Πότε γαλήνιο και πότε απειλητικό, πότε πηγή ζωής και πότε πρόξενος δεινών, το νερό δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει από την αγαπημένη συνήθεια των Ελλήνων: να θεοποιούν ό,τι τους ξεπερνούσε. Θεοί, Δαίμονες, μυθικά τέρατα, Νύμφες, Νηρηίδες κατοικούσαν στις θάλασσες, στα ποτάμια, στις πηγές, στις λίμνες.
Στοιχείο της φύσης, που γινόταν και στοιχειό, δύναμη που έδινε αλλά και έπαιρνε ζωή, το νερό ξέφευγε από την ανθρώπινη κυριαρχία και είχε τη δική του οντότητα.

Η θάλασσα
Όταν η θάλασσα λυσσομανούσε, ήταν ο Ποσειδώνας που «καβάλα» στα ατίθασα άλογά του ξεχυνόταν αγριεμένος. Θεός κυρίαρχος των θαλασσών, σε αυτόν κατέφευγαν οι ναυτικοί και οι ψαράδες για να τον παρακαλέσουν. Του έδιναν την πρώτη ψαριά για να τον καλοπιάσουν, να είναι καλοτάξιδοι και να έχουν πολύ ψάρι.

Όταν οι αγέρηδες σφύριζαν πάνω από τα κύματα και σάρωναν τα κατάρτια των πλοίων, ήταν ο Τρίτων, ο γιος του Ποσειδώνα, που φυσώντας το κέρας έβγαζε ήχους τρομερούς και διαλαλούσε τη θέληση του πατέρα του.

Και όταν η θάλασσα έπαιρνε το γλαυκό της (πρασινογάλαζο) χρώμα, ήταν ο Γλαύκος, που πότε σαν Γλαύκη, πότε σαν Λάμια, πότε σαν γεράκι και πότε σαν Σειρήνα φόβιζε, απειλούσε και γοήτευε τους ναυτικούς.

Αλλά δεν ήταν μόνο οι θεοί. Όταν ο αέρας έλεγε το δικό του αγριεμένο ή απαλό τραγούδι έτσι όπως πέρναγε πάνω από τα νερά, ήταν οι Σειρήνες. Είχαν κεφάλι γυναίκας και σώμα πουλιού και με το γοητευτικό τραγούδι τους προσπαθούσαν να παρασύρουν τους ναυτικούς στο χαμό.

Η Σκύλλα, τέρας φοβερό που ζούσε σε μια σπηλιά και κατάπινε τους ναυτικούς, με τη Χάρυβδη, που τρεις φορές την ημέρα ξερνούσε τα νερά και τρεις φορές τα ρουφούσε, βρίσκονταν στα στενά της Μεσσήνης στη Σικελία.

Τα ποτάμια
Τα ποτάμια όμως από πού έρχονται; Η βροχή που τα τροφοδοτεί, όπως και τις πηγές, από πού έρχεται; Τα σύννεφα που φέρνουν τη βροχή από πού έρχονται;

Δείτε τι σκαρφίστηκε η γοητευτική φαντασία των προγόνων μας:
τα σύννεφα που φέρνουν τη βροχή έρχονται πάντα από το βάθος του ορίζοντα. Όταν ο ουρανός είναι νεφοσκεπής, ακουμπά στην περιφέρεια της Γης, η οποία είναι κυκλική και επίπεδη. Πρέπει λοιπόν γύρω από τη Γη να υπάρχει μια αποθήκη νερού, από όπου βγαίνουν τα σύννεφα που φέρνουν τη βροχή. Αυτή η αποθήκη νερού είναι ένας μεγάλος ποταμός που περιβάλλει όλη τη Γη και τον λένε Ωκεανό. Ο Ωκεανός είναι γιος της Γαίας και του Ουρανού και έχει σύζυγο την Τηθύ. Μαζί της απέκτησε τρεις χιλιάδες γιους, τα βουερά ποτάμια, και τρεις χιλιάδες θυγατέρες, τις Ωκεανίδες που κυβερνούν τις βαθιές πηγές.

Και η φαντασία τους συνεχίζει να καλπάζει:
οι Νύμφες, θεότητες των γλυκών νερών, ήταν κόρες του Δία. Συνήθως όμως θεωρούνταν κόρες του θεού-ποταμού της περιοχής. Κατοικούσαν κοντά στους ποταμούς αλλά και στα βουνά από όπου πηγάζουν οι ποταμοί. Έτσι, έχουμε τις Ορεστιάδες (Νύμφες των δασών), τις Ναϊάδες (Νύμφες των ποταμών και των πηγών) και τις Αμαδρυάδες (Νύμφες των δένδρων).
Οι Ναϊάδες ζούσαν σε σπήλαια κοντά στις πηγές των ποταμών, αλλά και κάτω από αυτούς και τότε έπαιρναν το όνομα του ποταμού. Όταν οι πηγές ήταν ιαματικές, τότε προσέφεραν οι άνθρωποι θυσία στη Νύμφη της κάθε πηγής.
Αλλά οι Νύμφες είχαν και προφητικές ικανότητες και εκτελούσαν χρέη διερμηνέων της θέλησης των θεών. Μερικές φορές όμως τις έπιανε το σκανταλιάρικό τους και τότε έλεγαν στους ανθρώπους τρελά πράγματα, με αποτέλεσμα αυτοί να χάνουν τα λογικά τους.

Τα ύδατα της Στυγός
Καλοί οι Θεοί του Ολύμπου και τρομεροί και κριτές και τιμωροί των ανθρώπων, αλλά πώς ξέρουμε αν λένε την αλήθεια; Πρέπει λοιπόν να ελέγχονται και εκείνοι και ιδού… τα ύδατα της Στυγός.
Η μεγαλύτερη κόρη του Ωκεανού, η Στύγα ήταν πελώρια και ο τρόμος των αθανάτων. Το παλάτι της ήταν στεφανωμένο με τεράστιους βράχους και στηριζόταν σε ασημένιες κολόνες. Αν υπήρχε υποψία ότι κάποιος από τους κυρίους (ή τις κυρίες) του Ολύμπου έλεγε το ψεματάκι του, τότε ερχόταν μέσα σε χρυσό δοχείο το νερό της Στυγός και αλίμονο στο θεό (ή τη θεά) που ορκιζόταν ψέματα. Για ένα χρόνο έμενε στο κρεβάτι του βυθισμένος σε νάρκη. Και στη συνέχεια, άλλα εννέα χρόνια, ζούσε χωριστά από τους υπόλοιπους αθανάτους.
Τα νερά της Στυγός ανάβλυζαν από την ιερή πηγή της, έτρεχαν κάτω από τα βάθη της Γης, μέσα στη σκιά της νύχτας και γίνονταν ένας βραχίονας του Ωκεανού. Το ένα δέκατο από αυτά τα νερά ήταν για τον έλεγχο των αθανάτων. Τα άλλα εννέα κυλούσαν γύρω από τη Γη και χύνονταν στη θάλασσα, σχηματίζοντας χίλιους ασημένιους στροβίλους.
(Σημείωση: Τα τρομερά ύδατα της Στυγός βρίσκονταν στο Χελμό).

Τα Ηλύσια Πεδία
Τόπος ευδαιμονίας για τις ψυχές των δικαίων, τα Ηλύσια Πεδία βρίσκονται στα σύνορα της Γης, όπου άρχοντας είναι ο ξανθός Ραδάμανθυς. Εκεί δεν χιονίζει, δεν βρέχει, δεν κάνει κρύο, μόνο ο ποταμός Ωκεανός περνά και σκορπά τη δροσερή πνοή του Ζέφυρου.

Ο ποταμός του Αδη
Είναι ο ποταμός Αχέροντας, αυτόν που έπρεπε να διαπλεύσει η ψυχή με οδηγό εκείνον τον κακότροπο και αποκρουστικό γέροντα, το Χάροντα, για να φτάσει εκεί όπου θα κατοικούσε για πάντα.

Ειδήσεις Σήμερα: