Εάν βρισκόμουν στη θέση αυτουνού του δόλιου του Ζανέτι θα είχα αυτοκτονήσει!
Δεν ξέρω πώς θα έβαζα τέλος στη ζωή μου, αλλά σίγουρα δεν θα άντεχα να τραβάω το μαρτύριο στο οποίο υποβάλλει συστηματικώς ο Λευτέρης Πετρούνιας τον βραζιλιάνο (και κάθε άλλον) αντίπαλό του τα τελευταία χρόνια…
Σαν τον φουκαρά τον Χούστερ με τον Πύρρο ένα πράγμα!
Ενα déjà vu, λοιπόν, το οποίο «ο φίλος μας ο Λευτεράκης» το απολαμβάνει και μας το χαρίζει κάθε φορά που σφίγγει γερά τους κρίκους του, αιωρείται σαν εκκρεμές και όταν προσγειώνεται βροντοφωνάζει την αγαπημένη του ατάκα, η οποία τείνει να καταστεί εθνικό σλόγκαν…