Ρένη Πιττακή: Το θέατρο δεν είναι ψυχοθεραπεία

Η Ρένη Πιττακή επιλέγει να ερμηνεύσει μια ηρωίδα πέρα από τα όρια – την Ανι Γουίλκς, στο «Misery», το δυνατό θρίλερ που βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Στίβεν Κινγκ, σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά.

Η πιστή και αγαπημένη μαθήτρια του Καρόλου Κουν, η ηθοποιός που έχει πίσω της πενήντα χρόνια θέατρο, συνεχίζει να γοητεύει, να εκπλήσσει και να πειραματίζεται. Η Ρένα Πιττακή μίλησε στο Βήμα και τη Μυρτώ Λοβέρδου για το «Misery» αλλά και τον Κάρολο Κουν

Τι σας γοητεύει στο «Misery», κυρία Πιττακή;
«Μου έκανε κλικ το θρίλερ, είμαι λάτρης του είδους, έχω πάρει φόρα και από την «Μπέιμπι Τζέιν». Αλλά εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό, για τον Στίβεν Κινγκ. Το «Misery» μπορείς να το αντιμετωπίσεις στο πρώτο του επίπεδο. Η ιστορία του συγγραφέα και της θαυμάστριάς του, που τον σώζει και τον περιθάλπει, μέχρι να αρχίσει βαθμιαία να μεταμορφώνεται σε εφιάλτη».

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό…
«Ακριβώς. Από την άλλη, είναι τόσο έντονο και φανερό αυτό που ο ίδιος ο Στίβεν Κινγκ φέρει με το έργο του, δηλαδή έναν καθρέφτη. Και εκεί πάνω προβάλλει την αγωνία του. Γιατί για εμένα η ηρωίδα δεν είναι μια σίριαλ κίλερ, ούτε με ενδιαφέρει ως σίριαλ κίλερ, όπως μπορεί να βγαίνει από την ταινία. Για εμένα είναι λίγο σαν τον δαίμονα του δημιουργού. Γιατί κάθε δημιουργός μπορεί να έχει έναν δαίμονα, με πρώτο θαυμαστή τον εαυτό του, και παράλληλα να έχει έναν δαίμονα που να τον κατατρέχει και να απαιτεί από τον ίδιο πράγματα – να γίνεται ο εφιάλτης του. Ενας εφιάλτης που τον βασανίζει. Μέσα μου κάπως έτσι βλέπω το έργο και κάπως έτσι λειτουργεί».

Πώς προσεγγίζετε την ηρωίδα;
«Η αρχική προσέγγιση είναι σαν να πρόκειται για έναν κανονικό άνθρωπο. Μόνον έτσι μπορείς να ψάξεις τις πλευρές που φαντάζεσαι και υποψιάζεσαι. Το ίδιο το κείμενο σε οδηγεί. Είναι εξαιρετικά καλά και καθαρά γραμμένες αυτές οι αλλαγές του προσώπου της. Στην περίπτωσή της υπάρχει ένα διπολικό».

Θα λέγατε ότι είναι τρελή;
«Είναι ένα πλάσμα – εγώ έτσι τη χαρακτηρίζω. Σαφώς είναι ψυχωσική. Περνάει από διάφορα στάδια. Από άγγελος σωτήρας γίνεται εξολοθρευτής. Είναι ένα παιδί που βρίσκεται μπροστά σε κόσμους από τους οποίους δεν μπορεί να έχει απόσταση. Τόσο η Αλις Γουίλκς όσο και ο Πολ Σέλντον, ο ήρωας-συγγραφέας, είναι πρόσωπα με διαρκώς διαφορετικές διαθέσεις. Και αυτό υπαγορεύει εναλλαγές στην υποκριτική προσέγγιση».

in.gr