Προς κάθε ενδιαφερόμενο: Την επόμενη φορά που δεν θα επιλέξετε να παρακολουθήσετε μαζί με τα τέκνα υμών ταινία τύπου «Avengers» στο multiplex της γειτονιάς σας, παρακαλείστε να έχετε την ενσυναίσθηση ότι απελευθερώνετε δυνάμεις αγνώστου ταυτότητας.

Έχετε όλα τα δίκια του κόσμου ότι κι αυτά παιδιά είναι και θέλουν να ξοδέψουν την αδρεναλίνη τους, να επενδύσουν στην κοινωνικοποίησή τους, να μεταβολίσουν την καθημερινότητά τους.

Με το συμπάθειο, αλλά αν είναι να καταπολεμήσουν τη μονοτονία τους στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος, καλύτερα να πέσουν οι τίτλοι τέλους και να περιμένουμε το σίκουελ.

Τις προηγούμενες φορές δώσαμε τόπο στην οργή επειδή το σενάριο δεν τραβούσε. Αλλά σε μια ταινία με 60 – 70 χαρακτήρες το να σηκώνεται η γαλαρία και οι τρεις σειρές έμπροσθεν υπονομεύει τον προσωπικό πολιτισμό που όλοι είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε ο ένας στον άλλο.

Παιδιά είναι και θα πουν και καμιά ατάκα παραπάνω, αλλά αν σε κάθε ατάκα των ηρώων πρέπει να ακούσουμε καμιά δεκαριά σενάρια για το τι θα γίνει στη συνέχεια, καλύτερα να το βάλουμε στο αθόρυβο.

Δεν μπορεί να είναι η πρώτη φορά που 18άρηδες και πάνω έρχονται σε κατά μέτωπον επίθεση με το σύμπαν της Marvel. Άρα μάλλον είναι εξοικειωμένοι με τις ήπιες ανατροπές της πλοκής και τις γκράντε εμφανίσεις των ηρώων.

Κι όμως, αν ήσασταν από μια πλευρά να κοιτάζατε θα νομίζατε ότι παίζουμε όλοι στην πρώτη ταινία των αδελφών Λυμιέρ και όπου να ‘ναι έρχεται το τρένο καταπάνω μας. Αλλιώς πώς να ερμηνεύσει κανείς τη χλαπαταγή σε κάθε εμφάνιση ήρωα; Ειδικά στον Κάπτεν Αμέρικα υπήρξε η αίσθηση ότι ξηλώθηκαν καθίσματα.

Συγνώμη προκαταβολικά για το συντηρητισμό που διαπνέει την επιστολή, αλλά κι αυτός τελειώνει εκεί που ξεκινάει ο προσωπικός πολιτισμός που λέγαμε.

Headlines