Να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε…

Πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επιβεβαίωσε την καταδίκη του σέρβου πρώην στρατηγού Βλάντιτς για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το ίδιο είχε κάνει προ καιρού για τον πρώην σερβοβόσνιο ηγέτη Κάρατζιτς. Οι σφαγές που αυτοί πραγματοποίησαν κατά ανυπεράσπιστων βασικά αμάχων στη Σρεμπρένιτσα και αλλού έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη της διεθνούς κοινότητας. Με την εξαίρεση πιθανότατα της ελληνικής. Που είχε δείξει τότε μια ανεπανάληπτη στάση ανοχής που είχε κάνει τους Ελληνες να ξεχωρίζουν με τα μελανότερα χρώματα ανάμεσα στους υπόλοιπους λαούς της πολιτισμένης Δύσης – και όχι μόνο. Τα ελληνικά ΜΜΕ φρόντιζαν να μεταδίδουν σχεδόν αμάσητες τις ειδήσεις που τότε προέβαλλε η σερβική προπαγάνδα παρουσιάζοντας τους αμάχους αντιπάλους των Σέρβων σαν εγκληματίες και αδίστακτους σφαγείς. Το ίδιο έγινε και λίγο μετά στο Κόσοβο. Η σερβική τότε εκδοχή αποτελούσε θέσφατο για την ελληνική ενημέρωση. Που έψαχνε αιτίες για να κατηγορήσει τους μουσουλμάνους. Και να εκθειάσει τον «ηρωισμό» των Σέρβων, αποσιωπώντας το γεγονός της συντριπτικής τους υπεροπλίας εφόσον αυτοί είχαν κληρονομήσει τον οπλισμό και την τεχνολογική υποδομή του αξιόμαχου στρατού της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η σερβική υπεροχή στη Βοσνία κάμφθηκε κι οδηγήθηκε η κατάσταση σε συμβιβασμό και λύση όταν η μουσουλμανική πλευρά ενισχύθηκε από εμπειροπόλεμες δυνάμεις από το Αφγανιστάν, τον Καύκασο, το Πακιστάν και την Κεντρική Ασία. Και στη συνέχεια ακολούθησε ο πόλεμος στο Κόσοβο. Που όταν η Δύση αντέδρασε και ξεκίνησε τους βομβαρδισμούς, σύσσωμη η ελληνική κοινή γνώμη, κάτω από την επίδραση των φιλοσερβικών ΜΜΕ, τους καταδίκασε μιλώντας για ωμή «ιμπεριαλιστική» βία.

Οργανώθηκαν δημοσιογραφικές αποστολές και επισκέψεις πολιτικών προσωπικοτήτων, πάντοτε προσκεκλημένοι της σερβικής πλευράς, και ρεπορτάζ που πάντοτε δικαίωναν τη σερβική εκδοχή. Οποιες φωνές τολμούσαν να ακουστούν ασκώντας κριτική στη μονομέρεια αυτής της πληροφόρησης υφίσταντο άγρια επιθετική κριτική. Με υπαινιγμούς μάλιστα, ορισμένες φορές, για συνειδητή εξυπηρέτηση των δυτικών επιδιώξεων. Θυμάμαι σε τηλεοπτική συζήτηση, πως το «ατράνταχτο» επιχείρημα των ντόπιων απολογητών της σερβικής επιθετικότητας ήταν πως μαζί τους ήταν το «95% του ελληνικού λαού». Στην επισήμανση πως το 95% της παγκόσμιας κοινής γνώμης είχε εντελώς αντίθετη άποψη, δεν υπήρχε απάντηση. Μάλιστα γνωστή ελληνική προσωπικότητα είχε ευχηθεί να πέσει κάποια βόμβα των δυτικών αεροπορικών επιδρομών στο δικό μου σπίτι, που επέκρινα τη σερβική επιθετικότητα, για να καταλάβω το συναίσθημα!

Το περίεργο σε όλα αυτά ήταν πως τελικά οι ίδιοι οι Σέρβοι, όταν μπόρεσαν να εκφρασθούν ελεύθερα, αναγνώρισαν τις αυθαιρεσίες της δικής τους πλευράς και στράφηκαν υπέρ της Δύσης. Εγινε έτσι φανερό πως οι ίδιοι με τις πράξεις τους ενίσχυσαν τον αλβανικό εθνικισμό, προκάλεσαν τη διείσδυση στα Βαλκάνια ακραίων ισλαμιστών και τελικά οδήγησαν στον κερματισμό της χώρας τους και στην de facto ανεξαρτησία του Κοσόβου.

Το πιο αρνητικό είναι η περιθωριοποίηση της ελληνικής κοινής γνώμης αλλά και της πολιτικής από τις κεντρικές κατευθύνσεις της Δύσης και των ΗΠΑ. Κινούμενοι παρορμητικά με βάση το συναίσθημα κι όχι την ψυχρή λογική βρεθήκαμε για μια ακόμη φορά απομονωμένοι στο παγκόσμιο περιθώριο. Και η τελική απόφαση πρόσφατα του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επικύρωσε αυτή την πραγματικότητα. Καλό είναι λοιπόν να σκεφτόμαστε βαθιά πριν πάρουμε τις όποιες αποφάσεις. Κοιτώντας την ευρύτερη εικόνα. Κι αναλογιζόμενοι τις συνέπειες…