Δεν είμαι πολύ βέβαιος πως η κλασική θέση: «Η Τουρκία εξάγει τις εσωτερικές κρίσεις της με επιθετικότητα», ισχύει.

Δεν είμαι επίσης βέβαιος πως ο Ερντογάν είναι ένας αιχμάλωτος Πρόεδρος που άγεται και φέρεται μέχρι το πολιτικό του τέλος.

Αυτό το κράμα μετά – κεμαλισμού που περιγράφει και ο καθηγητής Γιαλουρίδης, είναι που ανακατεύει την τράπουλα, μετακινεί τις μεταβλητές, κάνει το κράμα αναπάντεχο.

Η επιθετικότητα της γειτονικής χώρας έχει να κάνει με ένα σαφές δόγμα. Ένα δόγμα που σκοπό έχει την αναθεώρηση των συνόρων, την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, για να πω μόνον για αυτά που μας αφορούν.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να διαβαστεί και η επίσπευση των εκλογών στην Τουρκία που γενικά και καθαρά θα επιταχύνει και την νέα φάση για τον τούρκο Πρόεδρο.

Πιο ισχυρός, με νέο σύνταγμα και με νέες εξουσίες που από αυτό θα πηγάζουν, με νέες συμμαχίες επίσης με τους υπερεθνικιστές θα ολοκληρώσει την κυριαρχία του στο εσωτερικό.

Θα αναπροσανατολίσει τις συμμαχίες του στο εξωτερικό. Θεωρώ, πως η επιθετικότητα προς την χώρα μας θα ενταθεί, ακριβώς για να δείξει πως είναι αδιατάρακτο το δόγμα του.