Ο Δημήτρης Χορν είναι ολοκληρωτικά δοσμένος, αυτές τις ημέρες, στις προετοιμασίες για το ανέβασμα στο θέατρο «Βρετάννια» του μολιερικού «Δον Ζουάν».


«ΤΑ ΝΕΑ», 19.10.1968, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

«Βρίσκεις να έχης κάτι το κοινόν με τον ήρωα που θα ενσαρκώσης; Υπήρξες καρδιοκατακτητής;» ρώτησα τον Δημήτρη Χορν σ’ ένα διάλειμμα της πρόβας.

«Όχι, δεν έχω τίποτα το κοινόν μ’ έναν γυναικοκατακτητή», ήταν η απάντηση του Δημήτρη Χορν, «ζω όμως ένα μέρος της αγωνίας του Δον Ζουάν. Χρόνια αγωνίζομαι κι’ εγώ να κατακτήσω το θέατρο. Το μυστικό του θεάτρου — όχι το κοινόν. Αλλά μένω με αδειανά χέρια».


«ΤΑ ΝΕΑ», 19.10.1968, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Η απάντηση με παραξένεψε: Να κατακτήση το μυστικό του θεάτρου ο Δημήτρης Χορν, ο ηθοποιός του οποίου όλη η καρριέρα, από το 1940 μέχρι σήμερα, είναι διάστικτη με ορόσημα δημιουργικών ερμηνειών που άφησαν εποχή;

«Μήπως είναι υπερβολική μετριοφροσύνη;» τον ρώτησα.


Ο Δημήτρης Χορν

«Όχι, δεν είναι μετριοφροσύνη — είναι η πικρή αλήθεια. Ο ζωγράφος, ο γλύπτης, ο ποιητής, ο συνθέτης έχουν το προνόμιο να καθηλώνουν στο δημιούργημά τους την ευτυχή στιγμή της εμπνεύσεώς τους, να τη δουν ολοκληρωμένη, να την κρίνουν. Ο ηθοποιός δεν μπορεί».

Πραγματικά, οι άλλοι καλλιτέχνες μπορούν να ιδούν, να εξετάσουν με προσοχή το έργο τους, να το κρίνουν, να το διορθώσουν, να το ρετουσάρουν. Ο ηθοποιός δεν μπορεί να έχη άμεση αντίληψη τού τι κάνει. Ο ήχος της φωνής του, ο μορφασμός του, η κίνησή του δεν φτάνουν στ’ αυτιά και στα μάτια του απ’ ευθείας. Αν πήρε τον σωστό δρόμο, προσπαθεί να το μαντέψη από τις αντιδράσεις του κοινού ή από την κριτική — όμως, τόσο το κοινόν όσο και η κριτική μπορεί καμμιά φορά να τον παραπλανήσουν. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…


Ο Δημήτρης Χορν

«Η επανάληψη, η συνεχής τριβή με τον ρόλο, φθείρει τον ηθοποιό, τον απομακρύνει από την αρχική έμπνευσή του, του αλλοιώνει τη δημιουργία, του ελαττώνει την ορμή, του αποστερεί το κέφι, τον αποξενώνει. Οι πολλές παραστάσεις τού αφήνουν ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Όχι, το θέατρο δεν γεννήθηκε για να γίνη βιομηχανία — όμως εκεί κατάντησε. Αυτή είναι η πραγματικότης» συμπέρανε ο Δημήτρης Χορν. «Τώρα έχω όλη την όρεξη να κατακτήσω τον Δον Ζουάν. Θα το επιτύχω; Δεν το ξέρω, δεν μπορώ να το ελέγξω. Αυτή η έλλειψη ελέγχου με κάνει να στέκω διστακτικός μπροστά σε ό,τι έχω κάνει έως σήμερα».

*Άρθρο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Φάνη (Θεοφάνη) Κλεάνθη (1913-2007), που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Τα Νέα» το Σάββατο 19 Οκτωβρίου 1968, στη στήλη «Θεατρικό Σημειωματάριο». Ο τίτλος του ήταν «Ο Δημ. Χορν εξομολογείται».


Ο Φάνης Κλεάνθης

Ο μικρασιατικής καταγωγής (από τα Αλάτσατα της Ερυθραίας) Κλεάνθης υπήρξε συντάκτης των «Νέων» από το 1954 έως το 1980, επιφορτισμένος με το θεατρικό ρεπορτάζ.

Το παρόν άρθρο μας είναι αφιερωμένο στη μνήμη του ηθοποιού Δημήτρη Ήμελλου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από έναν ακριβώς χρόνο, στις 16 Δεκεμβρίου 2024, σε ηλικία 57 ετών.


Ο Δημήτρης Ήμελλος

Ο ναξιώτης Δημήτρης Ήμελλος υπήρξε ο πρώτος ηθοποιός που τιμήθηκε (το έτος 2001) με το θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν» (τιμητική διάκριση που θεσμοθετήθηκε από τον Σταμάτη Φασουλή στη μνήμη του Δημήτρη Χορν) και είδε κρεμασμένο στο λαιμό του το χρυσό σταυρό που φορούσε ο μεγάλος ηθοποιός.


«ΤΑ ΝΕΑ», 16.1.2001, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

*Στην κεντρική φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Σταμάτης Φασουλής απονέμει στον Δημήτρη Ήμελλο το θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν».

Ειδήσεις Σήμερα: