Κωνσταντινούπολη, 2012. Οι Ερυθρόλευκοι φτάνουν σε εκπληκτική ανατροπή απέναντι στην πλούσια ΤΣΣΚΑ εκείνης της εποχής και πανηγυρίζουν τη δεύτερη ευρωπαϊκή κούπα τους. Ποιοι είναι πρωταγωνιστές; Ο Σπανούλης με 15 πόντους.

Ο Παπανικολάου σε μια υπέροχη παρουσία και 19. Φυσικά ο Πρίντεζης με τους 12 πόντους και το καλάθι της νίκης στο αξέχαστο φινάλε. Κοντά τους, όχι ως υπασπιστές αλλά ως ισότιμα μέλη, ο Σλούκας και ο Μάντζαρης.

Λονδίνο, 2013. Η Ρεάλ είναι αδύνατο να σταματήσει την υπερηχητικό Ολυμπιακό. Ο τίτλος, τρίτο αστέρι στη φανέλα, έρχεται και προκαλεί φρενίτιδα ενθουσιασμού στο κοινό. Ποιοι ξεχωρίζουν; Σπανούλης, ο ένας και μοναδικός με 22 πόντους και το θυελλώδες δεύτερο 20λεπτο.  Ο Περπέρογλου σημειώνει 10, ο Σλούκας φτάνει τους 11 και από 5 βάζουν οι Παπανικολάου και Πρίντεζης.

Βράδυ Τρίτης, 9 Μαϊου της εφετινής σεζόν στο φλεγόμενο ΣΕΦ. Σλούκας 22, Βεζένκοφ 17, Παπανικολάου 14. Τέλος. Όλη η ιστορία του Ολυμπιακού στο …πιάτο! Οσες φορές έφτασε ψηλά, το έκανε πολύ απλά γιατί είχε στο ρόστερ του παίκτες μεγάλης αξίας, γεγενείς. Παίκτες που το έλεγε η καρδιά και η ψυχή τους και γνώριζαν τις απαιτήσεις που δημιουργεί αυτή η βαριά φανέλα. Ναι, κάποιες στιγμές βοηθούν οι ξένοι όπως ο Λο στο Λονδίνο ή ο Γουόκαπ με τον Φαλ στην εφετινή σειρά, το συμπέρασμα ωστόσο είναι πως ο λεγόμενος «ελληνικός κορμός» παντού και πάντα έχει τον πρώτο λόγο. Ενίοτε και τον τελευταίο.

Όταν ο Ολυμπιακός …έχανε στηρίγματα τέτοιου είδους , αναμφίβολα έπρεπε να τα αναπληρώσει. Δεν γινόταν άμεσα. Αλλά η αλυσίδα αυτή στο μπάσκετ δεν πρέπει να σπάσει ποτέ. Χωρίς να είναι η εγχώρια παραγωγική διαδικασία στα καλύτερά της, βλέποντας το παρελθόν μιας ομάδας, αντιλαμβάνεσαι τη δύναμή της. Και τι ανοιχτούς ορίζοντες έχει ποντάροντας πάντα στο …γαλάζιο στοιχείο.

Headlines