Από την Τρούμπα και τον 6ο στόλο στην αμερικανική «απόβαση» στη ΔΕΘ

Τρούμπα: Είναι από τις λέξεις που λίγοι Ελληνες δεν γνωρίζουν. Κι αν όχι ανατρέχουν στα λεξικά για να μάθουν τι ακριβώς ήταν αυτή η περιοχή και τι συμβόλιζε.

Η Τρούμπα λοιπόν ήτα μια κακόφημη συνοικία του Πειραιά που πήρε το όνομά της από μια μεγάλη τρόμπα νερού που ήταν τοποθετημένη από τη δεκαετία του 1860 σε μια στέρνα στη διασταύρωση της σημερινής λεωφόρου 2ας Μεραρχίας με την παραλιακή, από την οποία αντλούσαν νερό τα τότε ατμόπλοια του λιμανιού. Καρδιά της Τρούμπας ήταν η μακρόστενη οδός Νοταρά, όπου βρίσκονταν οι περισσότεροι από τους οίκους ανοχής, ενώ στις γειτονικές οδούς Φίλωνος και Κολοκοτρώνη ήταν τα μπαρ και τα καμπαρέ. Εμεινε στη λαϊκή συνείδηση, ως η γειτονιά της απόλυτης διαφθοράς και ανηθικότητας. Αλλά και για έναν άλλο λόγο: Η Τρούμπα, τα κακόφημα μπαρ της περιοχής ήταν ο βασικός τόπος ψυχαγωγίας του Εκτου Αμερικανικού Στόλου.

Λίγο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Εκτος Στόλος έκανε πολύ συχνά τις βόλτες του στην Ελλάδα και έπιανε λιμάνι στον Πειραιά για να κατεβαίνουν οι Αμερικανοί ναύτες στα καμπαρέ της περιοχής.

Παρά το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια «άνθησε» η περιοχή εξαιτίας των δολαρίων, η Τρούμπα έμεινε στην ιστορία και ως παράδειγμα υποτέλειας της μικρής Ελλάδας απέναντι στους Αμερικανούς.

Το «Καλώς ήρθε το δολάριο» εκτός από ελληνική ταινία συμβόλιζε και την πλήρη υποδούλωση στην αμερικανική κυριαρχία, όπως αυτή εκφράστηκε μετά τον Πόλεμο από το περίφημο σχέδιο Μάρσαλ για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Και μπορεί όντως να βοήθησε τη χώρα να σταθεί στα πόδια της, αποτέλεσε, ωστόσο, το σημείο αναφοράς όσων ήθελαν να ασκήσουν κριτική στις «δεξιές» κυβερνήσεις που αποδέχθηκαν την ολοκληρωτική υποδούλωση στον αμερικανικό παράγοντα.

Τα τελευταία 50 – 60 χρόνια η Αριστερά στην Ελλάδα πολέμησε όσο κανείς την «αμερικανοποίηση» της χώρας. Δικαίως πολλές φορές μιας και η Ουάσιγκτον κινούσε τα νήματα πολιτικών που οδηγούσαν στην ιθαγενοποίηση, όπως αυτή εκφράστηκε κυρίως από τη Χούντα των Συνταγματαρχών, κι όχι μόνο.

Τα εγκλήματα που έκαναν οι Αμερικανοί σε βάρος της Ελλάδας οδήγησαν και σ’ αυτό το άκρατο αντιαμερικανικό κίνημα που εκφράστηκε μεταπολιτευτικά τόσο από τα κινήματα (κυρίως της Αριστεράς), όσο και από τις τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η 17 Νοέμβρη η οποία έβαλε στο στόχαστρό της πολλούς Αμερικανούς πολίτες.

Όμως, η Αριστερά, όλων των αποχρώσεων, ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων για ανεξαρτητοποίηση ουσιαστική. Κατηγορούσε όλες τις κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς ότι είναι εντολοδόχοι του αμερικανικού παράγοντα που είχε ευρύτερα συμφέροντα στην περιοχή.

Γιατί τα θυμόμαστε όλα αυτά; Γιατί η Θεσσαλονίκη αυτές τις ημέρες έχει μετατραπεί σε νέα… Τρούμπα και μάλιστα με αριστερή σφραγίδα. Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε μια απόφαση και θα πάει μ’ αυτήν μέχρι το τέλος. Μετά τις παλινωδίες και τις ψεύτικες υποσχέσεις για ρούβλια και γουάν που θα μας έσωζαν από τους δανειστές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έστριψε το τιμόνι προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Το έκανε όμως τόσο άγαρμπα που μόνο μια ματιά στη Διεθνή Εκθεση να ρίξει κανείς θα καταλάβει γιατί η συμπρωτεύουσα έγινε Τρούμπα.

Και το ερώτημα είναι αν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο της κυβέρνησης. Θα αναφωνήσει «καλώς ήρθε το δολάριο», όπως έλεγαν πριν από μερικές δεκαετίες οι έμποροι και οι καταστηματάρχες της συνοικίας του Πειραιά; Ή πρόκειται για μια βεβιασμένη συμμαχία και μια σημαία ευκαιρίας από την οποία η Ελλάδα δεν θα κερδίσει τίποτε.

Υπάρχουν, εν ολίγοις συγκεκριμένες συμφωνίες για να «γεμίσει» η ελληνική οικονομία με δολάρια τα επόμενα χρόνια ή απλά ο Τσίπρας πήρε υποσχέσεις δίνοντας πρωτοφανή ανταλλάγματα;

Δεν ξενίζει απλώς το γεγονός ότι η Αριστερά (ή ότι θέλει να λέγεται Αριστερά) «ερωτοτροπεί» με τους «Αμερικάνους, φονιάδες των λαών».

Αλλά δημιουργεί ερωτηματικά σχετικά με το πώς η Ελλάδα διασφαλίζει αρχικώς την πολιτική και οικονομική της ανεξαρτησία και στη συνέχεια πώς μπορούν οι Αμερικανοί να συμβάλουν σε μια μακρά και σταθερή βιώσιμη ανάπτυξη.

Ξενίζει το γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει ανοίξει διάπλατα τις πύλες της χώρας στην κυβέρνηση Τραμπ σε μια χρονική στιγμή που η Ουάσιγκτον χτίζει νέες ισορροπίες στη Νοτιανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Και η πρωτοφανής παρουσία Αμερικανών στη Θεσσαλονίκη, αγκαλιά με στελέχη της κυβερνώσας Αριστεράς δείχνει μια συνολική στροφή της «ομάδας Τσίπρα» από τον άκρατο αντιαμερικανισμό και τις διαδηλώσεις κατά του ιμπεριαλισμού και της ξενοκρατίας, σε μια νέα σχέση υποτέλειας με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση στην καρέκλα της εξουσίας.

Το ερώτημα είναι ένα και σχετίζεται με την οικονομία. Για να ξαναγίνει κανονική χώρα η Ελλάδα απαιτούνται επενδύσεις τουλάχιστον 100 δις ευρώ τα επόμενα χρόνια. Πόσο διατεθειμένοι είναι οι Αμερικανοί να επενδύσουν στη χώρα μας;

Η απάντηση συνοψίζεται σε μια αποστροφή του λόγου του πρώην υπουργού Ναυτιλίας, Π. Κουρουμπλή, ο οποίος σε μια συνέντευξή του είχε πει: «Όταν με ρωτούν για το μέγεθος των κινεζικών επενδύσεων στην Ελλάδα, εγώ ρωτώ πού είναι οι Αμερικάνοι επενδυτές;»

Γιατί άλλο να υπόσχεται ο πρέσβης Πάιατ μεγάλες επενδύσεις στη χώρα μας κι άλλο αυτές να υλοποιούνται.

Άλλο να συζητά ο Τσίπρας με τον υπουργό Ρος για το μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον που έχουν αμερικανικές εταιρείες, κι άλλο στο τέλος να μένουν στα συρτάρια τα όποια σχέδια είχαν γίνει.

Και το χειρότερο. Η Ελλάδα είναι αυτή που δαπανά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ περισσότερα για την αναβάθμιση οπλικών συστημάτων που έχουμε πάρει από τους Αμερικανούς. Χαρακτηριστική η πρόσφατη συμφωνία άνω του 1,1 δις ευρώ για την αναβάθμιση των πολεμικών αεροσκαφών F-16, ξανά από την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Στην Τρούμπα τουλάχιστον οι μαγαζάτορες έβγαζαν πολλά λεφτά προσκυνώντας τον «Θείο Σαμ». Στη Θεσσαλονίκη, όμως, με τους κυβερνώντες να έχουν πέσει στα… τέσσερα στους Αμερικανούς θα ακουστεί η φωνή «Καλώς ήρθε το δολάριο;» Ή απλά θα μείνει η αστερόεσσα να κυματίζει σε όλη την πόλη;