Γενετικές εξετάσεις για τις ράτσες των σκύλων ανέπτυξαν κυνόφιλοι ερευνητές

36

Κάθε ράτσα σκύλου έχει όντως τη δική της γενετική ταυτότητα, επιβεβαιώνουν αναλύσεις του σκυλίσιου DNA στις ΗΠΑ. Παρόλο που τα σκυλιά μοιράζονται το 99% του γενετικού τους υλικού, η γενεαλογία τους είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια 99%.

Η ανάλυση πιστεύεται ότι θα συμβάλλει τόσο στην κτηνιατρική όσο και στην αντιμετώπιση ανθρώπινων ασθενειών όπως ο καρκίνος.

Η έρευνα, που δημοσιεύεται την Παρασκευή στο περιοδικό Science, αποκαλύπτει επίσης τα βασικά στάδια στην μετεξέλιξη του εξημερωμένου λύκου στον καλύτερο φίλο του ανθρώπου.

Από τις 85 ράτσες που εξετάστηκαν, οι αρχαιότερες ήταν το σαρπέι, το πεκινουά, το τσόου-τσόου, το Ακίτα και το σιβηριανό χάσκι, που πρωτοεμφανίστηκαν πιθανώς στην Ασία ή την Αφρική πριν από περίπου 2.000 χρόνια.

Από γενετική άποψη, τα σημερινά σκυλιά χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα τσοπανόσκυλα, όπως το κόλει, τα κυνηγετικά σκυλιά, όπως τα τεριέ και όλα τα λαγωνικά, και τους φύλακες, όπως ο μολοσός και το μπουλντόγκ.

Και οι τρεις αυτές ομάδες διαχωρίστηκαν από τον κοινό τους πρόγονο τον 19ο αιώνα, όταν οι Ευρωπαίοι ίδρυσαν τα πρώτα κυνοτροφεία για επιλεκτικές διασταυρώσεις.

Επίσης, δύο ράτσες που θεωρούνταν αρχαίες, στην πραγματικότητα δημιουργήθηκαν σχετικά πρόσφατα. Πρόκειται για το λαγωνικό της Ίμπιζα και το λαγωνικό του Φαραώ, τα οποία μοιάζουν εμφανισιακά με σκύλους που απεικονίζονται σε αρχαίους αυγυπτιακούς τάφους.

Οι ερευνητές του Κέντρου Έρευνας Καρκίνου Fred Hutchinson στο Σιάτλ ανέλυσαν το γενετικό προφίλ 414 σκυλιών από 85 καθαρές ράτσες. Το βιολογικό υλικό προήλθε από την Αμερικανική Λέσχη Κυνοτρόφων, η οποία αναγνωρίζει 154 καθαρές ράτσες, από τις περίπου 400 που έχουν περιγραφεί σε όλο τον κόσμο.

Οι γενετιστές διαπίστωσαν ότι οι ράτσες αυτές διέφεραν σε 96 περιοχές του γονιδιώματός τους. «Αυτό μας λέει ότι οι ράτσες όντως υπάρχουν» σχολιάζει η επικεφαλής της ομάδας Ελέιν Οστράνερ, η οποία συμπεριέλαβε στην έρευνα και το δικό της κόλεϊ, την Τες.

Η μελέτη, εξηγεί η Οστράνερ, θα βοηθήσει στην κατανόηση της σχέσης των γονιδίων με τον καρκίνο, καθώς ο άνθρωπος και ο σκύλος μοιράζονται μεγάλο μέρος του γονιδιώματός τους.

Οι άνθρωποι αναπαράγονται τόσο αργά ώστε «συχνά είναι δύσκολο να βρεις δείγματα από περισσότερες από μία ή δύο γενιές, ενώ οι οικογένειες των σκύλων είναι τεράστιες […] και μπορείς να βρεις DNA από δύο, τρεις ή και τέσσερις γενιές» αναφέρει η ερευνήτρια. «Αυτό μας δίνει τεράστιες στατιστικές δυνάμεις για να κατανοήσουμε τη γενετική [του καρκίνου]» συνεχίζει.

Το πλήρες γονιδίωμα του σκύλου έχει προσδιοριστεί και αναμένεται να δημοσιευθεί το φετινό καλοκαίρι.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,Associated Press