Μεγάλες προσδοκίες: Μήπως βάλατε πολύ ψηλά τον πήχη του γάμου σας;
Χριστίνα Μπίθα Πρόταση γάµου έχω δεχτεί τρεις φορές στη ζωή µου. Τις δύο πρώτες αρνήθηκα. Στην τρίτη δέχτηκα, αλλά καµία από τις τρεις δεν ήταν όπως την είχα ονειρευτεί. «Εσύ θα’ θελες µονόπετρο; Ρωτάω γιατί, γενικά, δεν φοράς κοσµήµατα». «Με ρώτησε η µητέρα µου γιατί δεν παντρευόµαστε. Της είπα πως εγώ θέλω, αλλά για σένα […]
Πρόταση γάµου έχω δεχτεί τρεις φορές στη ζωή µου. Τις δύο πρώτες αρνήθηκα. Στην τρίτη δέχτηκα, αλλά καµία από τις τρεις δεν ήταν όπως την είχα ονειρευτεί. «Εσύ θα’ θελες µονόπετρο; Ρωτάω γιατί, γενικά, δεν φοράς κοσµήµατα». «Με ρώτησε η µητέρα µου γιατί δεν παντρευόµαστε. Της είπα πως εγώ θέλω, αλλά για σένα δεν ξέρω». Και «λέω να παντρευτούµε γιατί ταιριάζουµε». Κανείς δεν γονάτισε µπροστά µου, κανείς δεν έριξε µέσα στο ποτήρι σαµπάνιας το δαχτυλίδι µε κίνδυνο να το καταπιώ και όλοι αυτοί µου έκαναν τη συγκεκριµένη πρόταση εντός αθηναϊκών συνόρων. Προτάσεις αστικού χαρακτήρα. Φλατ. Βέβαια, σε σύγκριση µε το προσωπικό µου τοπ 10 για την καλύτερη πρόταση γάµου όλων των εποχών (µε Νο 1: Πρωτοχρονιά στη Γη του Πυρός, οι δυο µας µόνοι σε µια τεράστια πεδιάδα) οποιαδήποτε πιο προσγειωµένη πρόταση ήταν καταδικασµένη από την αρχή. Μάλλον κάπως έτσι ξεκινούν και όλες οι µεγάλες απογοητεύσεις στη ζωή, επειδή υπάρχουν τα διάφορα τοπ 10.
Το ύψος του πήχη
Όσο µεγαλύτερες προσδοκίες τρέφουµε για κάτι που θα βιώσουµε τόσο πιο µεγάλη είναι η απογοήτευσή µας όταν δεν καταφέρουµε να φτάσουµε τα ποθητά στάνταρ. Δυστυχώς δεν συµβαίνει το ίδιο όταν το αποτέλεσµα είναι υψηλότερο των προσδοκιών µας. Η ευφορία δεν είναι πάντα µεγαλύτερη. Όταν ο γάµος σου αποδειχτεί ανώτερος από το αναµενόµενο δεν ευχαριστείς απαραίτητα την καλή σου τύχη. Το θεωρείς δεδοµένο. Αν όµως αποδειχτεί κατώτερος, θέλεις να τρέξεις να κρυφτείς γιατί, απλά, δεν πιστεύεις πως κάτι τέτοιο συνέβη σ’ εσένα. Εσένα που είχες τόσα όνειρα και ήσουν σχεδόν σίγουρη ότι θα γίνονταν πραγµατικότητα.
Συνάντησα µια φίλη που παντρεύτηκε µόλις πριν από δύο µήνες. Ξεκίνησε τη συζήτησή µας µε τη φράση «όταν ο γάµος της ζωής σου έχει βγει τελικά κάτι διαφορετικό από αυτό που περίµενες…» Δεν εννοούσε φυσικά κάτι θετικό. Μέσα της τον είχε ήδη καταδικάσει. Όταν τη ρώτησα γιατί, µου απάντησε πως ο µήνας του µέλιτος στην Ταϊλάνδη ήταν χάλια. «Αλλιώς το είχα το ταξίδι στο µυαλό µου». Το ταξίδι που είχε στο µυαλό της προφανώς είχε προορισµό την Παραλία, µε τον Ντι Κάπριο γείτονα (Νο 1 του τοπ 10: να τη φιλήσει ο Λίο όταν ο άνδρας της θα έχει πάει για κατάδυση). Οτιδήποτε λιγότερο είναι επιεικώς απογοητευτικό. Λες και αυτές οι δέκα µέρες που φεύγεις µε το, επίσηµο πια, ταίρι σου πρέπει να περιλαµβάνουν τουλάχιστον ένα εξωπραγµατικό στοιχείο προκειµένου να δικαιολογήσουν τον τίτλο του περίφηµου honeymoon.
Στην ταινία Δύο για το δρόµο του Στάνλεϊ Ντόνεν, µια στιλάτη σκιαγράφηση του τι εστί γάµος, η πρωταγωνίστρια Όντρεϊ Χέπµπορν, όταν βλέπει ένα ζευγάρι σε ένα εστιατόριο να δειπνεί αµίλητο, ρωτάει τον Άλµπερτ Φίνεϊ «ποιοι να είναι άραγε αυτοί οι άνθρωποι που τρώνε χωρίς να µιλάει ο ένας στον άλλο;» κι εκείνος της απαντάει «παντρεµένοι άνθρωποι». Μπορεί να ήταν έτσι από την αρχή. Αλλά µπορεί και να διαµορφώθηκε η σχέση τους έτσι στην πορεία, όταν ο πήχης που ο ένας είχε βάλει για τον άλλο και οι δύο µαζί για την κοινή ζωή τους αποδείχτηκε ότι είναι επικίνδυνα ψηλά. Στην πλειονότητά τους οι στόχοι που οι µελλοντικοί σύζυγοι βάζουν για το γάµο τους, ο οποίος θα είναι οπωσδήποτε ο πιο λαµπερός/παθιασµένος/πρωτότυπος, είναι τόσο larger than life που δεν καταφέρνουν να τους φτάσουν και πέφτουν είτε σε κατάθλιψη είτε σε µιζέρια είτε σε απογοήτευση, θυµό, παράπονο ή και όλα αυτά µαζί. Βέβαια, είναι το πιο φυσικό πράγµα του κόσµου να κάνεις όνειρα για το γάµο σου και οτιδήποτε τον αφορά. Πώς θα σου κάνει την πρόταση; Πώς θα είναι το τέλειο νυφικό; Το ιδανικό πάρτι γίνεται στην παραλία ή στο βουνό; Η πιο ονειρική πρώτη νύχτα; Το απερίγραπτο ταξίδι του µέλιτος πρέπει να έχει προορισµό κάπου εξωτικά; Το να παντρευτείς, άλλωστε, είναι κάτι που δεν συµβαίνει συνέχεια. Βρήκες επιτέλους κάποιον µε τον οποίο θέλεις να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου. Η σχέση σας είναι η καλύτερη και θέλεις να το δείξεις σε όλους. Και να σας δουν όλοι. Το πάρτι σας θα αφήσει εποχή, λες. Όπως µια έφηβη που έχει µόνιµη επωδό «εγώ δεν θα µοιάσω στη µητέρα µου» (για να γίνει, στο µέλλον, ολόιδια ή και χειρότερη), όλοι µας επιµένουµε –γιατί πραγµατικά το πιστεύουµε –πως εµείς δεν θα µοιάσουµε ποτέ στους ψυχρούς παντρεµένους που δεν ανταλλάσσουν κουβέντα µεταξύ τους στα εστιατόρια, όπως τα ζευγάρια των προαστίων αλά American Beauty. Η δική µας περίπτωση είναι ξεχωριστή και ανάλογα πρέπει να της φερθούµε. Ξεκινώντας από τη γαµήλια τελετή/δεξίωση που οπωσδήποτε είναι καλό να έχει διαφορετικό από τις άλλες στίγµα. Έστω κι αν πρέπει να πληρωθεί σε χρόνο, κόπο και χρήµα. Γιατί το αξίζουµε. Και γιατί στο κάτω – κάτω δεν µπορεί να γίνει αλλιώς, αυτός ο γάµος θα είναι σπαρµένος µε λουλούδια. Ακριβώς επειδή έχουµε επενδύσει τόσο πολλά σε αυτόν, το αντίθετο, απλά, δεν αποτελεί προοπτική. Για τι άλλο παντρεύεσαι, άλλωστε, παρά για να ζήσεις το απόλυτο όνειρο που δεν έχεις µέχρι τώρα ζήσει;
Θα σε κάνω βασίλισσα
Και ξυπνάς το επόµενο πρωί παντρεµένη. Το γαµήλιο πάρτι, που κόστισε σχεδόν όσο ο µελλοντικός ετήσιος προϋπολογισµός του νέου σπιτικού σου, τελείωσε. Σου φάνηκε πάντως πολύ πιο σύντοµο απ’ ό,τι περίµενες. Και λιγότερο διαφορετικό. Βασικά θυµάσαι µόνο το ένα τρίτο της βραδιάς, τα υπόλοιπα δύο είχες µεθύσει τόσο πολύ που έπαθες απώλεια µνήµης, όπως τότε στο πρώτο µεγάλο µεθύσι των νεανικών σου χρόνων. Πρέπει να ήταν ωραία, µάλλον. Μετά θυµάσαι σιγά – σιγά και τα άλλα, πώς πέρασε και η Πρώτη Νύχτα Γάµου, για χάρη της οποίας είχες αγοράσει ένα ολόκληρο κατάλογο lingerie µε τη φιλόδοξη προοπτική να αλλάζεις κάθε δύο ώρες, όπως η Μαντόνα στις συναυλίες. Μάλλον όµως δεν άνοιξαν τελικά οι ουρανοί ή εν πάση περιπτώσει δεν το πρόσεξες, διότι ανακαλύπτεις πως είσαι ακόµα µε το νυφικό, ο δε γαµπρός δίπλα σου κοιµάται γαλήνια, επίσης µε τα ρούχα. Τον κοιτάζεις καλύτερα, φαίνεται να ήπιε επίσης πολύ. Και µετά σε πιάνει κάτι σαν ξαφνική θλίψη. Αυτό ήταν λοιπόν; Η πρώτη νύχτα του γάµου σου, δηλαδή η πρώτη νύχτα της υπόλοιπης ζωής σου, σε βρίσκει να κοιµάσαι, σαν ένα σωρό άλλες, ουδέτερες φορές και όχι να τη γιορτάζεις κάνοντας κάτι πραγµατικά ξεχωριστό (να κρεµαστείτε από το ταβάνι, να κάνετε σεξ 38 φορές); Αυτό είναι κακό σηµάδι. Σηµάδι καθηµερινότητας. Κι εσύ δεν παντρεύτηκες για να είναι ο γάµος σου καθηµερινός, αλλά για να είναι κάθε µέρα γιορτή. Είναι δύσκολο να πεις βέβαια τι είναι χειρότερο, να ξυπνήσεις και να ανακαλύψεις ότι το πάρτι τελείωσε, αφού περάσεις πρώτα µια πραγµατικά σπουδαία τελετή/νύχτα γάµου, ή να ξυπνήσεις ήδη απογοητευµένη γιατί τίποτε από την αρχή δεν πήγε όπως το περίµενες (τελετή, µήνας του µέλιτος κ.λ.π.). Μια φίλη µου διηγείται συνέχεια το σοκ που είχε νιώσει όταν όλη αυτή η γιορτή ήταν πια παρελθόν και οι µέρες Μετά Γάµον ήταν όπως ακριβώς οι Προ Γάµου. «Δεν ξέρω τι ακριβώς περίµενα βέβαια», οµολογεί, «να µου φέρνει ο άνδρας µου κάθε πρωί ορχιδέες; Να µου ετοιµάζει πρωινό στο κρεβάτι µε σαµπάνια; Σίγουρα όµως περίµενα ότι, τώρα πια, κάτι καινούργιο θα γινόταν, µια µικρή έστω αλλά ολοκαίνουργια λεπτοµέρεια θα έκανε θριαµβευτικά την εµφάνισή της καθορίζοντας και τα όρια ανάµεσα στο βαρετό Πριν και το συναρπαστικό Μετά». Έτσι είναι αν έτσι το έχεις πλάσει: η Επόµενη Μέρα (µέρες, µήνες) σε βρίσκει συνήθως απροετοίµαστη απέναντι στην ουσιαστικά µηδενική αλλαγή του τρόπου ζωής σου (πέρα από το ότι µένετε πια µαζί, για παράδειγµα), κάτι που είναι σχεδόν λογικό. Περιµένεις να νιώσεις κάτι εντελώς διαφορετικό από τα µέχρι τώρα συναισθήµατά σου, να βιώσεις κάτι ενδεχοµένως ανεπανάληπτο, να γίνετε εσύ κι εκείνος άλλοι άνθρωποι –για να ανακαλύψεις ότι, σε πείσµα των υπερφιλόδοξων προσδοκιών σου, παραµένετε ο Γιάννης και η Μαρία.
Και συνήθως τότε, όταν το παίρνεις απόφαση ότι ζεις τα ίδια µε πριν και ότι δεν έχεις γίνει εν τω µεταξύ εν µία νυκτί κάτι σαν βασίλισσα, θυµώνεις. Όχι όµως µε τον εαυτό σου, αλλά µε τον άνδρα σου. Εκείνος είναι που απέτυχε –κι όχι εσύ –να δώσει στο όνειρο σάρκα και οστά, το όνειρο που εσύ είχες πλάσει τόσο καιρό στο µυαλό σου και περίµενες να πραγµατοποιηθεί σχεδόν αυτόµατα, χωρίς κόπο και χρόνο. Σε πιάνει και κάτι σαν παιδικό πείσµα: αν είναι έτσι, εσύ δεν θα κάνεις καµία κίνηση για να γίνεις καλύτερη, µια προσπάθεια ώστε ένα τουλάχιστον κοµµάτι αυτών που είχες ονειρευτεί να γίνει κάποτε πραγµατικότητα. Θα πρέπει να προσπαθεί µόνο ο άλλος και όσο περνάει ο καιρός δεν θυµάσαι και πολλούς λόγους για τους οποίους κέρδισε την προτίµησή σου. Γιατί αν η ζωή σου είναι ίδια µε πριν, δεν χρειαζόταν να παντρευτείς κι από πάνω. Έµενες κι έτσι. Μπορεί κι εκείνος να σκέφτεται ακριβώς το ίδιο µ’ εσένα την ώρα που τρώτε αµίλητοι το βραδινό σας: τελικά αυτός ο γάµος αποδείχτηκε µια µεγάλη τρύπα στο νερό.
Ομαλή προσγείωση
Ένας γάµος είναι περίπου σαν ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη το Δεκέµβριο. Ταξιδεύεις εκεί για πρώτη φορά στη ζωή σου. Έχεις άγχος, µια φοβερή προσµονή, έχεις διαβάσει ένα σωρό άρθρα σχετικά. Θέλεις να τα δεις και να τα κάνεις όλα. Να πατινάρεις στο Σέντραλ Παρκ. Να ανέβεις στο Empire State Building. Να δειπνήσεις στα νέα εστιατόρια του Meat Packing District. Να µείνεις στο πιο hip ξενοδοχείο. Να βρεις τα καλύτερα vintage. Να φύγεις από εκεί πλήρης και ευτυχισµένη. Και όταν τελικά φτάνεις στην πόλη έχει φοβερό κρύο, το ξενοδοχείο δεν είναι και τόσο καλό όσο σου είχαν πει, έχει τρελή κίνηση και δεν µπορείς ποτέ να βρεις ταξί. Εννοείται ότι δεν καταφέρνεις να µπεις στο Empire State Building ούτε στα υπόλοιπα µουσεία λόγω κοσµοσυρροής, βρίσκεις την πόλη κλειστοφοβική, τους ανθρώπους της αγενείς, το φαγητό µέτριο.
Είναι γεγονός, κάθε φορά που φεύγεις για ένα ταξίδι µε τις προσδοκίες σου στο κόκκινο παίρνεις πάντα τη µισή χαρά γιατί, απλά, είναι αδύνατο να γίνουν όλα έτσι ακριβώς όπως και όταν τα θέλεις –θα υπάρχουν και ουρές και καθυστερήσεις και άλλες διαφόρων ειδών αναποδιές. Όπως σε όλα τα µέρη του κόσµου. Όπως σε όλους τους γάµους του κόσµου. Κι αυτό είναι κάτι που δεν µπορείς να αλλάξεις όσο µεγαλεπήβολα σχέδια κι αν κάνεις. Μόνο όταν αποκτήσεις µια πιο «πέρα βρέχει» διάθεση θα κερδίσεις µεγαλύτερη ικανοποίηση ή, τουλάχιστον, δεν θα απογοητευτείς. Στο γάµο δεν πρέπει να φέρεσαι σαν τουρίστας – καµικάζι αλλά σαν ταξιδιώτης. Σαν flaneur, όπως είχε ονοµάσει ο Μποντλέρ τον αστικό –σχεδόν τυχοδιώκτη –εξερευνητή του που περιπλανιέται ανέµελος στην πόλη, παρατηρεί χωρίς να βιάζεται και κυρίως χωρίς να περιµένει τίποτα περισσότερο από αυτό που βλέπει –και τότε ακριβώς είναι που του αποκαλύπτονται όλα. Ναι, εσύ δεν έχεις γεννηθεί τυχοδιώκτης. Αλλά, όπως έλεγε και ο παππούς µου για όλα τα σοβαρά ζητήµατα, «µε το µαλακό. Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις µεγάλο θέµα». Όταν συνειδητοποιήσεις πως ο γάµος είναι κατά βάθος µια σχέση όπως εκείνη που είχες πριν, γεµάτη σκαµπανεβάσµατα, ότι δεν παντρεύτηκες για να πατήσεις στο φεγγάρι αλλά πιο στέρεα στη γη, πλέον όχι µόνο µε δύο πόδια αλλά µε τέσσερα (µαζί µ’ εκείνα του συζύγου σου), τότε µόνο ξεµπλοκάρεις από το φαύλο κύκλο ανεδαφικών προσδοκιών στον οποίο, άλλωστε, έπεσες µέσα µόνη σου. Και τότε ίσως τελικά καταφέρεις να φτάσεις µια µέρα στο φεγγάρι χωρίς καλά – καλά να το καταλάβεις.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Σάββατο 06.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/pexels-eser-tokas-54876734-25854069-315x220.jpg)
![Επιθέσεις σε σιδηροδρομικό σταθμό και άλλες υποδομές στην Ουκρανία [βίντεο]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/photo_5305686788993126405_x-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442