Είθισται μετά τις προακροάσεις νέων άλμπουμ να λέμε πως χρειαζόμαστε και μια δεύτερη ή μια τρίτη φορά να αφουγκραστούμε καλύτερα τα νέα τραγούδια. Μόνο που στην παρούσα φάση, δεν χρειάζεται καμία δεύτερη ακρόαση, αφού ξεπηδούν αβίαστα στο μυαλό μια σειρά από συμπεράσματα από το νέο -34ο, ζωή να’ χουν!- άλμπουμ της Αρίθα Φράνκλιν.

Κατά πρώτον, πως η 72χρονη εξακολουθεί να έχει φωνάρα, την ποιότητα της οποίας δείχνει –ευτυχώς- να έχει αφήσει ανεπηρέαστη η πρόσφατη περιπέτεια της υγείας της. Κατά δεύτερον, κι ακριβώς για τον λόγο που προαναφέραμε, όλα τα στραβά που μπορεί να έχει το νέο της άλμπουμ αρχίζουν και τελειώνουν στους παραγωγούς ήχου της.

Αντί λοιπόν ο Babyface κι ο André 3000 να δώσουν «χώρο» στην βαθιά φωνή της Φράνκλιν να αναπνεύσει, αντ’ αυτού «στουμπώνουν» την τελική μείξη των δέκα διασκευών της με ένα σωρό σύγχρονα κόλπα, από το πρόγραμμα auto tune μέχρι ό,τι φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται σχεδόν ψυχρό, «βιομηχανικό» και καθόλου ζεστό στο μέσο αυτί, που, αν μη τι άλλο, περιμένει κάτι «με ψυχή» -γιατί αλλιώς, δεν θα ονόμαζαν «σόουλ» το είδος που εκπροσωπεί τόσο άριστα η Αρίθα.

Αν υπερπηδήσουμε αυτόν τον παράγοντα, η βασίλισσα δείχνει να έχει ανανήψει και να διασκευάζει τα αγαπημένα της τραγούδια με το κλασικό «γρέντζο» που την καθιέρωσε ως την κορυφαία του είδους. Κάτι που είναι πασιφανές στη διασκευή του «Rolling In The Deep» της Αντελ ή στο υπέροχο «Midnight Train To Georgia» της Γκλάντις Νάιτ, που είναι φορτωμένα με όλα τα απαραίτητα φτιασίδια της πληθωρικής της ερμηνείας: τα ανεβοκατεβάσματα της φωνής της, τα ρυθμικά κοψίματα, τις μικρές κραυγές που βγάζει ανάμεσα σε κουπλέ και ρεφρέν.

Από κοντά ακολουθεί η διασκευή της στο «You Keep Me Hangin’ On» των Supremes, που ωστόσο κάτι της λείπει για να την χαρακτηρίσουμε αυτοστιγμεί κλασική. Η αλήθεια είναι πως δεν ξεπερνάει ούτε το πρωτότυπο, αλλά ούτε και την προ τριακονταετίας electro-pop διασκευή που την επεφύλαξε η βρετανίδα Κιμ Γουάιλντ. Καμία έκπληξη και στο «No One» της Αλίσα Κις, ένα ούτως ή άλλως μέτριο κομμάτι νέας εσοδείας, ενώ και στο «At Last» της Ετα Τζέιμς η Φράνκλιν ακολουθεί την πεπατημένη, δίχως να κάνει κάποια «τομή» στον τρόπο ερμηνείας της.

Δεν μπορώ να πω επίσης πως με ενθουσίασαν οι διασκευές της τόσο στο «I Will Survive» της Γκλόρια Γκέινορ, όσο και στο «I’m Every Woman» της Τσάκα Καν. Και κάτι τελευταίο: δεν ξέρω ποιος (η ίδια η Αρίθα ή κάποιος άλλος) είχε τη φαεινή ιδέα να διασκευάσει με αυτόν τον τρόπο η Φράνκλιν το «Nothing Compares 2 U» της Ιρλανδής Σινέντ Ο’ Κόνορ, αλλά κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό με αυτό που άκουσα.
Σύμφωνοι, το νόημα μιας διασκευής είναι όντως να πηγαίνει την αρχική εκδοχή ενός τραγουδιού ένα βήμα παραπέρα (ή έστω, παραδίπλα), αλλά όχι να παίρνει ένα σπαραχτικό τραγούδι ερωτικής απογοήτευσης και να το μετατρέπει σε κάτι που θα ακουγόταν στο Καρναβάλι του Μοσχάτου. Γιατί η Αρίθα το ερμηνεύει σαν να χαίρεται που ο άντρας της την παράτησε στα κρύα του λουτρού.

Το άλμπουμ κυκλοφορεί στις 21 Οκτωβρίου από την Feelgood Records

Κωνσταντίνος Τσάβαλος

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: