Έχει επιστημολογικό, ίσως και οντολογικό ενδιαφέρον, το ότι η βουλή δεν θα ασχοληθεί με το «σκάνδαλο Novartis» αλλά με το αν υπάρχει και ποιοι κατασκεύασαν σκάνδαλο που ίσως δεν υπάρχει. Όπως λέμε μετα-θεωρίες τις θεωρίες που μελετούν θεωρίες,  εδώ έχουμε μετα-σκάνδαλο που το μελετά προ-ανακριτική επιτροπή – αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Το τέλος του έργου το ξέρουμε όμως: η νεοδημοκρατική πλειοψηφία θα συντάξει το πόρισμά της, η  συριζαϊκή μειοψηφία το δικό της,  οι υπόλοιποι θα αποχωρήσουν διακριτικά ένας-ένας – πλην του ΚΙΝΑΛ μάλλον, που θα συνεισφέρει υποσημειώσεις στο πόρισμα της ΝΔ πριν το υπερψηφίσει

Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τι νόημα έχει αν στη Επιτροπή θα μετέχουν ή όχι οι αξιότιμοι κκ Πολάκης και Τζανακόπουλος; Οι ίδιοι μπορούν να βρουν άλλες αφορμές να δίνουν παραστάσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλα θέματα ώστε να μπορεί να κραυγάζει ο κ. Ραγκούσης -με όλο το πάθος του προσήλυτου που πρέπει να πείσει τη νέα εκκλησία του για την ειλικρίνεια της πίστεώς του- ότι μας κυβερνά χούντα. Μόνο ο κ. Παπαγγελόπουλος αγωνιά: κινδυνεύει οι εξ αίματος συγγενείς του να τον παραπέμψουν σε δίκη – αλλά τέτοια είναι η πολιτική, κυριαρχούν αχάριστοι και εκδικητικοί συνωμότες, μαθαίνει στα γεράματά του ο αγνός ιδεολόγος.

Όλα είναι άριστα στον καλύτερο δυνατό κόσμο: κόμματα και πρόσωπα γράφουν πόντους για τις δημοσκοπήσεις ελπίζοντας ότι θα γίνουν ψήφοι στις εκλογές.

Για το σκάνδαλο Novartis καθαυτό – ότι δωροδοκούσε μερικές χιλιάδες γιατρούς για να συνταγογραφούν τα φάρμακα της- για το οποίο η επιχείρηση πλήρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια πρόστιμα σε χώρες όλων των ηπείρων (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ινδίες, Κίνα, Κορέα, Ρωσία. …),  το πολιτικό μας σύστημα δεν ενδιαφέρεται. Ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση ούτε αυτή μας είπαν αν έστειλαν (ή θα στείλουν) στοιχεία στη δικαιοσύνη για να ασκηθούν διώξεις – και κυρίως αν έκαναν ή θα κάνουν κάτι για να εκλείψει η απειλή για την υγεία μας, γιατροί μας δίνουν αχρείαστα ή λάθος φάρμακα· ούτε βουλευτές επερώτησαν τις κυβερνήσεις για τη συμπεριφορά τους.

Τα κόμματα έχουν κλειστεί σε πύργο – γυάλινο, για να μπορούμε να παρακολουθούμε τις κονταρομαχίες τους, να χειροκροτούμε και να ψηφίζουμε. Είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχουμε – αυτό βέβαια θέτει άλλο οντολογικό και υπαρξιακό ζήτημα: αν πεθάνουμε όλοι από τέτοιες πρακτικές των φαρμακευτικών (ή άλλων) εταιρειών, πού θα βρουν οι πολιτικοί μας άλλο λαό να τον φορολογούν και να τους ψηφίζει; Μήπως πρέπει να ενδιαφερθούν για την υγεία μας, αντί απλώς να ελπίζουν ότι θα πιάσει η ευχή «εις υγείαν των κορόιδων»;

Headlines