Δώσε κι εμένα μπάρμπα…

Με το που χώρισαν τα τσανάκια τους ο Ολυμπιακός και ο Ντέιβιντ Μπλατ άρχισε ο χορός των μνηστήρων γύρω από την Πειραιώτισσα Πηνελόπη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Kαι να ο Μπαρτζώκας, να ο Πασκουάλ, να ο Αγγέλου, να ο Γιαννάκης, να ο Τόμιτς (που χθες είπε ότι «ούτε θέλω, ούτε έχω τον χρόνο να ασχοληθώ με τέτοιες φήμες»), να ο Πιανιτζιάνι, να ο Ρέπεσα, να ο Σπάχια, να ο Γιατράς, να ο ένας, να ο άλλος, να ο δείνα, να ο τάδε και δεν συμμαζεύεται!

«Παράλογο;», κατά πώς ρωτούσε και ο Λαζόπουλος στα τηλεοπτικά σκετς των «Δέκα μικρών Μήτσων». Καθόλου παράλογο, τουναντίον απολύτως φυσιολογικό, αναμενόμενο και εν τέλει αναπόδραστο.

Το θέμα βεβαίως δεν είναι πόσοι και ποιοι (Ελληνες ή ξένοι, πρώην ή νεόκοποι, εργαζόμενοι ή άνεργοι, φίλα προσκείμενοι ή όχι) στοιχίζονται έξω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας…

Το θέμα δεν είναι καν τι σόι προπονητή θέλει αυτή τη στιγμή ή σε μέλλοντα χρόνο ο Ολυμπιακός, που προς το παρόν και μέχρι νεοτέρας πορεύεται με τον Κεμζούρα στον πάγκο του…

Το μείζον θέμα είναι να αποφασίσουν οι πρόεδροί του τι ακριβώς θέλουν να κάνουν με την ομάδα!

Εδώ δεν θέλω μάστορα, διότι περισσότερο από έναν διάδοχο του Μπλατ και έναν προπονητή, ο Ολυμπιακός έχει πρωτίστως την ανάγκη να βρει μια πυξίδα και να χαράξει την πορεία του σε αυτά τα αχαρτογράφητα ύδατα στα οποία αποφάσισε να πλεύσει…

Προπονητές υπάρχουν ένα σωρό, αλλά – όπως περίτρανα αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Μπλατ – δεν είναι όλοι κατάλληλοι να αναλάβουν τη συγκεκριμένη δουλειά, να ενσωματωθούν στο περιβάλλον και να εφαρμόσουν τη φιλοσοφία τους. Ούτως ειπείν ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται έναν καλό προπονητή, αλλά έναν κατάλληλο προπονητή και αυτό είναι μανίκι! Συν τοις άλλοις. ο λεγάμενος (όποιος κι αν είναι) οφείλει κιόλας να μανουβράρει μια ομάδα με κραχτές αγωνιστικές αδυναμίες, να αντέξει στους κραδασμούς και να ξαναδώσει στην ομάδα τη σβησμένη φλόγα…

Headlines