Για το «αδογμάτιστο» που ανέκαθεν διέκρινε —ως κύριο χαρακτηριστικό— το πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων, τη «μία και αδιαίρετη» από την εποχή του Ομήρου, έκανε λόγο ο αείμνηστος Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος (ένα από τα τελευταία άρθρα μας ήταν αφιερωμένο σε αυτόν το σπουδαίο πνευματικό άνθρωπο).

Για το «άμετρο», την ανθρώπινη υπερβολή, σε συνάφεια με τον Όμηρο και πάλι, έκανε λόγο ο εξαίρετος Γ. Φτέρης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Τσιμπιδάρου) στο «Βήμα» την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 1960.

Ο έγκριτος μανιάτης δημοσιογράφος, κριτικός, συγγραφέας και ποιητής, σε επιφυλλίδα του που έφερε τον τίτλο «Οι αρχαίοι επίκαιροι» και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη τού άρτι μεταστάντος γάλλου συγγραφέα, ανθρωπιστή και ελληνιστή Mario Meunier (1880-1960), έγραφε, μεταξύ πολλών άλλων, τα εξής:


[…] Του Μενιέ του άρεσε πάντα να θυμάται τον Μονταίνι (σ.σ. τον περίφημο γάλλο στοχαστή και δοκιμιογράφο), που τοποθετεί τον Όμηρο σχεδόν παραπάνου από την ανθρώπινη τάξη, αντικρύζοντας τα έργα του σαν ένα τεράστιο φυτώριο, όπου βρίσκει κανείς ό,τι θέλει, ό,τι είδος τού χρειαστεί. Και συμφωνεί με τη γνώμη του συγγραφέα των «Δοκιμίων» ότι ο Όμηρος είναι ο μόνος ανάμεσα σ’ όλους τους ποιητές του κόσμου, που δεν έδωσε ποτέ στους ανθρώπους τη βαρειά, τη δυσάρεστη αίσθηση του χορτασμού, με το να δείχνεται στους αναγνώστες του, σε κάθε νέα ανάγνωση, διαφορετικός, με καινούργια χάρη. Που κι’ αυτή πάλι η χάρη όλο ανανεώνεται, σαν να ξαναλουλουδιάζουν διαρκώς τα ομηρικά έπη, καθώς έχουν μια ανεξάντλητη ποικιλία σε επίνοια (σ.σ. επινοητικότητα, εφευρετικότητα), σε αλήθεια χαρακτήρων και σε ενδιαφέρον δραματικό.

Εξετάζοντας ειδικότερα την Ιλιάδα, λέει ότι το έπος αφορά φυσικά τον Τρωικό πόλεμο, και σαν πίνακας —ένας πίνακας μοναδικός στην ποίηση με τη γοητευτικότητά του και με το πλάτος του— έχει βέβαια για φόντο του την πόλη του Πριάμου. Αλλά τούτο θάλεγε κανένας ότι αποτελεί την ευκαιρία της επικής δημιουργίας και όχι τον ηθικό της σκοπό. Η Ιλιάδα είναι το ποίημα του σφάλματος και της τιμωρίας. Δείχνει μ’ άλλα λόγια τις συνέπειες που έχει η μνησικακία και η έλλειψη μέτρου στα πάθη μας. Με το θυμό του Αχιλλέα ο Όμηρος βάζει κάτω από τα μάτια μας τις δεινές συμφορές που μπορεί να προκαλέσει το άμετρο, η υπερβολή του ανθρώπου.

Ειδήσεις Σήμερα: