Έμφυτες αποδεικνύονται οι εκφράσεις του προσώπου

36

Οι εκφράσεις του προσώπου με τις οποίες εκφράζουμε συναισθήματα είναι πράγματι ενστικτώδεις και όχι προϊόν μάθησης, δείχνει αμερικανική μελέτη που εξέτασε τυφλούς και μη αθλητές στους φετινούς Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς.

Οι ψυχολόγοι γνώριζαν από παλαιότερες έρευνες ότι οι βασικές εκφράσεις του προσώπου (χαρά, θυμός, λύπη, έκπληξη, αηδία) παραμένουν ίδιες σε όλες τις περιοχές και τις κουλτούρες του πλανήτη.Τώρα, η νέα μελέτη δείχνει για πρώτη φορά ότι οι βλέποντες και οι εκ γενετής τυφλοί χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις για τα ίδια συναισθήματα.

«Η στατιστική συσχέτιση ανάμεσα στις εκφράσεις του προσώπου στους βλέποντες και τους μη βλέποντες ήταν σχεδόν τέλεια» αναφέρει ο Ντέβιντ Ματσουμότο, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. «Αυτό υποδηλώνει ότι πηγή των συναισθηματικών εκφράσεων του προσώπου είναι κάποιος εσωτερικός γενετικός παράγοντας» εκτιμά.

Τα αποτελέσματα της έρευνάς του δημοσιεύονται στο Journal of Personality and Social Psychology.

Η ομάδα του Δρ Ματσουμότο συνέκρινε 4.800 φωτογραφίες αθλητών του τζούντο (βλεπόντων, τυφλών και εκ γενετής τυφλών) από 23 χώρες οι οποίοι συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Οι συγκρίσεις έδειξαν ότι όλοι οι αθλητές χρησιμοποιούν τις εκφράσεις του προσώπου με τον ίδιο τρόπο, ανάλογα με τις κοινωνικές περιστάσεις. Για παράδειγμα, την ώρα της απονομής, οι χρυσοί ολυμπιονίκες παρουσίαζαν συνήθως το λεγόμενο γνήσιο χαμόγελο (γνωστό και ως χαμόγελο του Ντουσέν), κατά το οποίο συσπώνται οι μύες γύρω από τα μάτια και τα μάγουλα ανασηκώνονται.

Αντίθετα, το 85% όσων είχαν χάσει το χρυσό μετάλλιο και έπρεπε να αρκεστούν στο αργυρό παρουσίαζαν το λεγόμενοι «κοινωνικό χαμόγελο», το οποίο χρησιμοποιεί μόνο τους μύες του στόματος.

Το σημαντικό είναι ότι οι αντιδράσεις αυτές παρέμεναν ίδιες ανεξάρτητα από το εάν ο κάθε αθλητής έβλεπε ή όχι. «Τα εκ γενετής τυφλά άτομα δεν θα μπορούσαν να έχουν μάθει να ελέγχουν τα συναισθήματά τους μέσω της οπτικής μάθησης, οπότε πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος μηχανισμός» σχολιάζει ο Δρ Ματσουμότο.

«Ίσως τα συναισθήματά μας, και τα συστήματα με τα οποία τα ρυθμίζουμε, είναι κατάλοιπα της εξελικτικής μας κληρονομιάς. Είναι πιθανό ότι, ως αντίδραση σε αρνητικά συναισθήματα, οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει ένα σύστημα που κλείνει το στόμα ώστε να μην μπορεί να φωνάξει, να δαγκώσει ή να εκτοξεύσει απειλές».

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ