Η επαναλαμβανόμενη καταγραφή σε όλες τις δημοσκοπήσεις ιδιαίτερα υψηλών ποσοστών κοινωνικής δυσαρέσκειας, τόσο σε ό,τι αφορά το γενικό κλίμα στη χώρα, αυτό που αποτυπώνεται στις ερωτήσεις για το εάν τα πράγματα πηγαίνουν στη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση, αλλά και αυτές που αφορούν το κυβερνητικό έργο, που αποδοκιμάζεται σε επίσης πολύ υψηλά ποσοστά, βρίσκεται σε έντονη αντίθεση με τον τρόπο που τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, υπογραμμίζουν διαρκώς τη δημοσκοπική απόσταση ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το δεύτερο κόμμα, που είναι σταθερή παράμετρος σε όλες τις μετρήσεις, παρουσιάζοντάς την ως απόδειξη ότι το κυβερνών κόμμα παραμένει όχι απλώς κυρίαρχο αλλά και ουσιωδώς νομιμοποιημένο.

Στην πραγματικότητα και οι δύο παράμετροι που αναφέρονται εδώ, δηλαδή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού έργου και η απουσία, σε δημοσκοπικό επίπεδο τουλάχιστον, μιας δύναμης που να εκπροσωπεί αυτή την αντικυβερνητική διάθεση, αποτελούν αλληλοτροφοδοτούμενες πλευρές της ίδιας βαθιάς πολιτικής κρίσης. Γιατί από τη μια έχουμε μια πραγματική κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης, που σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη μπορεί να είχε οδηγήσει ακόμη και στην έξοδό της, από την άλλη μια αδυναμία του σημερινού πολιτικού συστήματος να αντιστοιχηθεί με τις διαθέσεις στην κοινωνία και να «παράγει» εναλλακτικά πολιτικά σχήματα που να μπορούν να εκπροσωπήσουν μια ευρύτερη κοινωνική δυναμική.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι όχι μόνο έχουμε φτάσει σε μια βαθιά αδυναμία του πολιτικού συστήματος, ιδίως στην αριστερά του κέντρου πλευρά του, να λειτουργεί ως μηχανισμός εκπροσώπησης, αλλά και στη μετάβαση εκ των πραγμάτων στη μεταδημοκρατία. Γιατί μόνο ως μεταδημοκρατική μπορεί να θεωρηθεί μια συνθήκη όπου έχουμε μορφές διακυβέρνησης που ασκούν εξουσία  – με όρους μάλιστα μονοκρατορίας – και δοκιμάζουν ιδιαίτερα βαθιές τομές, την ώρα που εκπροσωπούν μια μειοψηφία που είναι όχι μόνο εκλογική αλλά και κοινωνική. Γιατί αυτή τη στιγμή στη χώρα μας εκπροσώπηση πολιτική έχουν μόνο τα τμήματα της κοινωνίας που έχουν ευνοηθεί από τις κυβερνητικές πολιτικές και όχι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που αντιμετωπίζει την αυξημένη εισοδηματική ανισότητα, το συνδυασμό ανάμεσα στην κρίση κόστους ζωής και την αναδυόμενη στεγαστική κρίση, και την ολοένα και μεγαλύτερη ανασφάλεια για το μέλλον.

Και τα πράγματα απλώς θα κάνει χειρότερα η διαφαινόμενη ολοένα και μεγαλύτερη επένδυση στην αποχή από εκλογικές διαδικασίες των πιο δυσαρεστημένων τμημάτων της κοινωνίας στον βαθμό που αυτό εκτιμάται ότι θα αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο τη σχετική εκλογική βαρύτητα της Νέας Δημοκρατίας. Μόνο που αυτό ενέχει τον κίνδυνο η μεταδημοκρατική συνθήκη να μετασχηματιστεί και σε δυνάμει ολιγαρχική, μετατρέποντας την πολιτική σε υπόθεση των κοινωνικών στρωμάτων που αυτή τη στιγμή είναι ωφελούμενα από την τρέχουσα εκδοχή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Κάτι που με τη σειρά του υπογραμμίζει ότι η διαμόρφωση πολιτικών προτάσεων που θα εκπροσωπούν τα κοινωνικά στρώματα που σήμερα έχουν ως σημείο αναφοράς τη βαθιά δυσαρέσκεια, αποτελεί τη συνθήκη μιας ανάκτησης της δημοκρατίας.

Ειδήσεις Σήμερα: