Ευρωεκλογές: Οι σκυλίσιες μέρες των υποψηφίων

Η προεκλογική αντιπαράθεση ένα μήνα πριν την κάλπη των ευρωεκλογών έχει και τριχωτή όψη, γαβγίσματα, χοροπηδήματα και αρκετό τρέξιμο, μιας και οι δύο κορυφαίοι -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- πολιτικοί αντίπαλοι, Κυριάκος Μητσοτάκης και Στέφανος Κασσελάκης, αποφάσισαν να εντάξουν στην προσωπική τους καμπάνια και τους σκύλους τους.

Στο πρώτο βίντεο ο έρμος ο Πίνατ, το σκυλί του Μαξίμου δέχεται την ερώτηση από τον πρωθυπουργό πως «βλέπει τις ευρωεκλογές», ενώ στη συνέχεια το αποκαλεί «ευρωκομματόσκυλο» – ας μην ξεχνάμε ότι η αίσθηση του χιούμορ είναι εντελώς υποκειμενική.

Στον αντίποδα εμφανίζεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. με δικό του βίντεο να φωνάζει την Φάρλι, το συμπαθέστατο μαλλιαρό σκυλάκι του, λέγοντας: «Φάρλι, έλα να σε πω κομματόσκυλο, να πάρω ψήφους». Το σκυλί πηγαίνει κοντά του κι εκείνος την αγκαλιάζει, της λέει: «Όχι αγάπη μου, δεν το κάνω εγώ αυτό. Εγώ δεν σε εκμεταλλεύομαι έτσι, εμείς δεν έχουμε ανάγκη να τα κάνουμε αυτά για να παίρνουμε ψήφους. Εγώ δεν σε εκμεταλλεύομαι έτσι αγάπη μου. Εγώ απλά σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπούσα από την πρώτη στιγμή που σε είδα».

Εκμετάλλευση

Για να μη γελιόμαστε και οι δύο εκμεταλλεύονται στα βίντεο τα σκυλιά τους, χτίζοντας παράλληλα το προεκλογικό προφίλ τους. Το πόσο έξυπνα ή όχι το κάνει ο καθένας δεν έχει και τόσο σημασία, καθώς τα διακυβεύματα είναι άλλα: η άσκηση πολιτικής, η αναζήτηση λύσεων στα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, οι ίδιες οι ευρωεκλογές για τα επίδικα των οποίων ακούμε ελάχιστα πράγματα.

Είναι γνωστό ότι οι πολιτικοί επιμένουν να χρησιμοποιούν το Tik Tok, τις αρετές του οποίου στην πολιτική επικοινωνία έχουμε αναλύσει εδώ, ως ένα μέσο για να επικοινωνήσουν με το κοινό εκείνο που γοητεύεται από την εν λόγω πλατφόρμα επιχειρώντας να γίνουν πιο «άμεσοι».

Αυτό που υποτιμούν είναι ότι η πλειονότητα του κόσμου -και δεν αναφερόμαστε φυσικά στα πραγματικά «κομματόσκυλα» ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης- αντιλαμβάνονται την αλήθεια που εμπεριέχεται σε κάθε μήνυμα. Όπως αντίστοιχα καταλαβαίνουν το «στημένο», εκείνο που επιχειρεί να εκβιάσει συναίσθημα και κατ’ επέκταση να χειραγωγήσει το μυαλό του δέκτη.

Στον πειρασμό της πλατφόρμας έπεσε εσχάτως και η Έφη Αχτσιόγλου, με ένα βίντεο που μάλλον δίχασε τους θεατές. Άσχετα απ’ το αν ήταν καλό ή όχι (υποκειμενικά είναι αυτά), κατηγορήθηκε ότι υπέπεσε στην ίδια λογική αυτοπροβολής με την οποία κατέκρινε τον Στέφανο Κασσελάκη, ξεπερνώντας τα όρια μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού.

Παραγωγή πολιτικής

Κι αν η συμμετοχή των σκύλων είναι έστω η κάπως εύθυμη πλευρά της προεκλογικής καμπάνιας, αναρωτιέται κανείς τι συμβαίνει με την παραγωγή ουσιαστικής πολιτικής και λόγου από πλευράς των πολιτικών αρχηγών.

Από τη μια έχουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος όπου σταθεί κι όπου βρεθεί «αναγνωρίζει» το μεγάλο πρόβλημα της ακρίβειας και «κάνει προσπάθειες» για την αναχαίτισή του. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία τα ακούει όλα αυτά εδώ και πολύ καιρό και προκοπή δεν βλέπει. Το μόνο που ακούει είναι τον αρμόδιο υπουργό να αναλύει την τιμή του αρνιού σε σχέση με το… βάρος του. Την ίδια ώρα τα χαστούκια από την Ευρώπη για την ποιότητα της δημοκρατίας και το κράτος δικαίου στη χώρα έρχονται το ένα μετά το άλλο.

Από την άλλη πλευρά ο Στέφανος Κασσελάκης παραμένει εντελώς εκτός ελληνικής πραγματικότητας, νομίζοντας ότι κάνει εκλογές για την προεδρία των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας μέσα και φράσεις που ναι μεν αποτελούν συνήθεια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εδώ ωστόσο παραμένουν άγνωστα κι εν κατακλείδι δεν λένε τίποτε στην κοινωνία.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ναύλωσε ολόκληρο τροχόσπιτο για να κάνει περιοδεία και που το μισό είναι καλυμμένο με το πορτραίτο του και το άλλο μισό με τη φράση «Καλύτερη ζωή» ενώ στις ομιλίες του επικαλείται το πνεύμα των λόγων του Αβραάμ Λίνκολν όταν λέει «μία προεκλογική εκστρατεία όχι μόνο προς το λαό αλλά από το λαό» – η αντίστοιχη φράση ήταν «government of the people, by the people, for the people».

Κάπως έτσι το -προς το παρόν- φάντασμα του «κανένα» υπάρχει εκεί σε όλες τις δημοσκοπικές μετρήσεις να θυμίζει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, όπου όλοι το βλέπουν αλλά κανείς δεν έχει τη διάθεση ν’ ασχοληθεί μαζί του.