Τα χρόνια περνάνε, οι άνθρωποι μεγαλώνουμε, οι ανάγκες και οι απαιτήσεις αλλάζουν,  οι συνθήκες μεταβάλλονται πάντα  εξελικτικά και τέλος πάντων, όσοι μένουν  πίσω, ενίοτε καθηλώνουν κι εκείνους που θέλουν να πάνε μπροστά. Αναφέρομαι  στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο και αδιαμφισβήτητο αγωνιστή της προάσπισης των συμφερόντων του δημοσιοϋπαλληλικού κλάδου, ειδικότερα της  εκπαίδευσης, Γρηγόρη Καλομοίρη.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 πότε εκπροσωπώντας την ΟΛΜΕ, πότε την ΑΔΕΔΥ και πάντοτε ως συνδικαλιστής, ο Γρηγόρης συμμετέχει σε όλες ανεξαιρέτως τις πορείες  που έχουν πραγματοποιηθεί στην Αθήνα. Σε όλες, μηδεμιάς εξαιρουμένης.

Κάποτε δε , το ‘90 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, είχε φτιάξει πανό διαμαρτυρίας  για άσχετη συγκέντρωση  εργαζόμενων στα ναυπηγεία, στην οποία οι εργαζόμενοι δεν πήγαν όμως εκείνος και ο Π. Λαφαζάνης  ήταν εκεί, στην πλατεία  Κλαυθμώνος, και τους περίμεναν επί ώρες μέχρι που βράδιασε.

Φυσικά δεν έχει μπει ποτέ σε σχολική αίθουσα για να διδάξει, παρά μόνο για να διαδηλώσει. Κανείς δεν τον θυμάται σε γυμνάσιο ή λύκειο κι αυτό του προσάπτουν  άπαντες, ότι μάχεται για δικαιώματα που αγνοεί.

Και τώρα, βρίσκεται και πάλι στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο της υπ.  Παιδείας Ν.  Κεραμέως. Με το ίδιο ριγέ  πουκάμισο, το ίδιο παντελόνι, το ίδιο χαμόγελο, την ίδια αποφασιστικότητα. Αλλά  με παραπάνω κιλά. Τόσα όσα να τον εμποδίζουν να σπρώχνει μαζί με συντρόφους του, μία από τις κλούβες των ΜΑΤ  που είχαν τοποθετηθεί κάθετα στη Βασ. Σοφίας  για να μην περάσει προς  τη Βουλή  η ομολογουμένως μεγάλη χθεσινή  πορεία των διαμαρτυρομένων.

Το θάρρος του είναι αξιοθαύμαστο. Αναμφίβολα. Όμως πλην 4-5 ακόμη επαγγελματιών συνδικαλιστών κανείς από τους 10.000 περίπου συγκεντρωθέντες δεν πήγε να βοηθήσει τον Καλομοίρη να σπρώξει το όχημα. Το μέτρο έχει χαθεί προ πολλού.

Headlines