Ο Μαρίνος Ουζουνίδης ευχαρίστησε άπαντες στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου που έδωσε χθες το βράδυ. Από τους παίκτες και τους υπαλλήλους στο Κορωπί, τον κόσμο και τους Παπαβασιλείου, Σαραβάκο, μέχρι τα media και όσους του έκαναν ακόμα και κακή κριτική όπως είπε.

Κόμπιαζε σε ορισμένες στιγμές της ομιλίας του. Δεν δέχτηκε καμιά ερώτηση, όταν ολοκλήρωσε την τοποθέτησή του, διότι ήταν προφανές ότι δεν θα άντεχε να μιλήσει παραπάνω. Κι άφησε αιχμές για όλους εκείνους που του έκαναν τη ζωή δύσκολη στο διάστημα που βρισκόταν στον Παναθηναϊκό. Για τη διοίκηση που τον άφησε μόνο του να παλεύει με τα… θηρία.

«Ποιος ξέρει, τώρα που φεύγω μπορεί κάποιοι να κάνουν καλύτερα πράγματα για τον σύλλογο», είπε ο Ουζουνίδης, κρύβοντας την οργή του πίσω από το αμήχανο – και μάλλον πικραμένο – χαμόγελό του. Ένας πραγματικός κύριος, ένας αληθινός Παναθηναϊκός, που τίμησε τον σύλλογο όσο λίγοι και σαν ποδοσφαιριστής και σαν προπονητής. Ο Μαρίνος θα μείνει στην ιστορία του Παναθηναϊκού, όχι γιατί ήταν ο καλύτερος προπονητής που πέρασε ποτέ από τον πάγκο, αλλά γιατί για έναν ολόκληρο χρόνο ήταν… ένας Παναθηναϊκός μόνος του.

Ένας «μαχητής» της καθημερινότητας. Ένας άνθρωπος που δεν έβαλε ποτέ το «εγώ» πάνω από το – πράσινο – «εμείς». Ένας προπονητής που διατήρησε τα αποδυτήρια δυνατά σαν μια γροθιά. Που στάθηκε στο πλευρό των ποδοσφαιριστών του σαν τον πατέρα που κρατάει σφιχτά το χέρι του γιου του.

Ο Παναθηναϊκός οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μαρίνο. Ο επόμενος ιδιοκτήτης οφείλει να κάνει έστω μια κουβέντα μαζί του, μια προσπάθεια μήπως του αλλάξει γνώμη κι ας πέσει στο κενό. Στο σημερινό ποδόσφαιρο, το κυνικό και αδίστακτα επαγγελματικό, άνθρωποι σαν τον Ουζουνίδη είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα είχε φύγει το ίδιο βράδυ που ο Γιάννης Αλαφούζος ανακοίνωνε ελαφρά τη καρδία πως σταματά βιαίως την χρηματοδότηση στην ομάδα. Εκείνος για οχτώ μήνες ήταν κάθε μέρα εκεί. Στην προπόνηση, στους αγώνες, στα προβλήματα, στις κουβέντες, στα άγχη της καθημερινότητας. Κοιτούσε στα μάτια τους παίκτες του και με περηφάνια τους έλεγε πως μαζί θα παλέψουν.

«Ελπίζω κάποια στιγμή υπό άλλες συνθήκες να τα ξαναπούμε», ήταν τα τελευταία λόγια του. Με χαμόγελο, όπως έκανε πάντα. Με χαμόγελο και – παναθηναϊκή – περηφάνια. Καλή συνέχεια, λοιπόν, σε έναν αληθινό Παναθηναϊκό.

Headlines