Αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Ρόμαν Πολάνσκι

Ο Ρόμαν Πολάνσκι γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1933 στο Παρίσι από πολωνούς γονείς. Λίγο πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στην Πολωνία το 1937. Μετά τον πόλεμο βρέθηκε ξανά με τον πατέρα του, που είχε μεταφερθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, και μαζί επέστρεψαν στην Κρακοβία. Δεν στάθηκε το ίδιο τυχερός με τη μητέρα του, που δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς.

Η αγάπη του Πολάνσκι για το σινεμά ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία: θυμάται τους γονείς του να τον πηγαίνουν σινεμά πριν το πόλεμο. Ακόμα και όταν μεταφέρθηκε στο γκέτο παρακολουθούσε τις γερμανικές προβολές εκτός γκέτου, από ένα σημείο που είχε εντοπίσει, μέσα, στο γκέτο. Μετά τον πόλεμο παρακολουθούσε ταινίες στο σχολείο και στους συνοικιακούς κινηματογράφους. Με το πέρασμα του χρόνου οι ταινίες είχαν γίνει για αυτόν κάτι παραπάνω από ένα απλό μέσω ψυχαγωγίας, όπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει: «Οι ταινίες μού είχαν γίνει εμμονή, με ενδιέφερε οτιδήποτε σχετίζονταν με αυτές, η αύρα που τις περιέλαβε, η φωτεινή ορθογώνια οθόνη, οι φωτεινές ακτίνες από την καμπίνα προβολής, ο συγχρονισμός εικόνας και ήχου…»

Ο Πολάνσκι μετακόμισε στη Λότζ, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Πολωνίας, όπου σπούδασε στην Εθνική Κινηματογραφική Σχολή. Το 1954 πραγματοποίησε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ως ηθοποιός, στην ταινία «A Generation» του Αντρέϊ Βάιντα.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Μαχαίρι στο Νερό», γυρίστηκε το 1962 στην Πολωνία, αν και ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το έχασε από την ταινία «8 ½» του Φεντερίκο Φελίνι.

Το 1965 γύρισε την ταινία «Αποστροφή» στη Βρετανία, ενώ τρία χρόνια μετά, το 1968, σε ηλικία 35χρονών μετακόμισε στην Αμερική, όπου κλήθηκε να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, «Το Μωρό της Ρόζμαρι». Η ταινία αποτελεί υπόδειγμα μεταφοράς τρομακτικού βιβλίου στον κινηματογράφο και θεωρείται πλέον κλασική στο είδος της. Με το θρίλερ αυτό ο Πολάνσκι εδραιώθηκε στο χώρο, αφού η ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα β΄ γυναικείου ρόλου (Ρουθ Γκόρντον).
Ο Πολάνσκι πλήρωσε ακριβά αυτό του το εγχείρημα, όταν ένα χρόνο μετά, το 1969, η έγκυος σύζυγός του, Σάρον Τέιτ, δολοφονήθηκε φρικτά από τον Τσαρλς Μάνσον στο σπίτι τού στο Λος Άντζελες. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, Τέιτ, επέστρεψε στην Ευρώπη όπου μοίρασε τον χρόνο του ανάμεσα στο Παρίσι και στο Γκστάαντ απέχοντας από τη σκηνοθεσία.

Επέστρεψε το 1971 με την ταινία «Μάκβεθ», γυρισμένη στην Αγγλία.

Ακολούθησε η ταινία «Τι;» το 1972 στην Ιταλία όπου και παρέμεινε για πέντε χρόνια ζώντας κοντά στη Ρώμη.
Ωστόσο ταξίδεψε στο Χόλυγουντ, μετά από απουσία πέντε χρόνων, για να σκηνοθετήσει την «Τσάιναταουν», το 1974. Η ταινία έλαβε 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ και ήταν μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Η επόμενη ταινία του, «Ο Ένοικος», το 1976, γυρίστηκε στη Γαλλία ολοκληρώνοντας έτσι την τριλογία «Apartment Trilogy» μετά από τις ταινίες «Αποστροφή» και «Το Μωρό της Ρόζμαρι».
Το 1977 συνελήφθη για παιδική κακοποίηση ενός 13χρονου κοριτσιού, όπου παραδέχτηκε στη συνέχεια την ενοχή του για παράνομο σεξ με ανήλικη. Για να αποφύγει την καταδίκη διέφυγε στο σπίτι του στο Λονδίνο και κατόπιν στη Γαλλία.
Το Σεπτέμβριο του 2009, προς μεγάλη έκπληξη όλων, συνελήφθη από την ελβετική αστυνομία μετά το αίτημα των αρχών των ΗΠΑ για την έκδοσή του, ενώ τον Ιούλιο του 2010 οι Ελβετοί απέρριψαν το αίτημα αφήνοντάς τον ελεύθερο.

Στο μεταξύ ο Πολάνσκι συνέχισε να κάνει ταινίες όπως Ο «Πιανίστας», το 2002, μια δραματική αληθινή ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου που αφορούσε έναν Πολωνό-Εβραίο μουσικό. Η ταινία κέρδισε τρία βραβεία Όσκαρ συμπεριλαμβανομένου και του καλύτερου σκηνοθέτη, μαζί με αναρίθμητα διεθνή βραβεία.

Ακολούθησε το κινηματογραφικό ριμέικ του «Όλιβερ Τουίστ» το 2005. Μια ιστορία που την παραλλήλισε με τη δική του παιδική ηλικία όταν προσπαθούσε να νικήσει τις αντιξοότητες στο γκέτο. Μια από τις πιο πρόσφατες ταινίες του είναι το θρίλερ «Αόρατος Συγγραφέας», του 2010, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Χάρις, το οποίο εστίαζε σε έναν «Συγγραφέα φάντασμα» που δούλευε για έναν πρώην βρετανό Πρωθυπουργό. Η ταινία τιμήθηκε με έξι Ευρωπαικά Κινηματογραφικά Βραβεία το 2010, μεταξύ άλλων: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, ηθοποιού και σεναρίου.

Πέρυσι προβλήθηκε στις αίθουσες η κωμωδία-μιούζικαλ «Ο Θεός της Σφαγής», του 2012, με τους βραβευμένους με Όσκαρ ηθοποιούς Κέιτ Γουίνσλετ και Κριστόφ Βαλτς απέναντι στην επίσης βραβευμένη με Όσκαρ Τζόντι Φόστερ.

Φιλμογραφία:

2013 La Vénus à la fourrure
2012 A Therapy (μικρού μήκους)
2011 O theos tis sfagis
2010 The Ghost Writer
2009 GREED, a New Fragrance by Francesco Vezzoli (μικρού μήκους)
2005 Oliver Twist
2002 Ο Πιανίστας
1999 The Ninth Gate
1994 Death and the Maiden
1993 The King of Ads (ντοκιμαντέρ)
1992 Bitter Moon
1988 Frantic
1986 Pirates
1979 Tess
1976 Le locataire
1974 Chinatown
1972 Che?
1972 Weekend of a Champion (ντοκιμαντέρ)
1971 The Tragedy of Macbeth
1968 Το Μωρό της Ρόζμαρι
1967 Dance of the Vampires
1966 Cul-de-sac
1965 Repulsion
1964 Les plus belles escroqueries du monde (segment «La Rivière de Diamants»)
1962 Nóz w wodzie
1962 Ssaki (short)
1961 Le gros et le maigre (μικρού μήκους)
1959 Gdy spadaja anioly (μικρού μήκους)
1959 Lampa (μικρού μήκους)
1958 Dwaj ludzie z szafa (μικρού μήκους)
1957 Morderstwo (μικρού μήκους)
1957 Rozbijemy zabawe (μικρού μήκους)
1957 Usmiech zebiczny (μικρού μήκους)
1955 Rower (μικρού μήκους)

Πληροφορίες ΙΜDb, Wikipedia
Επιμέλεια: Χριστίνα Φωτιάδη

Νύχτα Δολοφόνων

1966 – Ψυχολογικό Θρίλερ

Βραβευμένη με τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1966, η «Νύχτα δολοφόνων», ένα δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένο θρίλερ που ερευνά τις «ψυχικές» αντιδράσεις των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από τον καταπιεσμένο εσωτερικό κόσμο τους.

Νύχτα των Βρικολάκων

1967 – Κωμωδία

Το εντυπωσιακό με τη «Νύχτα των Βρικολάκων» είναι ότι προσφέρει άφθονο γέλιο χωρίς να προδίδει το είδος των ταινιών τρόμου, το οποίο στην πραγματικότητα υπηρετεί πιστά. Το κάθε πλάνο, η κάθε ένωση στο μοντάζ, ο κάθε ήχος και το κάθε μουσικό θέμα του συνθέτη Κρίστοφ Κομέντα θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται σε μια αυθεντική ταινία τρόμου. Όμως την ίδια στιγμή οι κωμικές προεκτάσεις του σεναρίου και το παίξιμο των ηθοποιών υποσκάπτουν την τρομακτική ατμόσφαιρα και μέσα από αυτή την αντίστιξη δημιουργείται το κατάλληλο περιβάλλον για πολύ γέλιο.

Διαβάστε επίσης: