Παρακολουθώντας τον Οιδίποδα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο κηποθέατρο Παπάγου, το πρώτο που διαπιστώνεις είναι πως αρκετοί θεατές δεν γνωρίζουν τον µύθο. Ποιος γέννησε ποιον, ποιος σκότωσε ποιον ιδέα δεν είχαν. Καθόλου κατακριτέο το γεγονός. Αλλοι τον έμαθαν και τον ξέχασαν, άλλοι δεν τον έμαθαν ποτέ, άλλοι είχαν άλλες καΐλες στη ζωή τους – en tout cas, δεν ήξεραν «τι θα γίνει παρακάτω»: κάθονταν στην άκρη του καθίσματος και παρακολουθούσαν την παράσταση με κομμένη την ανάσα.

Οταν πεθαίνει ο Πόλυβος (spoiler alert) από γεράματα όχι από τα χέρια του Τυράννου (spoiler alert) ακούς από τις κερκίδες έναν μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης. Που μετατρέπεται λίγο μετά σε επιφώνημα τρόμου όταν αποκαλύπτεται πως (spoiler alert) ο Λάιος κι όχι ο Πόλυβος είναι ο πραγματικός του πατέρας. Και το αχ το βαθύ κορυφώνεται όταν η Ιοκάστη… όχι αυτό δεν το μαρτυράω.

Αυτή η φρέσκια, άδολη σχεδόν ματιά του θεατή απέναντι στην τραγωδία του Σοφοκλή ήταν, κατά τη γνώμη μου, η απόλυτη δικαίωση της σκηνοθεσίας του Μαρκουλάκη. Μιας σκηνοθεσίας λιτής, ταπεινής σχεδόν, χωρίς ίχνος εξιμπισιονισμού, χωρίς αυτάρεσκα ψιμύθια, χωρίς αποθεώστε τον γαμάτο σκηνοθέτη. Είτε ξέραμε τον μύθο είτε όχι, μέσα από το δικό του βλέμμα τον γνωρίσαμε εν νέου.

Μαγική βραδιά. Μαγική τέλος. Ο Δημήτρης Λιγνάδης στον ρόλο του Οιδίποδα έξοχος, μα έξοχος! Από την αλαζονεία στη συντριβή κι από την παντοκρατορία στην κατάρρευση, όρθιος και μόνος, κραταιός και ανήμπορος ο Οιδίποδας του Λιγνάδη μάς οδήγησε στου ήρωα τα τρίσβαθα με μέτρο, με ακρίβεια, με πάθος. Ο Μίνως Μάτσας έγραψε μια μουσική που γλίστραγε σαν γάντι στο όραμα του σκηνοθέτη. Λαμπρή Ιοκάστη η Αμαλία Μουτούση – ανήκω σε αυτούς που αγαπούν τη φωνή της στην αρχαία τραγωδία, μα τι θεσπέσιο τσαλάκωμα, αλήθεια. Για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα πόσο μου αρέσει υποκριτικά ο Νίκος Χατζόπουλος – τον ψιλοκυνηγάω εγώ αυτόν στις διανομές. Θαυμάσιοι ο Τειρεσίας του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη και ο Θεράπων του Γιώργου Ψυχογιού.

Να πάτε αδελφές μου να πάτε. Να το κυνηγήσετε και να πάτε.

Ειδήσεις Σήμερα: