Το πάλευε καιρό ο σουλτάνος Ερντογάν.

Να κάνει πράξη η Τουρκία το μεγάλο στρατιωτικό της σχέδιο και μπει στη Συρία για να χτυπήσει τους Κούρδους.

Γιατί η Τουρκία αρνείται να αναγνωρίσει μια απλή αλήθεια: υπάρχει κουρδικό έθνος, εντός και εκτός Τουρκίας, που αγωνίζεται να αποκτήσει τη δική του πατρίδα.

Και όποια γνώμη και εάν έχει κανείς για τη συνεργασία με τις ΗΠΑ, ο αγώνας των Κούρδων κατά των τζιχαντιστών στη Συρία ήταν πραγματικά ηρωικός.

Χωρίς αυτούς τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.

Την ώρα που η Τουρκία είχε ανοιχτή εμπλοκή από την αρχή στον καταστροφικό συριακό εμφύλιο πόλεμο. Αποτελώντας μέρος του προβλήματος.

Τώρα οι Κούρδοι είναι για άλλη μια φορά μόνοι τους.

Με τους αμερικανούς να τους έχουν χρησιμοποιήσει και τώρα να τους αφήνουν στη μοίρα τους και τους Τούρκους να εξαπολύουν επιθέσεις που –ας μη γελιόμαστε– δεν θα περιοριστούν σε στρατιωτικούς στόχους.

Και αυτό θα σημαίνει και θύματα αμάχους.

Ούτως ή άλλως όλη η ιστορία του πολέμου στη Συρία είναι ένα διαρκές μάθημα για τον κυνισμό, την υποκρισία και τη βαρβαρότητα που κρύβει η «διεθνής κοινότητα».

Γιατί πίσω από τα παχιά λόγια για «σταθερότητα» ή για «ειρήνη» αίμα κρύβεται, πόνος περισσεύει, και η προσφυγιά θεριεύει.

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι όλα αυτά έχουμε αρχίσει να τα συνηθίζουμε.

Να τα θεωρούμε αναγκαστικά και το μόνο που μας νοιάζει είναι να μην μας αφορά.

Μόνο που κάποιες φορές ο πόλεμος σου χτυπάει την πόρτα.

Αν όχι άμεσα, με τις επιπτώσεις.

Τι άλλο είναι τα κύματα προσφύγων που αναζητούν ασφάλεια και μέλλον;

Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο πόλεμος δεν αφορά φράσεις σε συνθήκες ή γραμμές σε χάρτες.

Δεν αφορά εικόνες.

Αφορά βόμβες και σφαίρες και φωτιές και τραυματίες και νεκρούς και παιδιά χωρίς γονείς και γονείς χωρίς παιδιά και οικογένειες χωρίς σπίτια και ελπίδα.

Δεν πρέπει ποτέ να συνηθίσουμε τη βαρβαρότητα.

Ειδήσεις Σήμερα: