στον, ήταν δικό του. Του άνηκε».
Και συνεχίζει: «Απ’ όταν θυμάται τον εαυτό του να παίζει μπάσκετ, δεν τον ενδιέφερε να βάλει πόντους, αλλά να μη «φάει». Για αυτό και σε όλη του την πορεία, τον συνόδευαν τίτλοι που είχαν τη λέξη «αμυντικός» κολλητά με το «καλύτερος». «Από τεχνικής απόψεως, δεν σκέφτηκα ποτέ τον εαυτό μου ως επιθετικό παίκτη. Δεν νομίζω εν τω μεταξύ, πως είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να παίξουν κατ’ αρχάς άμυνα!
Για να είμαι ειλικρινής, στα περισσότερα μέρη που έπαιξα, είχα διακρίσεις ως αμυντικός. Όταν ήλθα στον Euroleague το έθεσα ως προσωπικό στόχο να κάνω το ίδιο. Για 1-2 χρόνια σταμάτησα να το σκέφτομαι, αλλά από πέρυσι που ήλθα στον Παναθηναϊκό, ξεσκόνισα τις γνώσεις».
Ενώ μίλησε και για τα εκτός… μπάσκετ:
«Γεννήθηκε πριν 31 χρόνια (τα «έκλεισε» στις 17 Δεκεμβρίου). Δεν είχε ωστόσο, ιδία άποψη από Ευρώπη, πριν γίνει 26. Απασχολούνταν στο ΝΒΑ και τη D-League (με τους Warriors και τους Heat και τους Los Angeles D-Fenders). Η αλήθεια είναι πως και το καλοκαίρι του 2008 επιχείρησε να βρει δουλειά στον «άλλον πλανήτη», αυτό όμως, δεν κατέστη δυνατό και κίνησε για τα μέρη μας. Για την ακρίβεια, χάραξε πορεία προς τη Σερβία και το Βελιγράδι, όπου έγινε μέλος της Παρτίζαν «και έζησα το απόλυτο σοκ» ενημερώνει. Γιατί; «ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν στην Ευρώπη και έζησα πολιτιστικό σοκ. Χρειάστηκα τέσσερις με 5 μήνες, για να προσαρμοστώ».
Και κατέληξε για την Αθήνα και τον Παναθηναϊκό: «Από όλες τις απόψεις, η Αθήνα είναι το πιο εύκολο μέρος για να προσαρμοστείς και να ζήσεις. Όλα κυλούν πολύ εύκολα. Ο οργανισμός είναι εξαιρετικός, ενώ και οι άνθρωποι είναι υπέροχοι». In your face (στη δευτέρα)
«Είναι αυτό το μισό δευτερόλεπτο που χρειάζεσαι για να συντονιστείς με τον συμπαίκτη σου, ενώ είσαι στον αέρα. Βέβαια, όταν έχεις τον Διαμαντίδη να σου δίνει πάσες, όλα είναι πιο απλά. Οι πάσες του είναι τέλειες. Το νιώθεις από τη στιγμή που απογειώνεσαι».
Τι προτιμά; Τις τάπες ή τα alley oop; «Τις τάπες! Νιώθεις πως έχεις μεγαλύτερη συμβολή στο παιχνίδι. Τα καρφώματα συμβαίνουν. Πολλοί μπορούν να καρφώσουν. Η τάπα όμως, και ειδικά αυτή που «ρίχνεις» σε κρίσιμο σημείο του ματς, όταν πραγματικά τη χρειάζεται η ομάδα σου, είναι κάτι το μοναδικό».