«Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Ουσιαστικά μόνα. Προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Να ξαναγίνουν ένα. Γύρω τους, τεράστιοι κορμοί δέντρων, διάφανα ποτάμια, μια απομονωμένη παραλία, τα βουνά κι ένα αλλόκοτο κόκκινο σπίτι θαμμένο βαθιά στο δάσος. Γιατί βρίσκεται εκεί; Ποιος τους εγκατέλειψε για να πληγώσουν ο ένας τον άλλον τόσο αθώα και τόσο πολύ; Τι είναι αυτή η παράξενη σεξουαλική ανάγκη που αναδύεται από τα δέντρα, το νερό, τα φύλλα; Είναι ελεύθεροι ή παγιδευμένοι; Δεν υπάρχουν απαντήσεις».

Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής (Το Όνειρο του Σκύλου, Polaroid) τη νέα του ταινία με τίτλο Μέσα στο Δάσος.

Προκλητική, αφαιρετική, πολυσυζητημένη και άκρως προσωπική, η ταινία του Φραντζή αφήνει το κοινό «μουδιασμένο», όπου έχει προβληθεί. Όπως μας λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, υπάρχουν θεατές που συνδέονται με την ταινία με έναν τρόπο βαθύτερο και άλλοι που σοκάρονται από τις ερωτικές σκηνές ή την αντιμετωπίζουν με αδιαφορία.

Ο ίδιος δέχεται όλες τις αντιδράσεις και την περιγράφει ως ένα «υπαρξιακό παραμύθι για ενήλικες».

– Πώς προέκυψε η βασική ιδέα για το «Μέσα στο Δάσος»;

Αρχικά υπήρχε ένα σενάριο πολύ οργανωμένο με πολλά drafts, περισσότερους χαρακτήρες και πολύ διαφορετική πλοκή. Ξεκινώντας, όμως, να δουλεύω, άρχισα να αφαιρώ πράγματα, μιας και συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κρατήσω τον πυρήνα αυτού που είναι η ταινία, δηλαδή τους τρεις χαρακτήρες και τη φύση. Εγκατέλειψα, έτσι, το σενάριο και δούλεψα αυτοσχεδιαστικά με τους ηθοποιούς (την Κάτια Γκουλιώνη, τον Ιάκωβο Καμχή και τον Νέιθαν Πισόρτ) για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα, αφού πρώτα είχαμε κάνει πρόβες και προετοιμασία πολλών μηνών.

– Μίλησέ μου λίγο για τον τρόπο και τις συνθήκες κινηματογράφησης.

Έπεσε στα χέρια μου αυτή η μικρή φωτογραφική μηχανή των 190 ευρώ που είχε ένας φίλος μου και είδα βίντεο που είχε τραβήξει. Είχε μια εικόνα που μου άρεσε πολύ. Έκανα ρεπεράζ (επιλογή των χώρων των γυρισμάτων), έκανα μερικές λήψεις και η εικόνα που έβλεπα ήταν πολύ κοντά σε αυτή που ήθελα. Έμοιαζε, δηλαδή, με εικόνα ψηφιακού super 8, με έντονα χρώματα. Έκανα τεστ σε φιλμ και το αποτέλεσμα μου άρεσε πολύ. Πολλοί ήταν αυτοί που θεώρησαν ότι αυτό που πάω να κάνω είναι τρελό, αλλά εγώ ουσιαστικά ένιωθα ότι ανακαλύπτω με αυτόν τον τρόπο μια καινούρια κινηματογραφική φόρμα που αφορούσε όχι μόνο τα χρώματα, αλλά και το ότι μπορούσες να κρατήσεις μια κάμερα στα δυο σου δάχτυλα, γεγονός που απαιτούσε αέρινες κινήσεις. Όλο αυτό με οδήγησε τελικά στην τελική μορφή της ταινίας.

– Τον φοβήθηκες καθόλου αυτόν τον τρόπο γυρισμάτων;

Όχι με γοήτευσε πολύ. Χρησιμοποιήσαμε ελάχιστο εξοπλισμό, την κάμερα των 190 ευρώ, ένα λάπτοπ και εξοπλισμό ηχητικής εγγραφής. Αυτά ήταν όλα τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε.

– Τι είναι για σένα το «Μέσα στο Δάσος»;

Είναι ένα υπαρξιακό παραμύθι. Θα δανειστώ κάτι που λέει η Κάτια (Γκουλιώνη): «Είναι μια ταινία για παιδιά που δυστυχώς μπορούν να την παρακολουθήσουν μόνο ενήλικες».

– Πόσο δύσκολο ήταν να γυριστούν οι ερωτικές σκηνές;

Ουσιαστικά δημιουργήθηκε με τους ηθοποιούς ένα κλίμα μεγάλης εμπιστοσύνης. Αυτό ήταν και το κλειδί για να γυριστούν αυτές οι σκηνές. Φυσικά όλα οφείλονται στους τρεις ηθοποιούς που είχαν την τόλμη να ακολουθήσουν αυτό το ταξίδι.

– Ποια ήταν η ανταπόκριση που έλαβε η ταινία στα Φεστιβάλ που έχει προβληθεί;

Έχουμε πάει σε πολλά Φεστιβάλ. Κάναμε παγκόσμια πρεμιέρα στο Ρότερνταμ, πήγαμε Χονγκ Κονγκ, Μόναχο, Πολωνία, Ουρουγουάη, Ρίο, Βαρκελώνη, Σάο Πάολο. Και ακολουθούν και άλλα Φεστιβάλ. Είναι τρομερά ενδιαφέρουσα η ανταπόκριση του κοινού και αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι το πως αντιδρά ο κάθε λαός. Υπάρχουν άνθρωποι πολύ φανατικοί με την ταινία, που συνδέονται μαζί της με έναν εσωτερικό, βαθύτερο τρόπο, υπάρχει και μια παράξενη σιωπή όταν τελειώνει η ταινία, που μου αρέσει πολύ. Αλλά υπάρχει και κόσμος που δεν μπορεί να επικοινωνήσει με όλο αυτό.

– Έχεις δηλαδή συναντήσει και ακραίες αντιδράσεις;

Ναι, μου έχει τύχει άνθρωποι να φύγουν κατά τη διάρκεια της προβολής και το θεωρώ πολύ ωραίο και πολύ θετικό.

– Είσαι ένας σκηνοθέτης με μία –αν μου επιτρέπεις τον όρο- πολύ «ηθική» στάση απέναντι στο σινεμά. Δηλαδή δεν θα κάνεις κάτι απλά και μόνο για να προκαλέσεις τον θεατή. Σε αυτή την ταινία μπήκες καθόλου στον πειρασμό να σοκάρεις;

Καθόλου. Θεωρώ ότι οι σκηνές δεν είναι καθόλου σοκαριστικές. Η σεξουαλική αναπαράσταση στο σινεμά δεν αποτελεί και καμιά πρωτοτυπία. Άλλωστε, νομίζω ότι η αναπαράσταση στην ταινία έχει μεγάλη τρυφερότητα στον τρόπο που την αντιμετωπίζω. Είναι κομμάτι της φύσης του θέματος με το οποίο ασχολείται η ταινία. Για παράδειγμα, όταν ο Θ.Αγγελόπουλος είδε την ταινία, μου είπε ότι εντυπωσιάστηκε από την σεμνότητα με την οποία έδειξα τις ερωτικές σκηνές.

– Πώς βλέπεις την εξέλιξη του ελληνικού σινεμά τα τελευταία χρόνια και το κίνημα των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη;

Με χαροποιεί πολύ που υπάρχει μια νέα γενιά κινηματογραφιστών, που παίρνει τη σκυτάλη από την παλαιότερη γενιά (που την αποτελούσαν ο Αγγελόπουλος, ο Νικολαΐδης, ο Πανουσόπουλος και άλλοι). Αυτή η γενιά ξαναβγάζει το σινεμά προς τα έξω και υπάρχουν ενδιαφέρουσες και πολύ καλές ταινίες. Δυστυχώς, φοβάμαι ότι αναγνωρίζονται μόνο επειδή πάνε έξω γιατί και πριν υπήρχαν πολύ καλές ταινίες που δεν συζητούσαμε τόσο για αυτές.

– Υπήρξε κάποια ταινία που την είδες και «ζήλεψες», είπες «αυτή θα ήθελα να την είχα κάνει εγώ»;

Πολλές μου άρεσαν τα τελευταία χρόνια. Η Στρέλλα του Πάνου Κούτρα, η Κινέττα του Γ.Λάνθιμου, Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγκάρη, η Ιστορία 52 του Αλέξη Αλεξίου, το Ροζ του Αλέξανδρου Βούλγαρη και η τελευταία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, Τα Οπωροφόρα της Αθήνας.

Η ταινία «Μέσα στο Δάσος» προβάλλεται από τις 30 Σεπτεμβρίου αποκλειστικά στον κινηματογράφο Odeon Opera.

Από την 1η Οκτωβρίου και για έναν μήνα στην γκαλερί Beton 7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) φιλοξενείται η βιντεοεγκατάσταση «This is not a love song», η οποία περιλαμβάνει ανέκδοτο υλικό από την ταινία και ολοκληρώνει έναν κύκλο που ξεκίνησε πέρυσι με μια περφόρμανς στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. (Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα της γκαλερί).

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: