Ενα μυστήριο πράγμα, ποτέ δεν θυμόμαστε οδωνύμια στις γειτονιές που μεγαλώσαμε. Δεν λες π.χ. οδός Ναρκίσσων, Λουκή Ακρίτα, Ανδρέου Μεταξά, Βίτσι Γράμμου. Λες δίπλα στο Πέτρινο, πίσω απ’ την Παλιά Αγορά, απέναντι απ’ την Ιόνιο Σχολή, στου παππού και της γιαγιάς κοντά το δασάκι, στο ρέμα στον θείο Γιώργο.

Λες στης κυρίας Μαρίας με τον γιο της τον συνομήλικό μου Γιωργάκη που πέθανε 18 χρονών – ακόμα τον θυμάμαι να παίζουμε στα μωσαϊκά της παλιάς κουζίνας. Λες στης κυρίας Γωγούλας με τη γελαστή φωνή, λες κοντά στις πασχαλιές που άνθιζαν και…
Φεύγω απ’ το θέμα, είναι κι η ζέστη.
Καμιά φορά οδηγοί, χαμένοι μέσα στη δαιδαλώδη μας κηπούπολη, σταματούν για οδηγίες – τις πιο πολλές φορές προς την εκκλησία της Αγίας Φιλοθέης όπου παντρευοβαφτίζεται όλος ο wannabe «καλός» κόσμος. Εκεί βαφτίστηκα κι εγώ, πολύ πριν την εισβολή των νεόπλουτων στο προάστιό μας και…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ