Αγωνίζομαι, άρα ζω. Θα μπορούσε να είναι και το σύνθημα που βγαίνει από τα εσώψυχα του Παναγιώτη Βασιλόπουλου και του Δημήτρη Μαυροειδή. Ωραία η ιστορία της ΑΕΚ και η συμμετοχή της στο Φάιναλ Φορ, μπράβο στον Μάκη Αγγελόπουλο για την προσπάθεια που κάνει και το χρήμα που βάζει, ωστόσο καλό είναι να εστιάσουμε στους δύο αθλητές. Γιατί η περίπτωσή τους μόνο συνηθισμένη δεν είναι.

Είναι ξεκάθαρο πως η φύση τους προίκισε με χάρισμα να φτάσουν ψηλά στην καριέρα τους. Ο μεν Βασιλόπουλος, φόργουορντ προδιαγραφών, ψηλός και ταυτόχρονα γρήγορος και αλτικός, έδινε την εντύπωση ότι ταβάνι του ήταν ο ουρανός. Γιατί ποιος θα μπορούσε να μαρκάρει το ίδιο εύκολα ένα ντερέκι και έναν κοντό;

Ο δε Μαυροειδής, έδειξε το ταλέντο του κάτω από τη ρακέτα, η πλαστικότητα των κινήσεών του τον έφερε στα χείλη των περισσότερων φίλων του μπάσκετ και τελικά κατέληξε στον Ολυμπιακό.

Μια πόρτα που νωρίτερα είχε διαβεί και ο Βασιλόπουλος. Ο παίκτης που σήκωσε το τρόπαιο της Ευρωλίγκας στην Πόλη το ’12 μολονότι ήταν τραυματίας. Αλλά του έκαναν σινιάλο οι Σπανούλης και Πρίντεζης.

Ανάλογη χαρά, μια κούπα Ευρωλίγκας βίωσε και ο Μαυροειδής το ’13, επίσης χωρίς μεγάλη συμμετοχή. Ηταν η εποχή των τραυματισμών. Του Γολγοθά.

Headlines