Το περασμένo Σάββατο, 20 Δεκεμβρίου 2025, έφυγε από τη ζωή η Ευαγγελία (Λίλα) Μαραγκού, διαπρεπής αρχαιολόγος και ομότιμη καθηγήτρια του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Η τηνιακής καταγωγής Λίλα Μαραγκού γεννήθηκε στην Αμοργό το 1938 και έκανε τις εγκύκλιες σπουδές της στην Αθήνα.

Σπούδασε Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές της στα Πανεπιστήμια του Τύμπινγκεν (σε αυτό έκανε και το διδακτορικό της) και της Βόννης.


Η Λίλα Μαραγκού το 2002 (πηγή: Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας αρ. 270)

Φοιτήτρια ακόμα, εργάστηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο υπό τη διεύθυνση του Χρήστου και της Σέμνης Καρούζου, αργότερα δε υπηρέτησε στο Μουσείο Μπενάκη.

Το 1975 η Μαραγκού εξελέγη καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.


Είναι αξιοσημείωτο ότι η Μαραγκού υπήρξε η πρώτη επιστημονική υπεύθυνη του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, έχοντας την επιμέλεια των μόνιμων και των περιοδικών εκθέσεων, της σύνταξης των επιστημονικών καταλόγων και της οργάνωσης διαφόρων εκδηλώσεων.


Το ανασκαφικό έργο της Μαραγκού επικεντρώθηκε επί μακρόν στην ιδιαίτερη πατρίδα της, την Αμοργό, και ειδικότερα στη Μινώα και στον αρχαίο πύργο της Αγίας Τριάδας Αρκεσίνης.

Η αρχαιολογική έρευνα που πραγματοποίησε η Μαραγκού μετουσιώθηκε σε ένα ογκώδες συγγραφικό έργο, παράλληλα ασφαλώς με τη μεγάλη συνεισφορά της στη διδασκαλία, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.


Εις μνήμην της Λίλας Μαραγκού παραθέτουμε ένα απόσπασμα από άρθρο της αείμνηστης αρχαιολόγου Σέμνης Καρούζου, το οποίο έφερε τον τίτλο «Ύβρις, προσκύνηση και ξεπούλημα» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Πέμπτη 21 Ιουλίου 1977:


[…]

Σύμφωνα με μια ζωντανή και όχι αστήριχτη παράδοση, ο Τούρκος Αγάς έκλαψε, αντέδρασε όσο μπορούσε, όταν ο λόρδος Έλγιν τού παρουσίασε το σουλτανικό φιρμάνι για να επιτρέψει τη μεταφορά αρχαίων μαρμάρων. Γιατί μερικοί δικοί μας πρόμαχοι της εξόδου των αρχαίων να μην έχουν την αισθαντική ψυχή του Τούρκου Αγά;


«ΤΟ ΒΗΜΑ», 21.7.1977, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

[…] Ας μου επιτραπεί η αναδρομή σε μια προσωπική μου εμπειρία. Νεαρή επιμελήτρια στο Εθνικό μας Μουσείο, εδώ και πολλά χρόνια —φυσικά—, είδα να φτάνει στο γραφείο του τότε Δ/ντού του Μουσείου Κων/νου Κουρουνιώτη, σταλμένο από το Τελωνείο ή από κάποιαν άλλη δημόσια υπηρεσία, ένα καλά συσκευασμένο κιβώτιο. Όταν ανοίχτηκε έλαμψε το χρυσάφι από ένα αρχαίο στεφάνι. Χωρίς καμμιά έκπληξη μού εξήγησε ο Διευθυντής ότι το στεφάνι το γύρισαν πίσω οι αρχαιολόγοι του Μουσείου της Κοπεγχάγης όταν τους πληροφόρησαν Έλληνες ομότεχνοί τους ότι αυτό που είχαν αγοράσει με καλή πίστη ήταν κλεμμένο από ένα ελληνικό μουσείο. Μπροστά στον άγραφο νόμο έστειλαν χωρίς δισταγμό οι Δανοί επιστήμονες πίσω στην Ελλάδα το στεφάνι με τα τόσα χρυσά φύλλα.


Η Σέμνη Καρούζου

Ανάμεσα στις άλλες περιπτώσεις επιστροφής αρχαίων από ευρωπαϊκά μουσεία, μια που έγινε στα τελευταία χρόνια αξίζει ν’ αναφερθεί. Μελετώντας τα λακωνικά κοκκάλινα και ελεφάντινα μια νεαρή Ελληνίδα που εσπούδαζε στο Τύμπινγκεν, η Λίλα Μαραγκού, είδε μ’ έκπληξη σ’ ένα επίσημο περιοδικό ότι μερικά σπουδαία τέτοια αρχαϊκά πλακίδια του μικρού μουσείου της Δημητσάνας τα είχε αγοράσει το Μουσείο του Βερολίνου. Πριν να προφτάσει, ειδοποιημένη από το δικό μας Υπουργείο η Ιντερπόλ να ασχοληθεί με το θέμα, τα έστειλε στην Ελλάδα ο Δ/ντής του Μουσείου του Βερολίνου, ένας κορυφαίος αρχαιολόγος, ο Αδάμ Γκραϊφενχάγκεν, αν και είχε πληρώσει το Μουσείο πολλές χιλιάδες μάρκα για να τα αποκτήσει, μη ξέροντας ότι ήταν κλοπιμαία.



Ειδήσεις Σήμερα: