Ρομποτικό βραχίονας κινείται με τη δύναμη της σκέψης
Λονδίνο: Αμερικανοί επιστήμονες κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ρομποτικό βραχίονα ο οποίος μπορεί να ελεγχθεί μόνο με την σκέψη, σύμφωνα με δημοσίευμα του ειδησεογραφικού δικτύου BBC.
Λονδίνο: Αμερικανοί επιστήμονες κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ρομποτικό βραχίονα ο οποίος μπορεί να ελεγχθεί μόνο με την σκέψη, σύμφωνα με δημοσίευμα του ειδησεογραφικού δικτύου BBC.
Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ με επικεφαλής τον Δρ Αντριου Σβαρτζ δημιούργησε έναν πλήρως κινούμενο ώμο και αγκώνα και μια λαβή που λειτουργεί όπως ακριβώς το ανθρώπινο χέρι.
Τα προκαταρκτικά τεστ που έγιναν σε πιθήκους έδειξαν ότι ήταν σε θέση να χειριστούν το ρομποτικό βραχίονα με τη δύναμη της σκέψης. Αυτό κάνει τους ειδικούς να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν ναβοηθήσουν άτομα που έχουν χάσει κάποιο άκρο λόγω ασθένειας ή τραυματισμού.
Ο Δρ Σβαρτζ εισήγαγε έναν αριθμό μικροσκοπικών καθετήρων στους εγκεφάλους των πιθήκων με σκοπό την ερμηνεία των σημάτων που εκπέμπονται από τα νευρικά κύτταρα στον κινητικό φλοιό.
Δεδομένου ότι ακόμα και οι μικρότερες κινήσεις περιλαμβάνουν χιλιάδες νευρικά μηνύματα που δύσκολα μπορούν να εντοπιστούν, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα εξάρτημα για να ξεχωρίσουν τα πιο σημαντικά σήματα.
Με τη βοήθεια ενός ηλεκτρονικού αλγόριθμου υπολόγισαν τα κυρίαρχα σήματα ώστε να σχηματίσουν τη συνολική εικόνα της κίνησης, την οποία ονόμασαν «πληθυσμιακό δείκτη».
Ο αλγόριθμος στέλνει το μήνυμα της κυρίαρχης κίνησης στο ρομποτικό βραχίονα, ο οποίος εκτελεί τις κινήσεις που οι πίθηκοι ήθελαν στην πραγματικότητα να εκτελέσουν με τα άκρα τους.
Οι πίθηκοι της μελέτης μπόρεσαν να πιάσουν και να κρατήσουν τροφή με τον ρομποτικό βραχίονα ενώ τα άκρα τους ήταν δεμένα.
«Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον «πληθυσμιακό δείκτη» για να προβλέψουμε την ταχύτητα και κατεύθυνση της φυσιολογικής κίνησης ενός ανθρώπινου βραχίονα, καθώς κινείται περίπου όπως και τα άνω άκρα μας», εξηγεί ο Δρ Σβαρτζ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια επιστημονική ομάδα προσπαθεί να δημιουργήσει και ένα τεχνητό μέλος με ρεαλιστική κίνηση του χεριού και των δακτύλων. Βέβαια αυτό είναι μια πραγματική επιστημονική πρόκληση καθώς θα πρέπει να αναδημιουργηθούν πιο περίπλοκες κινήσεις.
Ένα βασικό πρόβλημα είναι η αντοχή των καθετήρων, οι οποίοι συνήθως διαρκούν έξι μήνες. Με την πάροδο του χρόνου, η ανάπτυξη ιστών πάνω από τους καθετήρες μπορεί να επηρεάσει τη μετάδοση των μηνυμάτων. Ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν το συγκεκριμένο εμπόδιο και θα προχωρήσουν στις κλινικές δοκιμές εντός των προσεχών τεσσάρων ετών.