26

Είναι μια ευαίσθητη αλλά και δυνατή νέα γυναίκα που έχει μεγάλη θέληση για ζωή. Το όνομα της Ιζαμπέλ Ντινουάρ θα συνδέεται για πάντα με την πρώτη μεταμόσχευση προσώπου. Δέκα οκτώ μήνες μετά, και με την υγεία της να σημειώνει θεαματική βελτίωση, μίλησε στην εφημερίδα Le Monde για την εμπειρία της.

Στις 27 Νοεμβρίου 2005, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομειακό Κέντρο της Αμιέν, οι καθηγητές Μπερνάρ Ντεβοσέλ, Συλβί Τεστελέν και Μπερνάρ Λενζελέ, σε συνεργασία με την ομάδα του καθηγητή Ζαν-Μισέλ Ντυμπερνό της Λυόν (ο οποίος είχε πραγματοποιήσει την πρώτη μεταμόσχευση χεριού), τοποθέτησαν στο σώμα της 38χρονης ασθενούς, που είχε παραμορφωθεί από δαγκώματα του σκύλου της, μοσχεύματα τα οποία προήλθαν από δότρια κλινικά νεκρή και τα οποία καλύπτουν τη μύτη, το στόμα και το πηγούνι.

Χαμογελαστή, υποδέχθηκε τους δημοσιογράφους της εφημερίδας Le Monde στο δωμάτιο της στο νοσοκομείο Edouard-Herriot της Λυόν όπου υπεβλήθη σε γενικές εξετάσεις με τη συμπλήρωση 18 μηνών από την μερική μεταμόσχευση προσώπου. Τα μαλλιά της είναι σγουρά «όπως πριν» και πλαισιώνουν ένα αρμονικό οβάλ πρόσωπο. Η μύτη της είναι μικρή και λεπτή και τα χείλη της ενώνονται κανονικά. Δεν υπάρχει καμία μεγάλη ουλή στο πρόσωπο της και το χρώμα της επιδερμίδας της είναι απόλυτα ομοιόμορφο, χωρίς να δείχνει ξένο. Η μεταμόσχευση ήταν επιτυχής. Η «κανονικότητα» του προσώπου είναι καταπληκτική.

Στη συνέντευξη της στη γαλλική εφημερίδα δήλωσε: «Ξαναγύρισα στον πλανήτη των ανθρώπων. Αυτών που έχουν πρόσωπο, χαμόγελο, εκφράσεις του προσώπου που τους επιτρέπουν να επικοινωνούν. Και ξαναζώ».

Αναφερόμενη στο νέο της πρόσωπο, είπε: «Λοιπόν, αυτό το πρόσωπο…δεν είμαι εγώ. Δεν θα είμαι ποτέ εγώ. Κοιτάζομαι συχνά στον καθρέφτη. στην αρχή, το έκανα ασταμάτητα. Έψαχνα τα παλιά χαρακτηριστικά του προσώπου μου και δεν μπορούσα να κοιτάξω τις παλιές φωτογραφίες μου. Ήταν πάρα πολύ οδυνηρό. Τώρα το συνηθίζω».

Καταλήγοντας τόνισε: «Σε κάθε περίπτωση, θέλω να ζήσω, να ξαναρχίσω μια φυσιολογική ζωή και να βρω μια δουλειά. Αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη. Για μένα και για την οικογένεια μου. Για τις ιατρικές ομάδες της Αμιέν και της Λυόν, που μου έδωσαν τα πάντα. Και για την οικογένεια της δότριας. Δεν περνάει ούτε μια μέρα χωρίς να τους σκεφτώ».

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ