Δύο πράγματα με έχουν απομακρύνει από τον κινηματογράφο, και τα δύο έχουν άμεση σχέση με την τηλεόραση. Το πρώτο είναι το κοινό του κινηματογράφου που (μεγαλωμένο μπροστά στη μικρή οθόνη του πατρικού του) παρακολουθεί πλέον μια ταινία σαν να βλέπει τηλεόραση στο σπίτι του: Μιλώντας, τρώγοντας και πίνοντας, ανοιγοκλείνοντας τα κινητά τηλέφωνα σε όλη την διάρκεια της προβολής.

Το δεύτερο είναι η γνωριμία μου με τα σίριαλ νέας γενιάς, των πέντε κυρίως τελευταίων χρόνων, τα οποία κατά την γνώμη μου είναι καλύτερα (και από τεχνικής και από καλλιτεχνικής άποψης) από τις περισσότερες καλές ταινίες που έχω δει μέσα σε αυτή την περίοδο.

Παρακολουθώντας τα φετινά Οσκαρ (τα βραβεία που κάποτε με ενθουσίαζαν αλλά πλέον μού φαίνονται όλο και πιο βαρετά και προβλέψιμα) και μετά την παρακολούθηση δεκάδων σειρών νέας εσοδείας θα τολμήσω μια πρόβλεψη: Το μέλλον του κινηματογράφου είναι η τηλεόραση. Είτε στην παραδοσιακή μορφή της είτε στο πέρασμά της στο Internet.

Μπορεί στην Ελλάδα το κοινό να μην έχει ακόμα μεγάλη επαφή με τις αριστουργηματικές σειρές που προβάλλονται από τα διεθνή δίκτυα και τις διαδικτυακές πλατφόρμες και να μην έχει πάρει πρέφα τι συμβαίνει έξω, όμως σίριαλ όπως τα «Breaking bad», «Penny Dreadful», «American Horror Story», «Mad men», «House of cards», «Godless», «Walking dead», «The end of the f***ing world» κλπ. έχουν πει με πιο εντυπωσιακό και ουσιαστικό τρόπο αυτά που προσπαθούν να ψελλίσουν υπερτιμημένες (κατά τη γνώμη μου) ταινίες όπως «Η μορφή του νερού» και το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου».

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στην καταπληκτική Αλισον Τζάνεϊ που πολύ πριν την προσέξουμε εμείς για την ερμηνεία της στο «I, Tonya» (Οσκαρ Β΄ Ρόλου) έχει ξετυλίξει όλες τις πτυχές του πληθωρικού ταλέντου της από τηλεοράσεως στα «The West Wing», «Masters of sex» και (κυρίως) «Mom».

in.gr

Headlines