Κακότροπη ντίβα ή παρεξηγημένη Αμαζόνα; Η Νταϊάνα Ρος είναι ένα αειθαλές αίνιγμα

Στο Secrets of a Sparrow, η Νταϊάνα Ρος, αυτή η αρχετυπική ντίβα εξήγησε την άνοδό της στην κορυφή – και πώς «με κάθε επίτευγμα, με κάθε κίνηση που έκανα, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ή μικρή, κάποιος ήταν πάντα εκεί για να προσπαθήσει να με κατεβάσει».

«Πιστέψτε, μπορώ να διχειριστώ καλύτερα μια εμφάνιση μου παρά μια οικεία επαγγελματική συνάντηση ή μια προσωπική συνάντηση», γράφει η θρυλική Νταϊάνα Ρος στα απομνημονεύματά της Secrets of a Sparrow το 1993.

Ίσως υποτιμά τον εαυτό της. Η εμβληματική τραγουδίστρια και πρωταγωνίστρια ταινιών, όπως η Lady Sings the Blues (που την έκανε υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου) και The Wiz είχε εδώ και καιρό τη φήμη της «ντίβας», κάποιας με διαβόητες απαιτήσεις που ξεπερνούσαν ακόμη και το μύθο της.

Στο Secrets of A Sparrow, η Νταϊάνα Ρος δίνει με λυρικότητα ποιητικές κοινοτοπίες και αποκαλύπτει λίγα σχολίαζε το Vanity Fair. «Υπάρχει μια υπόγεια άμυνα που διαπερνά το βιβλίο, κατανοητό αν θυμηθεί κανείς τον συστημικό ρατσισμό, τον σεξισμό και το κυνήγι που αντιμετώπισε η Ρος στην πορεία της προς την κορυφή» σημειώνει.

«Φαίνεται ότι με κάθε επίτευγμα, με κάθε κίνηση που έκανα, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ή μικρή ήταν, κάποιος ήταν πάντα εκεί για να προσπαθήσει να με καταστρέψει» γράφει η Ρος αποφεύγοντας να μιλήσει για τους έρωτες της με τους Σμόκι Ρόμπινσον, Ράιαν Ο Νιλ και Τζιν Σϊμονς.

Η Ρος φωτογραφίζει τον εαυτό της ως μια παρεξηγημένη, περίεργη ιδιοφυΐα. Ευαίσθητη, γενναία, ανήσυχη και εν τέλει, απόλυτα αινιγματική.

«Ο χωρισμός μου, η μοναξιά μου, ήταν πάντα εδώ και είναι εδώ τώρα», γράφει, «ένα επαναλαμβανόμενο θέμα που διατρέχει συνεχώς τη ζωή μου».

«Η ιστορία μου έχει συχνά αναπαραχθεί ως το κλασικό από τη φτώχεια στα πλούτη αλλά στην πραγματικότητα, αυτή η περιγραφή δεν μου ταιριάζει καθόλου. Καταρχάς η οικογένεια μου δεν ήταν ποτέ μέσα στην ανέχεια. Μεγάλωσα με ιδανικά, με μεγάλωσαν να πιστεύω ότι όλα ήταν δυνατά και ότι η σκληρή δουλειά ήταν μέρος αυτού» σημειώνει η ντίβα που κέρδισε τις εντυπώσεις στα Grammy 2025.

View this post on Instagram

A post shared by Ms Ross ✨ (@dianaross)

Η Νταϊάνα Ρος γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν στις 26 Μαρτίου 1944, το δεύτερο από τα έξι παιδιά.

Η μητέρα της, Έρνεστιν, την ονόμασε Νταϊάν αλλά ένα λάθος στο πιστοποιητικό γέννησης άλλαξε το όνομα σε Νταϊάνα. Η Ρος περιγράφει τον εαυτό της ως μια ασταμάτητη δύναμη, ένα «μικρό παιδί με ενέργεια, ατίθασο, περίεργο, γεμάτο ενθουσιασμό για ό,τι ζει».

Η οικογένεια της, μεσοαστική, πίστευε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την αριστεία. Η μητέρα ήταν και ο φάρος του πυρήνα, μια μάνα που η Ρος περιγράφει «τόσο λαμπερή όσο το φως του ήλιου που χυνόταν στα κίτρινα παράθυρα της κουζίνας της, τόσο γλυκιά όσο το σπιτικό ζελέ».

Αλλά με τον τυπικό της, σκληρό τρόπο, η Ρος υπαινίσσεται άσχημες παιδικές αναμνήσεις που ελπίζει ότι «είναι στη φαντασία της». Αφορούν τον τον πατέρα της, Φρεντ, έναν άνδρα «έξυπνο, περήφανο, με αυτοπεποίθηση, εκλεπτυσμένο».

Η Ρος έχει παραδεχτεί ότι συναγωνίστηκε με τα αδέρφια της για να γίνει η αγαπημένη του πατέρα της, αλλά δεν το κατάφερε ποτέ. «Δεν μπόρεσα ποτέ να πλησιάσω αρκετά για να τον αγγίξω και δεν είμαι σίγουρη γιατί», εξομολογείται.

Σύμφωνα με τη βιογραφία Diana Ross: A Biography του J. Randy Taraborrelli, η μάχη με τον πατέρα της κορυφώθηκε εντάθηκε το 1958, όταν ο Πολ Γουίλιαμς παρατήρησε τη μοναδική φωνή της Νταϊάνα ενώ τραγουδούσε με άλλους εφήβους στα Brewster Projects.

Τη σύστησε στη Φλόρενς Μπάλαρντ, η οποία έφτιαχνε μια ομάδα αποκλειστικά για κορίτσια, τις The Primettes.

Ο πατέρας της δεν ήθελε, εκείνη όμως είπε ναι και έγινε μέλος του γκρουπ. Το 1960, ο φίλος τους Σμόκι Ρόμπινσον εξασφάλισε στις Primettes μια ακρόαση με τον Μπέρι Γκόρντι, τον επικεφαλής μιας νέας δισκογραφικής που ονομάζεται Motown.

Όταν ο Γκόρντι τους είπε ότι ήταν πολύ νέες, η Ρος αποφάσισε να λάβει δράση. Κάθε μέρα μετά το σχολείο, τα κορίτσια έτρεχαν στη Motown επιμένοντας να τις ξαναδεί.

«Το τραγούδι έγινε η ζωή μου. Ήταν το μόνο που με ένοιαζε. Είχα ένα όνειρο και ήμουν απόλυτα αποφασισμένη να το κάνω πραγματικότητα» γράφει η ίδια.

Η επιμονή των κοριτσιών απέδωσε. Στις 15 Ιανουαρίου 1961, το συγκρότημα μετονομάστηκε σε The Supremes, υπέγραψε με τον Μπέρι Γκόρντι και σύντομα έγινε ένα τρίο της επιτυχίας.

Τα κορίτσια, η μία με φωνή που ταίριαζε πολύ με αυτή της Ρος και η άλλη με το σεξ απίλ που οι υπόλοιπες δεν ήθελαν να αναδείξουν, βρέθηκαν στη μέση μιας μουσικής επανάστασης.

Όμως τα κορίτσια δεν μπορούσαν να είναι μια ακόμη μπάντα στη σειρά που έβγαζε η Motown. Η Ρος παραδέχτηκε ότι από την αρχή, οι The Supremes, με το παρατσούκλι «τα κορίτσια», ήταν τα κακομαθημένα της εταιρείας.

Η Ρος γράφει ότι ήταν πολύ νέα, πολύ φοβισμένη, πολύ εκτεθειμένη στις επιλογές άλλων. Ωστόσο άλλοι συνεργάτες της στη Motown τη θυμούνται ως μια υπερβολικά ανταγωνιστική, απόμακρη καλλιτέχνιδα ενώ είναι ένας αστικός μύθος κυκλοφορεί ακόμη για τα χρόνια της νεότητας της.

Η Ρος θέλησε να διαλύσει ένα άλλο γκρουπ με διχόνοια, λένε. Τότε η τραγουδίστρια Μάρθα Ριβς των Martha and the Vandellas, την κυνήγησε στους διαδρόμους της Motown για να της ζητήσει το λόγο.

Η Ρος κλειδώθηκε στο καμαρίνι της, η Ριβς χτυπούσε με οργή την πόρτα. «Πολύ απλά», είπε η Ριβς χρόνια αργότερα, «είπα στη δεσποινίς Νταϊάν Ρος ότι θα της έβγαζα τα μάτια για ό,τι είχε τολμήσει».

Όποια και αν είναι η αλήθεια οι Supremes σημείωσαν την πρώτη τους επιτυχία το 1964, με το Where Did Our Love Go και σύντομα ήταν ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και δημοφιλή γκρουπ στον κόσμο. Ο Τύπος έγραφε ότι ήταν δημιούργημα της ιδιοφυΐας του Μπέρι Γκόρνι, η Ρος διαφωνούσε και ήταν ενοχλημένη με αυτή την υπόθεση.

«Δεν μπορώ πραγματικά να το πιστέψω», γράφει. «Ήμασταν ήδη εκεί που έπρεπε. Ο Μπέρι Γκόρντι δεν χρειάστηκε να ‘δημιουργήσει’ κάτι. Ήμασταν ήδη κυρίες που είχαμε μεγαλώσει σωστά».

Τα αντικρουόμενα συναισθήματα της Ρος για τον Γκόρντι και τη ρομαντική και επαγγελματική συνεργασία τους για δύο δεκαετίες γίνονται αφορμή για μερικά από τα πιο ωμά και ειλικρινή αποσπάσματα στην αυτοβιογραφία της ντίβας.

«Αυτός κι εγώ μπορούσαμε να βρεθούμε στο ίδιο μήκος κύματος, καβαλώντας τη σανίδα του σερφ με δεξιότητα, αφήνοντας όλους τους άλλους στην ακτή, ή θα μπορούσαμε να συγκρουστούμε τόσο δραματικά που θα δημιουργούσαμε τσουνάμι» εξομολογείται.

Η Ρος όμως περιγράφει τον Γκόρντι ως συναισθηματικά κακοποιητικό, κτητικό, έναν εμμονικό μέντορα που ήθελε α τη μετατρέψει σε σούπερ σταρ. Αυτό το γνώριζε όμως και η ίδια.

Στη βιογραφία του ο Taraborrelli γράφει ότι από την αρχή ο Γκόρντι ξεχώρισε τη Ρος ως πρωταγωνίστρια των The Supremes, αναγνωρίζοντας ότι η ακούραστη εργασιακή ηθική της ταίριαζε με τη δική του. Ήταν επίσης τρελά ερωτευμένος μαζί της.

Σύμφωνα με τον Taraborrelli, οι δυο τους ολοκληρωσαν τη σχέση τους στο Παρίσι το 1965 και μέχρι τη δεκαετία του 1970, η Ρος ένιωθε ότι ο Γκόρντι ήταν πλέον μια «ιδιοφυΐα που είχε τρελαθεί».

Σύμφωνα με τον βιογράφο της, όταν η Ρος έμεινε έγκυος στο παιδί του Γκόρντι αποφάσισε να μην του το πει και παντρεύτηκε βιαστικά τον πρώτο σύζυγό της Μπομπ Έλις και η κόρη της Ρόντα δεν ανακάλυψε ότι ο θείος Γκόρντι ήταν ο βιολογικός της πατέρας μέχρι την εφηβεία της.

Η ένταση ανάμεσα στους δύο έφτασε στα άκρα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Mahogany του 1975.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στη Ρώμη, ο Γκόρντι, ο οποίος σκηνοθέτησε την ταινία, απαιτούσε από την έγκυο Ρος να τρέχει πάνω-κάτω στα γυρίσματα. Η Ρος ήταν εξαντλημένη, εκνευρισμένη, στα όρια. Σύμφωνα με τον Taraborrelli:

«Η Νταϊάνα μάζεψε τα κουράγια της και τον χαστούκισε στο πρόσωπο. Ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα. Τα γυαλιά ηλίου του έφυγαν στον αέρα. ‘Τι κάνεις;’ τη ρώτησε ταραγμένος. ‘Τι στο διάολο συμβαίνει με σένα;’. ‘Σε μισώ. Σε μισώ’, ούρλιαξε η Ρος. ‘Αυτό συμβαίνει’. Μετά από αυτό, έφυγε από το σετ.

«Η ζωή της Φλόρενς ήταν πάντα ένα μυστήριο για μένα», γράφει η Ρος για την τραγική Supreme, τη Φλόρενς Μπάλαρτν που πέθανε στα 32 της. Πολλοί έχουν χρεώσει στην εκρηκτική σχέση τους την απώλεια. Η Ρος δεν ήταν ωστόσο ο λόγος για τον επίλογο στη ζωή της συναδέλφου της.

«Όταν η Φλόρενς ήταν χαρούμενη, ήμασταν όλοι χαρούμενοι. Όταν ήταν δυστυχισμένη, όλοι γύρω της ένιωθαν άθλια. Ήταν τρομερά κυκλοθυμική, συνεχώς πάνω κάτω. Μου ήταν δύσκολο να καταλάβω. Ποτέ δεν καταλάβαμε πραγματικά τι έτρεχε με τη διάθεση της» γράφει η Ρος.

Κατά πάσα πιθανότητα, η Μπάλαρντ πληγώθηκε και στενοχωρήθηκε που ο Μπέρι είχε κάνει τη Ρος κεντρική φιγούρα στις Supremes αντί για εκείνη. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, τόσο η Ρος όσο και ο Taraborrelli γράφουν ότι η Μπάλαρντ ήταν «ψυχικά ασταθής, έπινε πάρα πολύ και εξαφανιζόταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα». Η Μπάλαρντ έφυγε από το συγκρότημα το 1967 και αντικαταστάθηκε από τη Σίντι Μπερντσονγκ.

Η Ρος ακολούθησε, αποχωρώντας το 1970 μετά από χρόνια προδοσίας και ζήλιας. «Τα κορίτσια μου φέρθηκαν πολύ άσχημα», γράφει η Ρος. «Είχαν στραφεί εναντίον μου, εκδικητικά…Με είχαν βασανίσει, μου είχαν συμπεριφερθεί σαν να ήμουν αόρατη, μιλούσαν πίσω από την πλάτη μου, όταν δεν είχα καν γυρίσει την πλάτη μου σε αυτές» θυμάται.

Αλλά η Ρος κατάφερε να κερδίσει τσαρτς και αναγνωρισμότητα ενώ η Μπάλαρντ βυθίστηκε στη φτώχεια και τον αλκοολισμό.

Πέθανε το 1976 από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 32 ετών.

Στη χαοτική και διαβόητη κηδεία της στο Ντιτρόιτ, ο κόσμος, περίπου 2.000 άνθρωποι, σοκαρίστηκαν όταν η Ρος εμφανίστηκε με τέσσερις σωματοφύλακες και έσπρωξε για να μπει μπροστά στην τελετή.

Καθώς ο αιδεσιμότατος Σι. Ελ. Φράνκλιν (πατέρας της Aρίθα) μιλούσε για τη Μπάλαρντ η Ρος ζήτησε το μικρόφωνο. «Πιστεύω ότι τίποτα δεν εξαφανίζεται και η Φλο  θα είναι πάντα μαζί μας», είπε η Νταϊάνα Ρος με κάθε επισημότητα.

Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί είχε σοκαριστεί από τη συμπεριφορά της Ρος. Το ίδιο και εκείνη, όπως έγραψε χρόνια μετά στην αυτοβιογραφία της.

«Είχα πολύ συναισθηματικό πόνο, και προσπάθησα να αναλάβω την ευθύνη. Υποθέτω ότι ήταν στη φύση μου να οργανώνω το χάος, αλλά σε αυτή την περίπτωση ίσως ήταν κακό αυτό που έκανα», γράφει. «Ο Τύπος με μίσησε αλλά το έκανα μόνο και μόνο επειδή ήθελα να φτιάξω έναν καλύτερο επίλογο για τη Φλόρενς. Τελικά τα παράτησα. Δεν ακολούθησα την τελετή. Μπήκα στο αυτοκίνητό μου νιώθοντας απαίσια και πήγα σπίτι για να θρηνήσω μόνη μου».

Το 1980, η Ρος έφυγε από τη Motown και υπέγραψε με την RCA. Ήταν μεγαλύτερη σταρ πια από ποτέ.

«Η γυναίκα που παρουσίασε στη σκηνή ήταν γενναιόδωρη, έδινε στο κοινό συναισθήματα και εκείνο την αποθέωνε με ανοιχτές αγκάλες», σημειώνει ο Taraborrelli. «Στην ιδιωτική της ζωή, ωστόσο, ήταν απομακρυσμένη και απόμακρη, όπως ο πατέρας της».

Χωρίς τις δημόσιες σχέσεις μιας Motown να την προστατεύουν από κακοτοπιές, οι αυστηρές απαιτήσεις της Ρος από υπαλλήλους και συνεργάτες έγιναν όλο και περισσότερο τροφή για κουτσομπολιά.

Η Ρος είχε τη φήμη μιας ντίβας που δεν μπορούσες να συγχωρέσεις.

«Απαιτώ την τελειότητα από τον εαυτό μου», γράφει. «Και την καλύτερη δυνατή δουλειά από όλους γύρω μου». Ο Taraborrelli ισχυρίζεται ότι η κόρη της, η Τρέϊσι Έλις Ρος εργαζόταν ως κατάσκοπος της μητέρας της, σημειώνοντας τα λάθη των υπαλλήλων σε ένα σημειωματάριο που έφερε παντού.

Μερικές φορές αυτή η εμμονή με την τελειότητα έφτανε στη σκηνή, όπως μια μέρα στο Wembley Arena, όταν η Ρος απογοητεύτηκε με το ηχοσύστημα. Σταμάτησε το σόου, ούρλιαξε στο συνεργείο και έριξε μια από τις κονσόλες ήχου από τη σκηνή με μια κλωτσιά που ένας δημοσιογράφος σχολάισε ότι ήταν «άξια ενός Πελέ».

Αλλά αν η Ρος ήταν σκληρή με τους υπαλλήλους και τους συναδέλφους της, ήταν πολύ πιο σκληρή με τον εαυτό της και υπερασπιζόταν πάντα την αυτοδιάθεση της.

Όταν μια υπάλληλος στο αεροδρόμιο του Χίθροου την άγγιξε άγαρμπα το 1999, η έξαλλη Ρος της επιτέθηκε. «Άπλωσε το χέρι της λέγοντας της: ‘Εκεί. Τώρα, πώς σου φαίνεται αυτό; Έτσι νιώθεις όταν σε αγγίζουν έτσι» είπε η 55χρονη ντίβα.

«Για κάποιους, μάλλον φαίνομαι έτοιμοπόλεμη αλλά αυτό είναι μια παρερμηνεία», γράφει η Ρος. «Απλώς ξεπερνάω τις ανασφάλειές μου, με τις οποίες ασχολούμαι χρόνια και έχω μάθει να καλύπτω. Όσο μεγαλώνω, τόσο καλύτερα αισθάνομαι για όλο αυτό, αλλά δεν είναι ακόμα εύκολο πράγμα να αφεθώ, δεν ήταν ποτέ».

Αν αυτό το προστατευτικό κέλυφος έκανε συχνά τη Ρος να παρεξηγηθεί ως ντίβα στην επαγγελματική της ζωή, ο ρόλος της ως μητέρα και η περηφάνια που νιώθει για τα πέντε παιδιά της είναι φωτεινά σημεία στην αυτοβιογραφία της Secrets of a Sparrow.

Όπως σημειώνει ο Taraborrelli, η Ρος είναι μια εξαιρετική μητέρα που είναι προσγειωμένη και ζεστή με τα παιδιά της με έναν τρόπο που δεν ήταν ποτέ με τον έξω κόσμο.

«Το μεγαλύτερο δώρο που μου κάνουν τα παιδιά μου είναι η υπενθύμιση ότι δεν είμαι τόσο σπουδαία», γράφει η Ρος. «Είμαι απλά συνηθισμένη».

Πράγματι, αυτό αποδείχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μετά την κατάρρευση του γάμου της με τον Νορβηγό εκατομμυριούχο Arne Naess.

Η Ρος κατηγορήθηκε για οδήγηση υπό την επήρεια και πήγε σε αποτοξίνωση, για να αναδειχθεί πιο δυνατή από ποτέ, συνεχίζοντας να εμφανίζεται στη σκηνή στα 79 της. «Είμαι ενθουσιασμένη με πράγματα που δεν ξέρω», γράφει. «Η ζωή για μένα είναι ένα ξεφάντωμα μάθησης».

Η Νταϊάνα Ρος έλαμψε στη σκηνή των Grammy 2025, το έχει επαναλάβει πολλές φορές.

Στις 6 Μαΐου 1982 κέρδισε το δικό της αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ σε ηλικία 38 ετών, είχε ανακηρυχτεί «γυναίκα του αιώνα» για τον χώρο της ψυχαγωγίας από το μουσικό περιοδικό Billboard το 1976, έχει πουλήσει περισσότερους από 100 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, είναι η μόνη γυναίκα καλλιτέχνης που είχε τραγούδι της στο νούμερο ένα ποπ σινγκλ των ΗΠΑ στο Billboard Hot 100 ως σόλο καλλιτέχνης, ως το άλλο μισό ενός ντουέτου, ως μέλος ενός τρίο και ως μέλος μουσικού γκρουπ (συνολικά 18 κομμάτια) και το 1988 εισήχθη ξανά στο Rock and Roll Hall of Fame ως μέλος των Supremes (η πρώτη της μπάντα) αυτή τη φορά, όντας μια από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών που έχουν δύο αστέρια στη Λεωφόρο της Δόξας.

Η Ρος έγινε γνωστή ως μέλος της μπάντας που τραγούδησαν τα Baby Love, Stop! In the Name of Love και Someday we’ll Be Together (1969) -η μπάντα το 1967 μετονομάστηκε σε Diana Ross and the Supremes, προαναγγέλλοντας τους διθυράμβους της- και συνέχισε με τα σόλο Ain’t No Mountain High Enough, Love Hangover, Upside Down και Endless Love -το τελευταίο κατέκτησε την κορυφή σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες στα charts επιτυχιών του περιοδικού Billboard.

Με τις Supremes, η Diana Ross εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame το 1988 και το 2012 βραβεύτηκε με βραβείο Grammy για την προσφορά της στη μουσική.

View this post on Instagram

A post shared by Ms Ross ✨ (@dianaross)

Το 2016 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομάμα την τίμησε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, το ανώτατο παράσημο για αμερικανό πολίτη.

Ντίβα ή απλά Αμαζόνα, η Ρος, ετών 80, είναι ένα αιώνιο αίνιγμα που δεν χρειάζεται απαντήσεις.