Αυτό που συμβαίνει με τα θέατρα και τα γήπεδα τείνει να έχει λίγο και στοιχείο ρατσισμού. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετική η εμμονή να παραμένουν κλειστά τα θέατρα και άλλοι πολιτιστικοί χώροι και να διεξάγονται αγώνες χωρίς θεατές.

Παλιά υπήρχε μια φράση στα γήπεδα, όταν κάποιος θεατής εξοργιζόταν, σηκωνόταν όρθιος φώναζε και έβριζε: «Δεν είναι θέατρο εδώ». Και όμως υπάρχει μια νοητή κλωστή που συνδέει το θέατρο με το ποδόσφαιρο. Είναι χώροι συνύπαρξης ετερόκλητων προσώπων, τελείως διαφορετικής πολλές φορές κοινωνικής καταγωγής.

Χώροι έκφρασης, είστε στο σανίδι, είτε στο χορτάρι από ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν και μέσω της τέχνης τους (σ.σ. τέχνη είναι κατά μια έννοια και το ποδόσφαιρο) δημιουργούν.

Είναι και χώροι όμως που «ζυμώνεται» ο λαός που συναντάται και με το…Κολωνάκι. Χώροι κοινωνικών διεργασιών υπό μία έννοια που όμως αυτή τη στιγμή παραμένουν κλειστοί. Και το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό, όταν σε άλλους χώρους υπάρχουν κανόνες προφύλαξης, τηρούνται υγειονομικά πρωτόκολλα.

Οι καλλιτέχνες είναι κυριολεκτικά σε απόγνωση. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι σε καθεστώς ανεργίας από τον περασμένο Μάρτιο. Κάτι πρέπει να γίνει και αυτό δεν είναι ένα απλό επίδομα, αλλά αυτοί οι άνθρωποι να μπορέσουν και πάλι να εργαστούν. Δεν είναι χομπίστες, αλλά σκληρά εργαζόμενοι και πρέπει η Πολιτεία να ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους. Να ανοίξουν λοιπόν τα θέατρα και οι χώροι συναυλιών, κ.α. με αυστηρή τήρηση των μέτρων και με σαφές υγειονομικό πρωτόκολλο. Π.χ. περισσότερες παραστάσεις με θεατές που θα ισοδυναμούν στο 5 ή 10% της χωρητικότητας (ή και παραπάνω, ανάλογα το χώρο και τις αποστάσεις).

Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τα γήπεδα που εκεί ειλικρινά ακολουθείτε από την Πολιτεία τιμωρητική πολιτική με λογική ρατσισμού. Στα γήπεδα, ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλευ, κ.α. δεν συχνάζουν μόνο αλητόβιοι, αλλά και άνθρωποι όλων των κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, αλλά και με χαμηλό ή υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

Και δεν θα αναφερθώ μόνο στις μεγάλες Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες που και αυτές πλήττονται γιατί το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ για τις ΚΑΕ, κ.α. είναι το προϊόν που προωθούν και αυτό θέλουν να είναι ελκυστικό, αλλά και με θεατές δια ζώσης, όχι μόνο από την τηλεόραση. Π.χ. δεν θα μπορούσε στο Καραϊσκάκη ή στην Τούμπα ή στο ΟΑΚΑ να επιτρέψουν την είσοδο φιλάθλων σε ένα ποσοστό 10% με τη λογική ότι είναι μεγάλα γήπεδα και μπορούν να τηρηθούν τα μέτρα και οι αποστάσεις. Το ίδιο όμως μπορεί να γίνει και με μικρότερες ομάδες που έχουν και μεγαλύτερη ανάγκη τα έσοδα από τις εισπράξεις. Και μην ξεχνάμε ότι δεν έχουμε και κοσμοπλημμύρα στα γήπεδα κάθε Σαββατοκύριακο, ειδικά στην περιφέρεια.

Αρα, θα μπορούν να υπάρξουν αποφάσεις και να αρθεί η αδικία για πολιτισμό και αθλητισμό και να μην υπάρχει η αίσθηση ότι τιμωρούνται.

Headlines