Πέτρος Φιλιππίδης: «το σύστημα είναι πολύ καλοφτιαγμένο και δύσκολα πολεμάται»

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που διδάσκετε στο Εθνικό Θέατρο. Θεωρείτε ότι διδάσκεται το ταλέντο ή είναι έμφυτο;

Αυτό που διδάσκεται δεν είναι το ταλέντο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί κάποιος το ταλέντο, το οποίο ήδη έχει. Θεωρώ ότι τα παιδιά της σχολής του Εθνικού Θεάτρου είναι πολύ ταλαντούχα και εμείς σαν δάσκαλοι, αυτό το οποίο έχουμε να κάνουμε, είναι να τους μάθουμε τους μηχανισμούς, τους κώδικες, τον τρόπο, τα είδη, πώς να μπορέσουν να εκφραστούν και να εκφράσουν το ταλέντο τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να επικοινωνήσουν και να βγουν στη δουλειά άρτιοι επαγγελματίες. Θεωρώ ότι η διδασκαλία στο Εθνικό Θέατρο είναι μια πάρα πολύ σημαντική δουλειά, είναι τιμή να είσαι καθηγητής του Εθνικού Θεάτρου και αισθάνομαι ότι έχω μια τη μια βαθύτατη υποχρέωση: να τους μάθω όσα ξέρω, ακόμα κι αυτά που δεν μαθαίνονται σε μια δραματική σχολή. Βλέπω τα παιδιά με πάρα πολύ αγάπη.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε για 2η χρονιά να υποδυθείτε τον Φον Δημητράκη;

Η μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική του επιτυχία. Ο «Φον Δημητράκης» για να μιλήσουμε με επίκαιρους όρους, μου επέτρεψε να κάνω μια ανασκαφή πολύ βαθιά στον χαρακτήρα του, χαρίζοντάς μου σαν ρόλος και σαν έργο τόσο υποκριτικά και ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά μεγάλους θησαυρούς. Θα το χαρακτήριζα σαν ένα μεγάλο έργο του παγκόσμιου ρεπερτόριου κι έναν ρόλο από τους πολύ μεγάλους και δύσκολους τον οποίο μπορεί να παίξει ένας ηθοποιός στην καριέρα του.

Tι είναι αυτό που κάνει 68 χρόνια μετά τον «Φον Δημητράκη» να είναι επίκαιρος;

Ο «Φον Δημητράκης» δεν είναι απλώς επίκαιρος, είναι διαχρονικός. Κι αυτό διότι συγκαταλέγεται, όπως είπα και πριν κατά την προσωπική μου άποψη, στα μεγάλα έργα του θεάτρου. Αυτό συμβαίνει όχι εξαιτίας της ιστορίας, η οποία είναι η αφορμή, αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι αναφέρεται σε διαχρονικές αξίες, σε υπαρξιακά προβλήματα των χαρακτήρων και τελικά, με ποιον τρόπο όλα τα παραπάνω αντιμετωπίζονται μέσα στη συγκεκριμένη συνθήκη της Κατοχής. Μπορεί η αναφορά στους Γερμανούς να το κάνει επίκαιρο, αλλά αυτό είναι μόνο η αφορμή. Το έργο είναι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Για παράδειγμα θα πω, ότι ένα από τα θέματα τα οποία θίγει, είναι πώς ο άνθρωπος στέκεται απέναντι στην εξουσία. Κι αυτό είναι ένα από τα πολλά σημαντικά θέματα του έργου.

Πιστεύετε πως σήμερα μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στους πολιτικούς;

Αυτή είναι μια ερώτηση, η οποία δύσκολα μπορεί να απαντηθεί. Όμως πριν ασχοληθούμε με τους πολιτικούς, πρέπει να ασχοληθούμε με τους εαυτούς μας. Οι πολιτικοί καθρεφτίζουν την κοινωνία. Εμείς μπορούμε να τους κάνουμε καλύτερους ή χειρότερους. Εμείς πρέπει να μπορούμε να αποφασίζουμε για μας. Εννοείται ότι το σύστημα είναι πολύ καλοφτιαγμένο και δύσκολα πολεμάται. Πιστεύω όμως ότι και στους πολιτικούς, αλλά και σε όλους σε μας, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Το έργο μιλάει για το σύνδρομο της εξουσίας και της ελληνικής αρπαχτής. Εξακολουθούμε και να τα κάνουμε και να τα δεχόμαστε;

Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που αγγίζει το κοινό στο έργο είναι αυτά τα δύο. Στην καλύτερη περίπτωση απέναντι στην εξουσία, στεκόμαστε αμήχανοι και πολλές φορές έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, όσο δυσάρεστο κι αν ακούγεται, του «βολέματος», άρα και της αρπαχτής. Στα «κακά» αυτά πρέπει να αντισταθούμε. Αλλά πρέπει πρώτα να αντισταθούμε εμείς οι ίδιοι.

Ποια είναι η ατάκα που σας συγκλονίζει στο έργο;

«Σήμερα σου προσφέρουν υπουργείο, το παίρνεις, ντάνκε. Φτάνει να σε θέλουν οι Γερμανοί».

Υπάρχουν κάποιες αλλαγές στη φετινή παράσταση;

Υπάρχει μια αντικατάσταση στο ρόλο της Φωφώς. Η Γιάννα Παπαγεωργίου εξαιτίας ενός πολύ ευχάριστου γεγονότος (έγινε μαμά) αντικαταστάθηκε από την Αμαλία Αρσένη.

Είναι αρχή της σεζόν και έχουν ανακοινωθεί πληθώρα παραστάσεων. Πόσο ανησυχητικό είναι αυτό;

Δεν είναι ανησυχητικό, όταν αυτές οι παραστάσεις έχουν ως στόχο τόσο την καλλιτεχνική έκφραση όσο και να τις δει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος. Από εκεί και πέρα, ο καθένας ο Θεός και η ψυχή του!

Τι δεν σας αρέσει στη δουλειά σας;
Το ότι δεν σου επιτρέπεται να ζεις από μια δουλειά.

Η τηλεόραση κόβει τα σίριαλ για λόγους οικονομίας και προτείνει περισσότερο εκπομπές life style. Ποια είναι η γνώμη σας;

Δε μ’ αρέσει αυτό που συμβαίνει, προτιμώ τα καλά σίριαλ, όχι τα σίριαλ ό,τι να ναι! Διότι βλέπουμε και πολλά «ό,τι να ναι»…

Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σχέδιά σας;

Σκηνοθετώ στο θέατρο Αλίκη για την Παιδική-Εφηβική Σκηνή τους «Ηλίθιους» του Νιλ Σάιμον μ’ έναν καταπληκτικό θίασο: Νίκος Κουρής, Τζένη Θεωνά, Θόδωρος Κατσαφάδος, Ελένη Ουζουνίδου, Ορφέας Παπαδόπουλος κ.ά.
Επίσης, θα επαναληφθεί στο Εθνικό Θέατρο η σκηνοθεσία μου στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Κέικ», με τους Μίνα Αδαμάκη, Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Λαέρτη Μαλκότση, Μάξιμο Μουμούρη.
Τέλος, κοντά στις γιορτές θα ξεκινήσω πρόβες για το καινούργιο έργο που ανεβάζω στο Εθνικό Θέατρο, τον «Λάκκο της αμαρτίας» του Γιώργου Μανιώτη. Ο θίασος δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη όμως μέχρι αυτή την ώρα οι ηθοποιοί οι οποίοι υπάρχουν στη διανομή είναι οι: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Θέμης Πάνου, Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Βασίλης Ρίσβας, Χρήστος Σπανός, Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Δεγαϊτης, Μάνος Βακούσης, Αλέξανδρα Πανελακη, Γεωργία Καλλέργη, Μαρίνα Μυρτάλη.
Παράλληλα, συζητάω και για μια τηλεοπτική σειρά.

Μαρία Παπουτσή