Πρώτη είδηση τη Δευτέρα 4 Μαΐου, ημέρα… απελευθέρωσης της Ελλάδας από την καραντίνα: «Χαμός στα κομμωτήρια και τα κέντρα αισθητικής.

Αφηνιασμένες Ελληνίδες με άβαφη τη ρίζα και τα νύχια σε άθλια κατάσταση, και μαλλιάδες Ελληνες με φαβορίτα στυλ… Σταμάτη Κόκοτα, ξεχύθηκαν στους δρόμους.

Γέμισαν τα καταστήματα που προσφέρουν περιποίηση, ομορφιά, κοινώς… εικόνα. Το φαίνεσθαι που λέγανε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι οποίοι καθόλου δεν υπολείπονταν από τους σημερινούς Νεοέλληνες στην κοκεταρία.

Μετά από 1,5 μήνα σε καραντίνα, με κλειστά τα κομμωτήρια, τα κουρεία, τα «νυχάδικα» και τα λοιπά κέντρα περιποίησης, η αλήθεια είναι ότι η ομορφιά έμεινε στα αζήτητα.

Και για αντικειμενικούς λόγους, μιας και οι «ειδικοί» απείχαν από την εργασία τους, αλλά και για υποκειμενικούς λόγους αφού οι περισσότεροι Ελληνες «έπεσαν» ψυχολογικά.

Κούραση, απαισιοδοξία, μαυρίλα, αγωνία για την υγεία, οδήγησαν αρκετό κόσμο στο να έχει συναισθήματα παραίτησης της εικόνας του.

Όμως, με το πρώτο «φως» στη χαραμάδα της ζωής, αμέσως η ανάγκη για αλλαγή σελίδας έγινε σχεδόν… κίνημα.

Και ποιος να κατηγορήσει όλον αυτόν τον κόσμο που έσπευσε σήμερα να κουρευτεί;

Ποιος να κατηγορήσει τις γυναίκες που έτρεξαν να βάψουν μαλλί, να χτενιστούν, να κάνουν μανικιούρ – πεντικιούρ, laser, να κάνουν το… beaute τους βρε αδερφέ;

Ποιος να τους κατηγορήσει γιατί θα περιμένουν σε λίστα αναμονής μέχρι κι ένα μήνα για να βάψουν το νύχι ή για να ακούσουν ξανά το… αγαπημένο πιστολάκι της προσωπικής τους κομμώτριας; Ούτε στον ΟΑΕΔ τέτοια ουρά…

Η αλήθεια είναι ότι μια ανάγκη είναι όλο αυτό. Αλλάζουμε την πραγματικότητα, αλλάζοντας τα μικρά και τετριμμένα.

Αλλάζουμε για να χαμογελάσουμε

Προσπαθούμε να φτιάξουμε το κέφι μας, να θυμηθούμε πώς ήμασταν προ κοροναϊού, να χαρούμε έστω και μ’ αυτές τις καθημερινές απολαύσεις που είναι τόσο μικρές μπροστά στα μεγάλα προβλήματα που έχουμε ή αυτά που έρχονται.

Σύμφωνα με έρευνες, όσο πιο αρνητική είναι η ψυχολογική διάσταση της σωματικής εικόνας τόσο χαμηλότερη αυτοεκτίμηση έχει το άτομο.

Μάλιστα, οι γυναίκες συνδέουν την αυτοεκτίμησή τους με το σώμα τους και επενδύουν στην εικόνα τους περισσότερο από τους άνδρες.

Όμως, δεν πρόκειται για γυναικεία υπόθεση. Είναι γενικό φαινόμενο η χαμηλή αυτοεκτίμηση σε συνδυασμό με εξωγενείς παράγοντες, όπως π.χ. η κρίση του κοροναϊού και ο εγκλεισμός, να οδηγούν στον παροξυσμό των κομμωτηρίων που ζούμε σήμερα.

Κι εκεί που όλη η Ελλάδα (και όλος ο κόσμος) συζητά για την επόμενη ημέρα, για την οικονομική κρίση, για τις στρατιές ανέργων που έρχονται, για τα χιλιάδες λουκέτα, βλέπουμε αυτή τη… χαρούμενη διάσταση της «απελευθέρωσης» να ελαφρύνει τα πάντα.

Είπαμε, κανείς δεν κατηγορεί όσους τρέχουν να φτιάξουν την εικόνα τους. Αρκεί να μη μείνουμε σ’ αυτήν και χάσουμε την ουσία.

Και η ουσία είναι ότι βρισκόμαστε σε ένα τέλος εποχής και στην αρχή μιας άλλης, άγνωστης και απρόβλεπτης.

Η ομορφιά των ανθρώπων δεν είναι απλά η εικόνα τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αφήνονται οι άνθρωποι στη φθορά του χρόνου.

Ομορφιά είναι να μπορείς να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα με αισιοδοξία, με πυγμή, με όραμα, με ιδέες και κυρίως με τους συνανθρώπους σου.

Με αυτούς που θες να είσαι μαζί και να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο, ατομικό και συλλογικό.

Επτά φορές να πέφτεις και οκτώ να σηκώνεσαι, λένε οι σοφοί.

Η κρίση του κοροναϊού, η πανδημία που δεν πέρασε και οι συνέπειες που θα ακολουθήσουν, χρειάζονται ισχυρή θέληση για να νικηθούν.

Κι αν κάποτε φωνάζαμε «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» και τώρα φωνάζουμε «προλετάριοι τρέξτε στα κομμωτήρια», αυτό δεν αλλάζει τον στόχο:

Το να αλλάξεις τον κόσμο, αλλάζοντας τον εαυτό σου. Κι όχι μόνο εξωτερικά.

Μακάρι να δούμε ουρές και στα βιβλιοπωλεία ή χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν (όταν αυτό επιτραπεί) για μια καλύτερη κοινωνία.

Κι ας είναι οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες στην… τρίχα, με βαμμένο μαλλί, φτιαγμένο νύχι και πρόσωπο φράπα.

Headlines