Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των πανηγυριών στην ελληνική επαρχία και η εβδομάδα που προηγήθηκε, η οποία στο κέντρο της είχε τον Δεκαπενταύγουστο, ήταν γεμάτη από δαύτα: όσα πανηγύρια ακολουθούν είναι κάτι σαν μεταφεστιβαλικές εκδηλώσεις – η κεντρική έγινε και εφέτος με τη συνηθισμένη επιτυχία, παρά τη γενικότερη μουντάδα.

Θα μπορούσα να έχω γράψει διατριβή για τα πανηγύρια: τα μάτια μου είδαν πολλά. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είναι όλα ίδια – κάθε άλλο. Ολοένα και πιο σπάνιο είναι να βρεις το είδος του πανηγυριού που για να το ξεχωρίσω από τα υπόλοιπα το ονομάζω «αυτοσχέδιο»: πρόκειται για ένα απομεινάρι των παραδοσιακών πανηγυριών, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν πουθενά. Τα δρώμενά του διαδραματίζονταν συνήθως στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού, αλλά σε αυτά δεν υπάρχει σχεδόν καμία οργάνωση. Οι οργανοπαίκτες παίζουν ο καθένας ό,τι θέλει· συνήθως τον τόνο τον δίνει το κλαρίνο – μερικές φορές δεν υπάρχει καν τραγουδιστής. Το σκηνικό θυμίζει περισσότερο παραδοσιακό γάμο με νταούλια παρά πανηγύρι – το μουσικό του θέμα είναι ένα ατελείωτο «ντούρου ντούρου», το οποίο χαίρονται συνήθως αλλοδαποί τουρίστες που χορεύουν πιωμένοι, έχοντας σηκώσει τα χέρια προς τον θεό Διόνυσο ενώ γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους καπνίζοντας στριφτά τσιγάρα.

Διαβάστε περισσότερα εδώ