Η Φλώρινα έχει το δικό της τρόπο να κερδίζει τον επισκέπτη. Οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί, διαθέτουν μια σπάνια φυσική ευγένεια. Όταν έφυγαν οι Τούρκοι, η πόλη έγινε καταφύγιο για πολλούς πρόσφυγες από τη Βόρεια Ήπειρο, τη Μικρά Ασία, τη Θράκη και τον Καύκασο, κι εκείνοι, με τη σειρά τους, αγάπησαν πολύ τούτο τον τόπο, τη δεύτερη πατρίδα τους. Σε αυτή, λοιπόν, την πόλη, η οποία βρίσκεται σε απόσταση 570 χλμ. από την Αθήνα και 160 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη, αξίζει να ταξιδέψει κανείς.
Η μαγευτική φύση που περιβάλλει τη Φλώρινα ευθύνεται για τη γεωγραφική της απομόνωση: στα νότια οι δασωμένες πλαγιές του όρους Βίτσι και στα δυτικά οι πανέμορφες Πρέσπες. Σε απόσταση είκοσι χιλιομέτρων έξω από τη Φλώρινα βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο Βίγλας Πισοδερίου — μια πολυτέλεια που στερούνται οι κάτοικοι πολλών μεγάλων αστικών κέντρων
Η Φλώρινα ωστόσο, δεν ξεχωρίζει μόνο για τη φυσική της ομορφιά: τη χαρακτηρίζει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Είναι εκείνη η ατμόσφαιρα που σταθερά επιλέγει να ζωντανεύει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στις ταινίες του. Ο αχός από τα χάλκινα πνευστά που κουρντίζουν οι μουσικοί φτάνει στ’ αυτιά ως ενοχλητικός θόρυβος, όταν, όμως, το κούρδισμα τελειώσει, η μουσική των πνευστών συνεπαίρνει τους ακροατές, ντόπιους και ξένους.
Το ύψωμα του Αγίου Παντελεήμονα, όπου βρέθηκαν ίχνη προϊστορικού οικισμού (2000 π.Χ.), καθώς και ο κατάφυτος λόφος απέναντι δικαιολογούν το χαρακτηρισμό «χλωρή» (μία από τις ερμηνείες του ονόματος της) που έχει δοθεί στη Φλώρινα. Ο ποταμός Σακουλέβας χωρίζει στα δύο το παλιό κομμάτι της πόλης, που έχει διατηρήσει το παραδοσιακό του χρώμα.
Η Φλώρινα έχει έναν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα, ο οποίος τη διαφοροποιεί από τις γειτονικές πόλεις. Πριν από την απελευθέρωση, διακρίνονταν δύο τάσεις στην αρχιτεκτονική της πόλης. Τη μία θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε «λαϊκή» και «ενδοστρεφή», ενώ οι καταβολές της ανάγονται στον πανάρχαιο τύπο ντόπιας κατοικίας (ελευθερία στην κάτοψη, αίθριο κ.λπ.). Σε αυτά τα σπίτια, τα λεγόμενα «λαϊκά», κατοικούσαν αγρότες ή κτηνοτρόφοι. Η άλλη αρχιτεκτονική τάση (που σύγχρονα βιβλία την αναφέρουν ως «μακε-
δονικού τύπου») είναι συμμετρική, περισσότερο επίσημη, «στρέφεται προς τα έξω», και σε αυτού του τύπου τα σπίτια έμεναν οι Τούρκοι αγάδες ή οι χριστιανοί προύχοντες — αργότερα κατοικήθηκαν από πρόσφυγες, συνήθως εμπόρους με αστική νοοτροπία. Στα κτίσματα «μακεδόνικου τύπου» χρωστά, κατά κύριο λόγο, η Φλώρινα την αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα της. Βέβαια, μετά την απελευθέρωση, όταν το κέντρο της πόλης μεταφέρθηκε από το ποτάμι στη σημερινή του τοποθεσία, εμφανίστηκε μια τρίτη τάση με νεοκλασικά οικοδομήματα, τα οποία ανήγειραν οι Μοναστηριώτες πρόσφυγες.
Οι ντόπιοι κυκλοφορούν, σ ένα ατελείωτο πηγαινέλα στους δρόμους, φορτωμένοι με ψώνια, μερικοί κοντοστέκονται έξω από κάποιο μαγαζί, να πουν μια καλημέρα, να κουβεντιάσουν. Εάν ο επισκέπτης ακολουθήσει τους ντόπιους, θα φτάσει —αργά ή γρήγορα— στη Δημοτική Αγορά. Πάνω σε τάβλες είναι απλωμένα όλα τα αγαθά: ζαρζαβατικά, φρούτα, όσπρια, τσιρόνια Πρεσπών, παπούτσια και είδη προικός. Όχι, δεν πρόκειται για κάποια γιορτή, είναι απλά το παζάρι της πόλης. Στο καφενείο του Νάσου, απέναντι από τη Δημοτική Αγορά, μετά τους καφέδες σειρά έχουν οι μεζέδες και το τσίπουρο — χωρίς γλυκάνισο, όπως το προτιμούν οι Φλωρινιώτες.

Η Φλώρινα, αν και ακριτική πόλη, είναι η πρωτεύουσα του νομού και συγκεντρώνει τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες: νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, πολεοδομία, αστυνομική διεύθυνση, νοσοκομείο, πρωτοδικείο, ειρηνοδικείο, εφορία, μητρόπολη, πλήθος τραπεζών. Η πόλη σφύζει από ζωή, κι όχι μόνο τις μέρες του παζαριού, δηλαδή κάθε Τετάρτη και Σάββατο.
Η Φλώρινα είναι ακόμη η πόλη των ζωγράφων, των εικαστικών τεχνών, της καλλιτεχνικής δημιουργίας, των αναζητήσεων. Η Στέγη Φιλοτέχνων Φλώρινας, εδώ και 26 χρόνια, δίνει το εικαστικό στίγμα της πόλης. Μιας πόλης που διαθέτει πολιτιστικούς συλλόγους, χορευτικά συγκροτήματα, εργαστήρια ζωγραφικής, ενώ το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με έργα των σημαντικότερων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, αποτελεί ένα μουσείο-κόσμημα που θα το ζήλευαν πόλεις με υπερδιπλάσιο μέγεθος.

ΤΟ ΝΥΜΦΑΙΟ
Πρόκειται για ένα γραφικό, πανέμορφο παραδοσιακό οικισμό, σε απόσταση 53 χιλιομέτρων από τη Φλώρινα. Είναι σκαρφαλωμένο σε μια πλαγιά του όρους Βίτσι.
Το πανέμορφο αυτό χωριό γνώρισε μεγάλη άνθηση από το 17ο έως το 19ο αιώνα, όταν ήταν κέντρο αργυρο-χρυσοχοΐας. Οι κάτοικοί του διέπρεψαν, ωστόσο, και στο εμπόριο καπνού και βαμβακιού, ενώ συμμετείχαν δυναμικά στους μεγάλους αγώνες του έθνους. Αργότερα παρήκμασε, αλλά με τη συντονισμένη προσπάθεια των ιδιωτών και της πολιτείας το Νυμφαίο τα τελευταία χρόνια αποτελεί πρότυπο ανάπτυξης και κέντρο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης.
Ανάμεσα στα λιθόκτιστα σπίτια του εντυπωσιακού χωριού ξεχωρίζουν παλιά αρχοντικά, όπως το Μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας, Λαογραφίας και Ιστορίας του Νυμφαίου, το οποίο στεγάζεται στο Σπίτι των Χρυσικών της Νεβέσκας (παλαιότερη ονομασία της πόλης), και είναι πιστό αντίγραφο παραδοσιακού αρχοντικού. Αξίζει, επίσης να αναφέρουμε τη Νίκειο Σχολή, ένα οικοδόμημα εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, που φιλοξενεί ένα συνεδριακό-εκπαιδευτικό κέντρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της τοπικής κοινότητας. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τον οικισμό, σε μια καταπράσινη περιοχή εκπληκτικής ομορφιάς, λειτουργεί και το περιβαλλοντικό κέντρο Αρκτούρος. Εκεί, σε μια μεγάλη περιφραγμένη δασική έκταση, φιλοξενούνται αρκούδες που έχουν κακοποιηθεί από τον άνθρωπο και δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν μόνες τους ούτε να επανενταχθούν στο φυσικό τους περιβάλλον. Επιπλέον, στις Αγραπιδιές, σε περιφραγμένη δασική έκταση, ζουν λύκοι που έχουν κατασχεθεί από ιδιώτες. Στον Αετό, τέλος, λειτουργεί το Κέντρο Ενημέρωσης και Περίθαλψης Άγριων Ζώων.

Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Φλώρινας

Ειδήσεις Σήμερα: