Για πολλές δεκαετίες, το όνομα του Τόμας Άντριου Πάρκερ είχε ταυτιστεί με την έννοια της εκμετάλλευσης στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας. Ο ίδιος θεωρούνταν ο άνθρωπος που κρατούσε τον Έλβις Πρίσλεϊ πίσω από μια διεθνή καριέρα, που απομυζούσε την περιουσία του και που τον διαχειριζόταν με στρατιωτική αυστηρότητα. Όμως, ένα πρόσφατο άρθρο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian ρίχνει νέο φως στη ζωή και τον ρόλο του Πάρκερ, παρουσιάζοντας μια πιο σύνθετη και ανθρώπινη πλευρά του.

Η ανάλυση βασίζεται στο νέο βιβλίο του βραβευμένου βιογράφου Πίτερ Γκουράλνικ, The Colonel and the King. Μέσα από ανέκδοτα αρχεία, επιστολές και προσωπικά τεκμήρια, αποκαλύπτεται μια μορφή όχι απλώς αμφιλεγόμενη αλλά και βαθιά αφοσιωμένη στον καλλιτέχνη της ζωής του – τον ίδιο τον Έλβις. Ο Πάρκερ, που γεννήθηκε στην Ολλανδία ως Andreas Cornelis van Kuijk και μετανάστευσε παράνομα στις ΗΠΑ, έκρυβε το παρελθόν του, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως Αμερικανό και αυτοαποκαλούμενος «Colonel» (Συνταγματάρχης), τίτλος που του είχε δοθεί τιμητικά από τον κυβερνήτη της Λουιζιάνα.

H αφοσίωση στον Έλβις Πρίσλεϊ

Σύμφωνα με το άρθρο του The Guardian, πολλοί μύθοι γύρω από τον Πάρκερ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, η κοινή πεποίθηση ότι απαγόρευσε στον Έλβις να ταξιδέψει στο εξωτερικό ώστε να μην αποκαλυφθεί η παράνομη είσοδός του στις ΗΠΑ δεν τεκμηριώνεται με σαφήνεια. Αντίθετα, το άρθρο αποκαλύπτει ότι οι βασικοί λόγοι για τη μη πραγματοποίηση διεθνών περιοδειών ήταν οι εθισμοί του Πρίσλεϊ στα φάρμακα και η συνήθειά του να μεταφέρει όπλα. Ήταν, όπως ρωτά ρητορικά το δημοσίευμα, «ποιος θα κουβαλούσε τα ναρκωτικά και τα όπλα του Έλβις;».

Ο Πάρκερ εργάστηκε για τον Έλβις με αφοσίωση που αγγίζει τα όρια της προσωπικής θυσίας. Ήταν γνωστός για το γεγονός ότι δούλευε μέχρι και 18 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα. Παράλληλα, δεν παρενέβαινε στις καλλιτεχνικές αποφάσεις του Πρίσλεϊ· δεν επέλεγε τραγούδια, δεν ασκούσε έλεγχο στο δημιουργικό περιεχόμενο – κάτι που συχνά ξεχνιέται στη δημόσια αφήγηση.

Οι δύο άνδρες είχαν πολύπλοκο δέσιμο μεταξύ τους, μια σχέση αλληλεξάρτησης. Ο Πάρκερ ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να διαχειριστεί την ψυχική και επαγγελματική αστάθεια του Πρίσλεϊ, ενώ ο τελευταίος του είχε σχεδόν τυφλή εμπιστοσύνη. Αν και ο Πάρκερ κατηγορήθηκε –δικαίως– για υπερβολικές προμήθειες (έως και το 50 % των εσόδων του Έλβις), ο Γκουράλνικ σημειώνει ότι δεν ενεργούσε κρυφά· οι συμφωνίες ήταν πάντα στο τραπέζι, με διαφάνεια.

Ένας τραγικός «καθρέφτης»

Ο Έλβις ήταν παγιδευμένος από τις εξαρτήσεις του και ο Πάρκερ βυθισμένος στον εθισμό του στον τζόγο και στις οικονομικές του δυσκολίες. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια «τραγική συμμαχία» δύο ανθρώπων που δεν μπορούσαν να αποδεσμευτούν ο ένας από τον άλλον, με έναν δεσμό που κράτησε μέχρι τον θάνατο του Πρίσλεϊ το 1977.

Η προσέγγιση του Γκουράλνικ, δεν αποσκοπεί στο να αθωώσει τον Πάρκερ, αλλά στο να αποκαταστήσει την πολυπλοκότητα της προσωπικότητάς του και να καταρρίψει τις απλουστεύσεις. Ήταν αναμφίβολα μια σκοτεινή φιγούρα με παρελθόν γεμάτο σκιές, αλλά ταυτόχρονα ένας άνθρωπος με στρατηγικό όραμα, οργανωτική δεινότητα και βαθειά πίστη στον Έλβις ως καλλιτέχνη.

Η βιογραφία του Γκουράλνικ, αναμένεται να επανακαθορίσει το πώς αντιλαμβανόμαστε έναν από τους πιο αινιγματικούς ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας του 20ού αιώνα. Ίσως τελικά, ο Συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ να μην ήταν απλώς ο μάνατζερ του Έλβις, αλλά και η τραγική του αντανάκλαση.

Ειδήσεις Σήμερα: