Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα εφάρμοσε για πρώτη φορά το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα. Ντοκιμαντέρ, εκδηλώσεις, παρουσιάσεις σκηνοθετών μεταδίδονται ψηφιακά -και την ώρα που λαμβάνουν χώρα- μέσω του πανεπιστημιακού δικτύου GRNET σε τέσσερις πόλεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε ανθρώπους που ζουν εκτός Θεσσαλονίκης να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις. Η αρχή έγινε με την τρυφερή ταινία «Ένας Τυχερός Ελέφαντας».

Το εγχείρημα πραγματοποιείται από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Εργαστήριο Ηλεκτροακουστικής και Τηλεοπτικών Συστημάτων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ και στόχος του είναι η πολιτιστική αποκέντρωση του Φεστιβάλ στην ελληνική επικράτεια.

Δραστηριότητες του Φεστιβάλ, θα μεταδίδονται σε τέσσερις πόλεις (Κέρκυρα, Ρέθυμνο, Πάτρα, Λευκωσία), μέσω του πανεπιστημιακού δικτύου.

Οι ταινίες που θα προβληθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι οι: «Καναρίνι μου Γλυκό» (στις 15/3), «26.2» «the Road to here» (16/3), «Μόνο οι Λέξεις Συνεχίζουν» (16/3), «Η ιστορία του Πατ Τίλμαν» (17/3), «Greek Crisis Explained» και «Πρώτη Ύλη» (στις 18/3). Όλες οι προβολές θα γίνονται στις 8 το βράδυ.

Η αρχή έγινε με την προβολή του ντοκιμαντέρ «Ένας Τυχερός Ελέφαντας». Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Δημήτρης Εϊπίδης, αφού χαιρέτισε τους θεατές στις τέσσερις πόλεις, δήλωσε ότι πρόκειται για μία «νέα εποχή για το Φεστιβάλ».

Οι «απομακρυσμένοι» θεατές παρακολούθησαν την ταινία και μετά το τέλος της έκαναν ερωτήσεις στις δύο παραγωγούς που βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη.

Όσον αφορά στην ίδια την ταινία, ο «Τυχερός Ελέφαντας» της Λίζα Λίμαν είναι η τρυφερή ιστορία της σχέσης ενός ελέφαντα τσίρκου, της Φλόρα, με τον ιδιοκτήτη της Ντέιβιντ Μπόλντινγκ. Καθώς η Φλόρα μεγαλώνει, εκείνος συνειδητοποιεί ότι οι ελέφαντες δεν μπορούν να ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας και προσπαθεί να βρει τρόπο να την απελευθερώσει. Αυτή η διαδικασία θα έχει, ωστόσο, σοβαρό αντίκτυπο στη σχέση του Ντέιβιντ με τη Φλόρα.

Συγκινητικό και ανθρώπινο, το ντοκιμαντέρ θέτει μια σειρά ζητημάτων όπως είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αιχμαλωτίζεται ένα ζώο, η σκληρή εκπαίδευσή του, καθώς και τα τραυματικά ίχνη που αφήνει όλη αυτή η διαδικασία πάνω του.

«Περάσαμε δέκα χρόνια με τη Φλόρα. Αυτό μας έμαθε πολλά για τον άνθρωπο και για τους εαυτούς μας, για το μεγαλείο και την εξυπνάδα αυτών των ζώων» δήλωσε η Κριστίνα Κολίσιμο, παραγωγός της ταινίας.

«Κάθε ζώο που έχει πάει σε τσίρκο έχει υποστεί κάποιο τραύμα» πρόσθεσε και τόνισε ότι γι’ αυτόν τον λόγο δεν θα πρέπει εξ αρχής τα άγρια ζώα να αποτελούν κατοικίδια ή να ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας.

Μέλη του Αρκτούρου που βρέθηκαν στην προβολή, τόνισαν ότι η αναπαραγωγή αυτών των ζώων σε συνθήκες αιχμαλωσίας δυσκολεύει τη διαδικασία διαχείρισης του χαρακτήρα των ζώων και αποτελεί πειραματισμό που θα διαιωνίσει την αιχμαλωσία, μιας και η αναπαραγωγή θα οδηγήσει σε νέα, αιχμάλωτα, ζώα.

Τόνισαν, μάλιστα, ότι ο Αρκτούρος προσπαθεί να κάνει την Ελλάδα την τρίτη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς τσίρκο και κάλεσαν τον κόσμο να βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή.

Σε μία διαφορετική μορφή «αιχμαλωσίας» η Κιμ Λοντζινότο παρακολουθεί την εξάρτηση των γυναικών στην Ινδία από τα πεθερικά και τον σύζυγό τους. Το ντοκιμαντέρ «Το Ροζ Σάρι» παρακολουθεί τη Σαμπάτ Παλ, μια γυναίκα που οι εμπειρίες έχουν κάνει σκληρή, η οποία εγκατέλειψε την οικογένεια του συζύγου της που την χτυπούσε και από τότε βοηθάει καταπιεσμένα κορίτσια. Στο επίκεντρο βρίσκεται η σχέση της με δύο νεαρές κοπέλες.

Η κάμερα της Λοντζινότο παρακολουθεί χωρίς να κρίνει. Και αυτό είναι καλό γιατί δεν ξέρεις τι από όσα κάνει η Σαμπάτ Παλ θα μπορούσαν να είναι για το καλό των κοριτσιών και τι για δική της προβολή.

Η δημιουργός αφήνει τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους: τρομαγμένα βλέμματα κοριτσιών, σημάδια κακοποίησης στο σώμα, δάκρυα που δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν πριν ξανακυλήσουν για μια ζωή δύσκολη στην ινδική πόλη Ούταρ Πραντές.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Headlines